Για αδυνάτισμα.. στο σούπερ μάρκετ της φύσης!

Ξεχάστε τα προϊόντα του εμπορίου που υπόσχονται κάψιμο λίπους με κάποιον μαγικό τρόπο. Αν θέλετε να δείτε θαύματα στο σώμα σας, δεν έχετε παρά να στραφείτε στο σούπερ μάρκετ... της φύσης, καταναλώνοντας (με μέτρο) τροφές που λειτουργούν ως φυσικοί λιποδιαλύτες και θα σας βοηθήσουν στη δύσκολη αποστολή της απώλειας βάρους.

Αχλάδια
Κόβουν την όρεξη, περιορίζοντας τον συνολικό αριθμό θερμίδων που καταναλώνουμε ημερησίως, και είναι πλούσια σε διαιτητικές ίνες, οι οποίες βρίσκονται κυρίως στον φλοιό.

Γκρέιπφρουτ
Έρευνες υποστηρίζουν πως η κατανάλωση μισού γκρέιπφρουτ πριν από κάθε γεύμα, μπορεί να σας βοηθήσει να χάσετε μέχρι και μισό κιλό την εβδομάδα. Επίσης, είναι πλούσιο σεπηκτίνη, μία ειδική ίνα που συνδέεται με την λιποδιάλυση, ενώ περιέχει φυσικούς γαλακτοματοποιητές που καταπολεμούν το λίπος και τη χοληστερίνη.

Φασόλια
Τα φασόλια είναι γεμάτα από ανθεκτικό στην πέψη άμυλο (resistant starch), που έχει ισχυρή λιποδιαλυτική δράση. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι αν τα προσθέσετε σε ένα γεύμα την ημέρα, θα «κάψετε» μέχρι και 25% περισσότερο λίπος από το συνηθισμένο.

Αμύγδαλα
Στα πλαίσια μιας υγιεινής διατροφής, η κατανάλωση μίας χούφτας ανάλατων αμυγδάλων καθημερινά, μπορεί να σας βοηθήσει να χάσετε λίπος.

Μαύρη σοκολάτα
Σύμφωνα με έρευνες, η μαύρη (όσο πιο μαύρη γίνεται) σοκολάτα μπορεί να αποτρέψει την συσσώρευση των λιποκυττάρων στο σώμα μας, ενώ είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες.

Πράσινο τσάι
Το πράσινο τσάι, περιέχει αντιφλεγμονώδεις και διουρητικές ιδιότητες, οι οποίες οφείλονται κυρίως στα υψηλά ποσοστά φλαβονοειδών που περιέχει, ενώ όταν καταναλώνεται τακτικά μειώνει το αίσθημα της πείνας.

Τζίντζερ
Προσθέστε ένα μόνο κουταλάκι του γλυκού φρέσκο τζίντζερ στο γεύμα ή το αφέψημά σας και θα νιώσετε ότι έχετε χορτάσει στο διπλάσιο. Το τζίντζερ είναι, επίσης, ένα εξαιρετικό αντιφλεγμονώδες που καταπολεμά τους πόνους, το πρήξιμο και το «πιάσιμο».

Κάρδαμο
Η ιδιαίτερη γεύση του κρύβει διατροφικούς θησαυρούς, όπως μαγνήσιο, φώσφορο και βιταμίνη Β, ενώ είναι ιδιαίτερα διουρητικό.

Δαμάσκηνα
Νοστιμότατα και πλούσια σε φυτικές ίνες, κόβουν την όρεξη και χαρίζουν αντιοξειδωτικές ουσίες με ελάχιστες θερμίδες.

Ανανάς
Όχι συσκευασμένος σε κονσέρβα, αλλά φρέσκος και λαχαριστός, ο ανανάς μπορεί να περιέχει λίγη περισσότερη φρουκτόζη από άλλα φρούτα, αλλά είναι πλούσιος σε λιποδιαλυτικές και αντιφλεγμονώδεις ουσίες.

Ξύδι – Λεμόνι
Ιδανικός συνδυασμός για πράσινες σαλάτες που υπόσχεται να ξεκινήσει το κάψιμο λίπους ήδη από την πρώτη μπουκιά.

Πράσινα κρεμμύδια
Περιέχουν σε αφθονία θείο, το οποίο βοηθά το πάγκρεας να κάψει τους υδατάνθρακες πριν αυτοί προλάβουν να μετατραπούν σε λίπος, ενώ έχουν και αντιφλεγμονώδη δράση.

Σπανάκι
Το σπανάκι, είναι πλούσιο σε λιποϊκό οξύ, ένα αντιοξειδωτικό που διασπά το σάκχαρο και τα λιπαρά οξέα στα κύτταρα, ώστε να «καίγονται» πιο εύκολα και να δίνουν ενέργεια στον οργανισμό.

Κολοκύθια
Εξαιρετική καλοκαιρινή τροφή, γεμάτη νερό και φυτικές ίνες, που μπορεί να μας χορτάσει όσο ένα γεύμα με πολλές θερμίδες.

Σπαράγγια
Ένα μεγάλο σπαράγγι περιέχει μόλις 4 θερμίδες. Και όμως, δεν είναι αυτό το μεγάλο τους πλεονέκτημα. Τα σπαράγγια είναι γεμάτα νερό και έρευνες δείχνουν ότι βοηθούν τρομερά τον μεταβολισμό, ενώ ταυτόχρονα τον ενυδατώνουν. Έτσι οι θερμίδες «καίγονται» πιο εύκολα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τέλος, είναι πλούσια σε βιταμίνες C και A, ενώ φημίζονται για την αντικαρκινική τους δράση.

Βασανίζομαι - Λάθως Δύο λέξεις στον τοίχο, οι Βόρειοι, οι Νότιοι και ο πόλεμος του ήλιου.

Η λέξη «βασανίζομαι» εμφανίστηκε στους τοίχους λίγο αφότου άρχισε ο μαρασμός της χώρας. Ηταν ευανάγνωστη, με ιδιαίτερη καλλιγραφία, και είχε κάτι το αρτίστικο. 

Γρήγορη σαν τον άνεμο, γέμισε όλη την πόλη. Στην Ηλιούπολη, σε νεοκλασικά των Εξαρχείων, σε μαντρότοιχους του Μεταξουργείου, στην προκυμαία του Αλίμου, στον Πειραιά, στη Σαλαμίνα. 

Εφτασε να χρησιμοποιείται ως τοποδεικτικό. 

«Περνάω απ’ τους Αγίους Αναργύρους, μετά απ’ την Εθνική Τράπεζα, στο “βασανίζομαι” στρίβω δεξιά και φτάνω στο σχολείο» έλεγε ένα παιδάκι στο ανάλογο ερώτημα. 

Σιγά σιγά, την περιέβαλε θρύλος. Αλλοι έλεγαν ότι την έγραφε μια απελπισμένη εξ έρωτος γυναίκα, άλλοι ένας υπάλληλος των ΔΕΚΟ που μειώθηκε ο μισθός του, άλλοι ότι την έγραφε κάποιος που δεν άντεχε πλέον ν’ ακούει όλη την ημέρα, επί μήνες, επί χρόνια, για τη δυσχερή θέση της χώρας και άλλοι ότι πίσω της υπήρχε μια ομάδα νεαρών που έκανε γκραφίτι. 

Ομως η ιστορία για τον δράστη – όπως την έμαθα από σίγουρες πηγές – είναι η εξής.
Τη λέξη την έγραφε ένας άνδρας που δεν εξέφρασε, όσο είχε τη δυνατότητα, την αγάπη του σε μια γυναίκα. Αυτή η γυναίκα χάθηκε σε μια δίνη της ζωής και έκτοτε ο άνδρας ένιωθε μια εξοντωτική λειψότητα. 

Η ανέκφραστη αγάπη βάλτωσε μέσα του και κατάτρωγε σαν οξύ την ενότητά του.
Αφού γέμισε την Αθήνα, άρχισε να ταξιδεύει και να τη γράφει παντού, σε πόλεις και σε χωριά. 

Επιβίωνε και αγόραζε το μαύρο χρώμα διακονεύοντας έξω απ’ τις εκκλησίες. Ισως γι’ αυτό οι μόνοι τοίχοι που δεν υπήρχε η λέξη ήταν των εκκλησιών. 

Κατά μία περίεργη σύμπτωση, ο άνθρωπος αυτός εξέφρασε και τον συλλογικό ψυχισμό που ολίσθαινε προς μια βαθιά θλίψη. 

Ενιωθαν οι κάτοικοι, χώρια, σαν τον ψωριάρη που λοιδορείται συνεχώς, και αδυνατούσαν να συστοιχηθούν στα πρότυπα των βορείων σερπετών κρατών. 

Η χώρα ξετσουτσούνισε όταν αγαθή την τύχη εμφανίστηκε και η λέξη «λάθως». Σαν έτοιμοι οι άνθρωποι αστραπιαία συνειδητοποίησαν ότι βασανιζόντουσαν γιατί ντρέπονταν κι αυτοί να δηλώσουν χωρίς περιστροφές τη βαθύτερη θέλησή τους. 

Με το που εμφανίστηκε το «λάθως» άρχισαν να τη διαδηλώνουν. 

Ναι, αγαπούμε τις ηλιόλουστες καφετέριες και τους παραδοσιακούς καφέδες μας· καπουτσίνο, φρεντοτσίνο, καπουτσίνο λάτε, εσπρέσο, εσπρέσο φρέντο, εσπρέσο μακιάτο, εσπρέσο κορέτο, εσπρέσο λούνγκο, εσπρέσο στρέτο. 

Ο ήλιος διαχέει θαλπωρή στο δέρμα μας, στις σκέψεις μας, στην καρδιά μας. Φορτίζει παραλλήλως την μπαταρία της αγάπης και του ερωτισμού. Μας κάνει να θέλουμε να ξαναγυρίσουμε αυτή τη ζέστη στους συνανθρώπους μας ως αγάπη και ως έρωτα. 

Είναι εξαιρετικά παραγωγικοί οι παιχνιδισμοί των βλεμμάτων στις χιλιάδες παρέες που κάθονται με τις ώρες, ανά τη χώρα, στις καφετέριες. Πλημμυρίζουν την επικράτεια με καλή ενέργεια, με καλό φενγκ-σούι. 

Οι κεφαλές των ανθρώπων, έπειτα από καιρό, ορθώθηκαν υπερήφανα για την ηλιόλουστη απραξία τους, γιατί έβλεπαν καθαρά πως οι εργατικοί είναι αυτοί που πληγώνουν συνεχώς τη φύση για να τη μετασχηματίσουν σε μπιχλιμπίδια. Ετειναν προς τα καμάρια της φύσεως – σχεδόν κοπρόσκυλα – που άφηναν ελάχιστο ενεργειακό ίχνος. Πολύ λίγα πράγματα είχαν πάνω τους την ετικέτα «μέιντ ιν Γκρις». 

Μια αγαπημένη τους φράση, που αμέσως αποσπούσε την επιδοκιμασία, ήταν «πάω να μαζέψω ήλιο». 

Υψιστη, πλέον, επιδίωξη των ανθρώπων ήταν να τους δει ο ήλιος και την άλλη μέρα.
Ναι, αγαπούμε να χαζεύουμε με τις ώρες τη βροχή, να τη διασχίζουμε και αυτή να αρδεύει βαθιά την ψυχή μας με αρχέγονα συναισθήματα ολότητας, να μας ενώνει με την άσκεφτη, ρέουσα φύση. 

Να συγκεντρώνει κάθε φορά όλους τους χειμώνες μας σ’ ένα σαββατιάτικο παιδικό πρωινό που την πρωτακούσαμε έκθαμβοι. 

Ναι, αγαπούμε να ξοδεύουμε τον χρόνο μας στον ήλιο, στη βροχή, στην αγάπη. Είναι αγαθά που δεν πωλούνται σε κανένα Μολ, αλλά μας τα προσφέρει απλόχερα η φύση. 

Τους έφταναν πια τα φυσικά και αναγκαία αγαθά. Αρχισαν να περπατούν τη γέφυρα προς τον πρόγονό τους Επίκουρο που απέρριπτε όλα τα μη φυσικά και μη αναγκαία· αυτά που προϋπέθεταν σκληρή δουλειά. Τίποτε δεν ικανοποιεί έναν άνθρωπο που δεν ικανοποιείται με τα λίγα, λέει ο ίδιος. 

Αρχισαν να πετούν με πρόδηλη ευχαρίστηση πράγματα. Συμβολικά, το πρώτο που έκαναν ήταν να αδειάσουν τις ντουλάπες τους από ρούχα που δεν φορούσαν ποτέ. Ετσι, δεν χρειάζονταν πια και τη ναφθαλίνη. 

Μια τεράστια απελευθέρωση μέριμνας έφυγε σαν κακό σύννεφο. 

Μαζί με τους χώρους, καθάριζε, έλαμπε κι ο νους τους, ξαλάφρωνε κι η μνήμη τους. Αυτό γινόταν γιατί τα πράγματα έχουν την ιδιοτροπία να θρονιάζονται στη σκέψη και στη μνήμη δημιουργώντας περισπάσεις και ανησυχίες. 

Τρόμαξαν με τη μωρία τους να σπαταλούν τον λίγο χρόνο τους προκειμένου να αποκτήσουν αγοραία αγαθά που σταθερά και ύπουλα υπονόμευαν τα φυσικά. 

Τον χρόνο που αφαιρούσαν πλέον απ’ τον ήλιο, τη βροχή, το χάζι, τις συντροφιές και τη μουσική για να τον δώσουν στη δουλειά, τον θεωρούσαν κλοπή γιατί σπαταλούσαν κάτι ανεκτίμητο για κάτι εκτιμητέο. 

Τόσο σέβονταν τον χρόνο, που και τα μικρά παιδιά, γνωρίζοντας τις εναλλακτικές χρήσεις του, επέλεγαν πάντα τη σωστή, δηλαδή την πιο άχρηστη. 

Εν γένει, το άχρηστο ανυψώθηκε σαν λαμπηδόνα, δεν ταλαιπωρούνταν πια ψυχικά οι άνθρωποι με το τι συμφέρει το σαρκίο τους. Ο διάλογος «Τι κάνεις;», «Τίποτα» ακουγόταν υπερηφάνως παντού. 

Ετσι, σιγά σιγά η πρόοδος όπως την ξέρουμε εξέπνευσε. 

Το ηθικό κριτήριο για κάθε πράξη ή παράλειψή τους είχε ένα σταθερό, αναφορικό ανάλογο. Το ερωτικό κριτήριο. 

Οπως αν μετά την ερωτική συνεύρεση μ’ έναν άνθρωπο δεν νιώθουμε ωραία, δεν την επαναλαμβάνουμε, έτσι και με κάθε πράξη μας αν δεν μας προκαλεί ψυχική ευχαρίστηση, απλώς δεν την κάνουμε. 

Η εσωτερική ευδία, η ψυχική αταραξία πήραν την υψηλή θέση που τους αξίζει. Ισως η αταραξία ήταν η κορωνίς των ουσιαστικών αγαθών. Και τι ήθελε; Τίποτα. 

Προέκριναν αυθορμήτως τα δημόσια αγαθά έναντι των ιδιωτικών. Κόντευαν να γίνουν σοφές χελώνες που κουβαλούν μαζί τους το σπίτι τους. 

Οταν ερχόταν η σειρά τους να πάνε στον Βορρά ή στον Νότο, έλεγαν στον σύντροφό τους· μια στιγμούλα κι έρχομαι. Και σε μια στιγμή κατέβαιναν μ’ ένα σακίδιο· όλο το έχειν τους για μια πολύμηνη αποδημία. 

Εγιναν όλοι τους συνήγοροι της φύσεως. Το πρώτο κριτήριο για οτιδήποτε έκαναν – δρόμο, κτίριο, γέφυρα – ήταν το συμφέρον της φύσης. 

Οι πολιτικοί δεν ήταν πλέον οι φιλόδοξοι και συμφεροντολόγοι άνθρωποι που ξέρουμε. Οχι μόνο δεν τους ήταν επιτρεπτό να έχουν όραμα, αλλά εθεωρείτο και γελοίο. 

Προ του «βασανίζομαι», όπως θα θυμάστε, όραμα είχαν ακόμη και οι δήμαρχοι στα Ανω και στα Κάτω Κουτρουβαλέικα. 

Απλώς φρόντιζαν οι λίγες επεμβάσεις στη φύση να γίνονται για την καλυτέρευση της καθημερινότητας. 

Μάλιστα, έπαψαν να λέγονται πολιτικοί και ονομάζονταν βοηθοί της συλλογικής ζωής.
Αυτοί που εξαφανίστηκαν τελείως, προς μεγάλη ανακούφιση της κοινωνίας, ήταν οι ιδεοληπτικοί, αυτόκλητοι σωτήρες. Αυτοί που είχαν κόλλημα με την ιδανική, κεντρικά καθοδηγούμενη – απ’ αυτούς – κοινωνία. 

Αυτοί πίστευαν ακράδαντα ότι είχαν την αποκλειστικότητα στην ευαισθησία και στα καλά συναισθήματα. 

Αν δεν συμφωνούσες μαζί τους, σε σκότωναν με δάκρυα συμπόνιας εν ονόματι του κοινού καλού. 

Η λέξη «βασανίζομαι» στο μεταξύ βρήκε πρόσφορους τοίχους στις χώρες του Βορρά. Είχαν κι αυτοί τους λόγους τους. 

Ετσι έδρασε και εκεί καταλυτικά η λέξη «λάθως», που επίσης πέρασε τα σύνορα της χώρας μας. 

Τους ανθρώπους πλέον, όπου Γης, όχι μόνο τους άφηναν παγερά αδιάφορους τα μωρολογήματα των θρησκειών, αλλά και τα φιλοσοφικά μακρόπνοα ερωτήματα, όπως, επί παραδείγματι, το τριαδικό «ποιος μας δημιούργησε, από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε». 

Οι μεν Βόρειοι έλεγαν ότι έρχονται απ’ τη βροχή και πάνε στον ήλιο, οι Νότιοι από τον ήλιο προς τη βροχή, κι όλοι τους ότι σκοπός τους ήταν η αγάπη. 

Ομοφωνούσαν δε και ως προς τον δημιουργό· ο φούφουτος έλεγαν. 

Χασκογελούσαν και μ’ αυτούς που έλεγαν πως είναι απαραίτητη η άοκνη παραγωγή πραγμάτων, γιατί δίνει ώθηση στην τεχνολογία που θα μας επιτρέψει να πάμε σε άλλους πλανήτες όταν τελειώσει η μπαταρία του ήλιου. 

«Πότε θα γίνει αυτό;» ρωτούσαν. 

«Σε πέντε εκατομμύρια χρόνια». 

«Α, ας το αφήσουμε, έχουμε λίγο χρόνο ως τότε. Εξάλλου, μπορούμε να εφεύρουμε την τεχνολογία της φυγής με συμφέροντα για τη φύση τρόπο». 

Σε αυτούς που επικαλούνταν το μέγιστο επιχείρημα ότι το ανθρώπινο είδος δημιουργήθηκε για να δώσει νόημα στο σιωπηλό Σύμπαν αντέλεγαν ότι υπάρχουμε για να δώσουμε ευχαρίστηση στο παρόν μας· στις μέρες μας και στις νύχτες μας. 

Η γεωργία τους ήταν πολύ ξεκούραστη. Σ’ έναν κουβά με μουσκεμένο χώμα ανακάτευαν σπόρους – ντομάτας, ας πούμε –, έπλαθαν μικρούς σβόλους, κυρίως τα παιδιά, και τους σκόρπιζαν στη γη. Κατόπιν, αναλάμβαναν η βροχή κι ο ήλιος. 

Ούτε λιπάσματα, ούτε πότισμα, ούτε σκάλισμα. Ντομάτες νοστιμότατες, γεμάτες, ροζπρασινοκόκκινες. 

Ανάσανε η φύση – απ’ τα γκάπα γκούπα εν γένει – και γέμισε τους ανθρώπους με τα δώρα της ελευθερίας της. 

Οπώρες, χορτάρι και χαμολούλουδα, στοργικές βροχούλες και δροσερές λιακάδες.
Οι άνθρωποι απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη, χωρίς πια τους οραματιστές πολιτικούς, συμφώνησαν πανεύκολα να μοιράζονται τον ήλιο και τη βροχή. 

Ετσι, κατά καιρούς, οι Βόρειοι κατέβαιναν στα ζεστά κλίματα και οι Νότιοι ανέβαιναν στα χιόνια και στα πυκνά δάση με τις φράουλες και τους σκίουρους. 

Σε αυτές τις πρόσκαιρες αποδημίες αντάλλασσαν και έξυπνες ιδέες. 

Ας πούμε, απ’ τη Σουηδία έφεραν έναν κάδο αχρήστων που ήταν μια σιδερόβεργα λυγισμένη στην κορυφή της σ’ ένα μισοφέγγαρο. Περνούσαν μια σακούλα στο ημικύκλιο και έτοιμος ο κάδος. Τον μετέφεραν δε εύκολα όπου ήθελαν. 

Απ’ την Ελβετία – όπου έδιναν μεγάλη σημασία στην ανεξαρτησία – έφεραν τον τρόπο με τον οποίο φορούσε μόνο του ένα περίπου βρέφος το παλτουδάκι του. Ξάπλωνε στο απλωμένο παλτό, περνούσε το ένα χεράκι του, κατόπι το άλλο και ανασηκωνόταν κατευχαριστημένο στον ποπό του. 

Εκτοτε, όποτε του το φορούσαν άλλοι στραβομουτσούνιαζε κι έδειχνε το πάτωμα.
Μάλιστα, δημιούργησαν και μια τράπεζα έξυπνων ιδεών. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κέρατα βερνικωμένα είναι οι άνθρωποι, τι ιδέες κατεβάζουν, ιδίως όταν ο νους τους ρέει ελεύθερα. 

Απ’ τη χώρα μας έπαιρναν χαριτωμένες παροιμίες όπως «πέσε μήλο να σε φάω» ή «και ο μήνας έχει εννιά». 

Πάλι το πρώτο κριτήριο για τις ευρεσιτεχνίες τους ήταν το συμφέρον της φύσης, η μη επιβάρυνσή της. 

Μάλιστα, είχε παγιωθεί ως έκφραση προς τους εφευρέτες, αλλά και προς όλους· τη ρώτησες τη φύση; 

Ετσι πορευόταν η ανθρωπότητα μετά τις σωτήριες λέξεις «βασανίζομαι» και «λάθως», αλλά δυστυχώς τίποτε δεν κρατάει αιώνια. 

Μια φορά, οι Βόρειοι – που φαίνεται ότι εκτέθηκαν τόσο πολύ στον ήλιο που τους βάρεσε στο κεφάλι – αρνήθηκαν να τον αφήσουν. Ετσι είχαμε τον πρώτο πόλεμο του ήλιου. 

Μερικοί νουνεχείς που τόλμησαν να πουν «Τη ρωτήσατε τη φύση;» είχαν άσχημο τέλος. Τους έφαγε η μαρμάγκα. 


Το κείμενο είναι του Σωτήρη Δημητρίου.  

Ο Σωτήρης Δημητρίου γεννήθηκε το 1955 στη Θεσπρωτία. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το διήγημά του «Ντιάλιθ’ ιμ Χριστάκη» (εκδ. Κέδρος) βραβεύτηκε το 1987 από την εφημερίδα «Τα Νέα», ενώ η συλλογή διηγημάτων «Η φλέβα του λαιμού» και «Η βραδυπορία του καλού» (αμφότερα εκδ. Πατάκη) βραβεύτηκαν από το περιοδικό «Διαβάζω», το 1999 και το 2002 αντίστοιχα. Διηγήματά του έχουν τροφοδοτήσει κινηματογραφικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους («Αμέρικα» του Σάββα Καρύδα, «Απ’ το χιόνι» του Σωτήρη Γκορίτσα, «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου κ.ά.) και έχουν διασκευαστεί σε θεατρικά μονόπρακτα. Το μυθιστόρημά του «Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου» (εκδ. Κέδρος) έχει μεταφραστεί στα γερμανικά, στα αγγλικά και στα ολλανδικά και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. 

Το κείμενο βρίσκεται εδώ.

Πείραμα σε άνθρωπο για τα δικαιώματα των ζώων. Μα αρέσει;

 

“A young woman was restrained, force-fed and injected with cosmetics in a high street shop window as part of a hard-hitting protest against animal testing.
Jacqueline Traide was tortured in front of hundreds of horrified shoppers in a bid to raise awareness and end the practise.
The 24-year-old endured 10 hours of experiments, which included having her hair shaved and irritants squirted in her eyes, as part of a worldwide campaign by Lush Cosmetics and The Humane Society.
The disturbing stunt took place in Lush’s Regent Street store, one of the UK’s busiest shopping streets.
Jacqueline appeared genuinely terrified as she was pinned down on a bench and had her mouth stretched open with two metal hooks while a man in a white coat force-fed her until she choked and gagged.
The artist was also injected with numerous needles, had her skin braised and lotions and creams smeared across her face.
Passers-by were gobsmacked to see Jacqueline, a social sculpture student at Oxford Brookes University, forced to have a section of her head shaved.
The gruesome spectacle aimed to highlight the cruelty inflicted on animals during cosmetic laboratory tests and raise awareness that animal testing is still a common practise.
The Humane Society International and Lush Cosmetics have joined forces to launch the largest-ever global campaign to end animal testing for cosmetics.
The campaign, launched to coincide with World Week for Animals in Laboratories, is being rolled out simultaneously in over 700 Lush Ltd shops across forty-seven countries including the United States, Canada, India, Australia, New Zealand, South Korea and Russia.
Lush campaign manager Tamsin Omond said: “The ironic thing is that if it was a beagle in the window and we were doing all these things to it, we’d have the police and RSPCA here in minutes.
“But somewhere in the world, this kind of thing is happening to an animal every few seconds on average.
“The difference is, it’s normally hidden. We need to remind people it is still going on.”
For more information about the campaign, visit www.fightinganimaltesting.com”

Κοινωνικό Ιατρείο στα Εξάρχεια.

Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, τρία εκατομμύρια ανασφάλιστοι, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας ώς το τέλος της χρονιάς. Οσο καλπάζει η εξαθλίωση τόσο πιο απαραίτητες γίνονται οι δομές αλληλεγγύης που πολλαπλασιάζονται σε γειτονιές και πόλεις. Παράλληλα, όμως, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι η αλληλεγγύη από μόνη της δεν αρκεί, αλλά ούτε και θέλει να καλύψει τις «μαύρες τρύπες» της κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας. Το πρώτο που ακούς από όσους συμμετέχουν σε δομές αλληλεγγύης είναι ότι δεν κάνουν φιλανθρωπία, ότι θα προτιμούσαν να είναι αχρείαστοι και ότι παράλληλα παλεύουν για δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες – υγείας, παιδείας, πολιτισμού.

Στο κέντρο της πόλης 

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το νεοσύστατο Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Αλληλεγγύης (ΚΙΦΑ) Αθήνας, που λειτουργεί εδώ και δύο μήνες στο κέντρο της πόλης, Κάνιγγος 33 και Στουρνάρη. Στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας, εθελοντές γιατροί, υγειονομικοί και πολίτες προσφέρουν πρωτοβάθμια περίθαλψη και φάρμακα σε άνεργους και ανασφάλιστους, Ελληνες και ξένους, δωρεάν και σε καθημερινή βάση. Εκτός από τακτικό τμήμα γενικής ιατρικής, διαθέτει νευρολογικό, παιδιατρικό, ψυχιατρικό, γυναικολογικό τμήμα, ψυχοκοινωνική υποστήριξη, καθώς και εξοπλισμένο οδοντιατρείο.

«Εμείς δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις κρατικές δομές. Τα κοινωνικά ιατρεία λειτουργούν εξ ανάγκης, για να καλύψουν κάποια από τα επείγοντα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση. Κανονικά πρέπει κάποια στιγμή να κλείσουν», μας λέει ο Γιάννης Tρουλινός, που στον ελεύθερο χρόνο του βοηθάει στη γραμματεία. «Ομως για να γίνει αυτό πρέπει να αποκατασταθεί η λειτουργία της δημόσιας υγείας και πρόνοιας. Εχουμε ένα πολιτικό πρόβλημα που, αν το αντιμετωπίσουμε ριζικά, αυτές οι δομές θα είναι άχρηστες».

Η Αθηνά και ο Κώστας είναι ένα νέο ζευγάρι γιατρών και περιμένουν σύντομα το παιδί τους. Τα απογεύματά τους τα αφιερώνουν στο κοινωνικό ιατρείο. Πώς κρίνουν ρατσιστικές πρωτοβουλίες όπως οι «Γιατροί με Σύνορα»; «Αυτό δεν είναι ιατρική, ούτε αλληλεγγύη. Γιατρός είσαι για όλους. Οχι μόνο για Ελληνες», μας λέει η Αθηνά. Μία από τους 15 γιατρούς του κοινωνικού ιατρείου είναι η Χάρις Ματσούκα, αιματολόγος στο Γ.Ν. «Αλεξάνδρα»: “Η προσφορά μας στα κοινωνικά ιατρεία είναι πρώτης προτεραιότητας, γιατί με τις αλλαγές-σοκ που έγιναν στον χώρο της υγείας, ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτή τη στιγμή, Ελλήνων και ξένων, δεν έχουν πια πρόσβαση. Ως και 30% των Ελλήνων δεν έχει ασφαλιστική κάλυψη, σε επαγγέλματα που δεν το φανταζόσουν. Μηχανικοί που δεν έχουν πληρώσει το ΤΣΜΕΔΕ, επαγγελματοβιοτέχνες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους, ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν έχουν να πληρώσουν τον ΟΑΕΕ».

Και σε νοσοκομεία

Οσοι χρειάζονται επιπλέον φροντίδα παραπέμπονται σε νοσοκομεία που δέχονται ανασφάλιστους, όπως το «Ελπίς», το «Σισμανόγλειο», το «Αμαλία Φλέμιγκ», η κλινική Παπαδημητρίου, η κλινική Πόνου του Νοσοκομείου Πατησίων. «Ερχόμαστε σε επαφή με ομάδες νοσοκομειακών ιατρών, ώστε να δέχονται έναν αριθμό ασθενών που πρέπει να ελεγχθούν. Η ΟΕΝΓΕ είχε κάνει μια προσπάθεια να δέχονται τα νοσοκομεία δωρεάν τους ανασφάλιστους κάθε Τετάρτη, δυστυχώς δεν ευδοκίμησε. Η ΕΙΝΑΠ προσανατολίζεται σε αντίστοιχες κινήσεις», μας λέει η κ. Ματσούκα. «Το άλφα και το ωμέγα είναι να λειτουργήσουν σωστά οι δημόσιες δομές του ΕΣΥ», συμπληρώνει η Αθηνά.

Με την ευχή και τη διεκδίκηση της αυτοκατάργησής τους σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, που όλοι θα έχουν πρόσβαση σε ποιοτική δημόσια υγεία, οι εθελοντές του ΚΙΦΑ Αθήνας συνεχίζουν ακάθεκτοι. Παράλληλα, απευθύνουν έκκληση για δωρεές σε φάρμακα, αναλώσιμα, ιατρικό εξοπλισμό αλλά και εθελοντική προσφορά από υγειονομικούς-εξωτερικούς συνεργάτες που θα εξετάζουν χωρίς επιβάρυνση, κατόπιν συνεννοήσεως με το κοινωνικό ιατρείο.

Πληροφορίες: Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Αθήνας, Κάνιγγος 33 και Στουρνάρη, τηλ.: 210-3802037, Δευτέρα ώς Τετάρτη 11.00-18.00 και Πέμπτη-Παρασκευή 11.00-20.00.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Οι έλληνες χικικομόρι.

Ο πρώτος λέγεται Τζουν. Ο δεύτερος  Χίρο. Ο τρίτος Κέντζι. Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά έχουν ένα κοινό  – εκτός από το ότι έχουν όλοι υπέροχα ιαπωνικά ονόματα: έχουν αποσυρθεί από τη ζωή και δεν είναι καν 25. Δεν ασχολούνται με τίποτα. Κλείνονται στο πατρικό τους για μήνες, αρνούνται να βγουν από τις προστατευμένες παιδικοεφηβικές κρεβατοκάμαρές τους. Συμπεριφέρονται σαν φοβισμένα μικρά παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί σε ένα σκοτεινό δάσος. Μερικοί παίζουν βιντεογκέιμ. Οι υπόλοιποι μπαίνουν στο Internet και ξεχνούν να βγουν. Ορισμένοι άλλοι διαβάζουν βιβλία και πίνουν μπίρα ή σόσου, την ιαπωνική εκδοχή της βότκας. Είναι η χαμένη γενιά της Ιαπωνίας και απαριθμεί εκατομμύρια αναχωρητές.

Ο Τζουν, ο Χίρο και ο Κέντζι αναφέρονται στο βιβλίο «Shutting Out the Sun: How Japan Created Its Own Lost Generation» του Μάικλ Ζιλεντζίγκερ. Πρόκειται για τα θύματα της οικονομικής κρίσης της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990. Οι χικικομόρι, όπως ονομάστηκε αυτή η περίεργη φουρνιά ηττημένων παιδιών, που φοβήθηκαν τη ζωή, πρoτού καν τη ζήσουν, είναι ήδη παλιά, μακρινά νέα. 

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής Βουλής, Μάρτιν Σουλτς, δήλωσε: «Δημιουργούμε μια χαμένη γενιά. Η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν ίσως την καλύτερα μορφωμένη νέα γενιά στην ιστορία τους. Οι γονείς έχουν επενδύσει χρήματα, τα έκαναν όλα όπως έπρεπε και τώρα, την ώρα που αυτοί οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να δουλέψουν, η κοινωνία τούς λέει “δεν έχουμε θέση για εσάς”. Δώσαμε χρήματα για να διασώσουμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μια γενιά». O Σουλτς δεν πρωτοτύπησε. Ο οικονομολόγος Ρίτσαρντ Φρίμαν έχει μιλήσει εδώ και χρόνια για τη χαμένη γενιά της Αμερικής, όλους αυτούς που βγήκαν με φοιτητικά δάνεια στην αγορά εργασίας για να γίνουν οι βολικοί interns 20/20/20 (20 ετών, 20 ώρες την ημέρα, 20 δολάρια την ημέρα) των αμερικανικών επιχειρήσεων. 

Ασφαλώς δεν μπορείς να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Η κοσμοθεωρία της Ιαπωνίας είναι διαφορετική, πιο σιωπηλή, πιο εσωτερική, πιο υπόκωφη από τη δική μας. Η αμερικανική κρίση είναι επίσης διαφορετική, από την ισοπεδωτική ελληνική. 

Εχει, λοιπόν, η Ελλάδα μια «χαμένη γενιά;». Και ποια είναι αυτή; Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι οι 30something, αυτοί που έζησαν και την ψευτοχλιδή, ζουν τώρα και την ξηρασία. Ή οι 40άρηδες που έχασαν τα κεκτημένα με τα οποία θεμελίωσαν τη ζωή τους. Μήπως οι 50άρηδες; Αλλά αυτοί είναι κηλιδωμένοι από την ευθύνη. Οχι, η πραγματικά χαμένη γενιά της Ελλάδας είναι αυτή που δεν το ξέρει ακόμη. Αυτή που είναι στο σχολείο και ζει μέσω του παραμορφωτικού φακού της εφηβείας όλα αυτά που συμβαίνουν και όλα αυτά που έρχονται. 

Μπορεί να το καταλάβει κανείς απλώς διαβάζοντας την επικαιρότητα. Για παράδειγμα, αυτό που συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στις Σκουριές. Εκεί όπου τα ΜΑΤ πέταξαν δακρυγόνα μέσα σε ένα σχολείο. Ας προσπεράσουμε τη σοκαριστική (αν μπορείς να σοκαριστείς ακόμη στην Ελλάδα του 2013)  για την ωμότητά της πράξη. Σκεφτείτε την εποχή που πηγαίνατε σχολείο. Ποιες ήταν οι μόδες; Ποια τα θέματα συζήτησης; Πόσο εύκολα φούντωνε η ψευδαίσθηση της ψευτοεπανάστασης και της κατάληψης; Φανταστείτε τώρα το ίδιο συναίσθημα μέσα από το τωρινό πολεμικό κλίμα. Και φοβηθείτε. 

Πώς θα μεγαλώσει αυτή η γενιά; Τι χρειάζεται για να μη γίνει μια αβοήθητη, φοβισμένη, ανώριμη, ανούσια, αυνανιστική, μονίμως εξοργισμένη, πολωμένη και οξύθυμη ομάδα ανθρώπων; Τι πρέπει να γίνει για να μην πάνε οι μισοί στη λοβοτομημένη Χρυσή Αυγή και οι άλλοι μισοί να προσπαθούν να καταλάβουν ποια είναι η λογική; Είναι μια γενιά που θα ξεκινήσει να παραπονιέται – δικαίως – για την παράλογη εξουσία των μεγάλων και μάλλον δεν θα σταματήσει να το κάνει, εθισμένη στην αυτιστική διαμαρτυρία. 

Δεν πρόκειται να υπάρξουν έλληνες χικικομόρι. Παιδιά κλεισμένα σπίτι τους, ανίκανα να ξεμυτίσουν, με έναν υπολογιστή και την ήττα στα μάτια. Δεν ταιριάζει στο παρορμητικό ελληνικό DNA αυτή η παθητικότητα.  

Αλλά είναι πιθανό η γενιά που κάθεται στα θρανία, στα γεμάτα περικοπές σχολεία της δημόσιας εκπαίδευσης, να χαθεί από τη θολούρα της. Θεωρητικά, είναι αυτοί στους οποίους πρέπει να στηριχτούμε. Αυτοί που θα χτίσουν τη νέα «μετεμφυλιακή» Ελλάδα. Αν δεν τους βοηθήσουμε, όμως, αν σταματήσουμε να τους εκμεταλλευόμαστε (από πολιτικές διαφημίσεις, μέχρι ασπίδες επανάστασης, τα παιδιά στα θρανία πάντα πουλάνε) θα τους καταδικάσουμε να είναι η γενιά που είχε την αμφίβολη τιμή να παρακολουθήσει φορώντας πιτζάμες, από την κορυφή της σκάλας, το πάρτι των μεγάλων και όταν τελικά μεγάλωσε αρκετά, για να μπει στο πάρτι, βρήκε μόνο σπασμένα ποτήρια, πεταμένες γόπες και λερωμένες μοκέτες. Και επειδή δεν έμαθε κάτι διαφορετικό, θα συνηθίσει να ζει ανάμεσά τους.


Του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου. Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Τα παιδιά βγάζουν τη γλώσσα στα τεστ IQ.

Νομίζω πως αν με έβαζαν σήμερα να λύσω ένα τεστ IQ, θα πάτωνα. Οτιδήποτε μετρά τη νοημοσύνη (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή) με αποσυντονίζει ολοσχερώς. Πρωτίστως διότι θεωρώ ότι δεν αντανακλά παρά ψήγματα αυτού που είμαι. Με το που θα έβλεπα τις πρώτες σχηματικές αναπαραστάσεις, θα τα έχανα, στην πρώτη λεκτική πρόκληση θα άρχιζα να κοιτάζω δεξιά και αριστερά – αν γνώριζαν το ποιόν μου οι άνθρωποι της Μensa, δεν θα μου επέτρεπαν ούτε το κτίριο να πλησιάσω, o Στίβεν Χόκινγκ ενδεχομένως θα με έσπρωχνε με το καροτσάκι του στην πιο χαοτική μαύρη τρύπα. Ως μητέρα, βέβαια, α όχι, εδώ αλλάζει το πράγμα. Εχω την ίδια ψύχωση που έχουν οι περισσότεροι γονείς με το «δυναμικό» των τέκνων μου, ασχολούμαι μετά μανίας με τις ακαδημαϊκές επιδόσεις τους, ήδη από τα τέσσερά τους, και ευελπιστώ ότι στους κόλπους της δικής μου οικογένειας ανατρέφεται τουλάχιστον ένας Τζέιμς Γουντς (ο σταρ του Χόλιγουντ με δείκτη νοημοσύνης 180). 


Πάλι καλά που πρόσφατα παρευρέθηκα σε ένα σεμινάριο επιμόρφωσης, το οποίο διοργάνωσε ο σύλλογος γονέων στο σχολείο της κόρης μου. Διότι μυήθηκα αισίως στη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης. Για τους γνώστες, τίποτε το καινούργιο, τα είχε γράψει ο Χάουαρντ Γκάρντνερ, καθηγητής Ψυχολογίας της Μάθησης στο Χάρβαρντ, στο ανατρεπτικό βιβλίο του «Frames of Μind», ήδη από το 1983. Ο άνθρωπος αυτός έστειλε στον διάολο την παντοδυναμία του (παρωχημένου) ΙQ και τόλμησε να μιλήσει για πολλαπλές ευφυΐες: λογικο-μαθηματική, γλωσσική, διαπροσωπική, σωματική/κιναισθητική, φυσιολατρική, μουσική, χωροταξική, ενδοπροσωπική – εσχάτως και υπαρξιακή. Είναι, λέει εξίσου σημαντικές, αλλά όχι το ίδιο εξελιγμένες σε κάθε άτομο. Γι’ αυτό ίσως το ένα παιδί μπαίνει μέσα σε έναν καινούργιο χώρο και τον αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή (μέχρι και τρισδιάστατη κάτοψη μπορεί να σου σχεδιάσει), ενώ ένα άλλο ξεχνάει ακόμη και πού βρίσκεται η πόρτα από την οποία μπήκε. Γι’ αυτό η μία δίδυμη κόρη σου εκφράζεται μέσα από αριθμούς και η άλλη μέσα από τους ρυθμούς. Γι’ αυτό ένα αγοράκι που δυσκολεύεται να αρθρώσει λόγο (ακριβώς όπως πολλοί ενήλικοι σταρ του ποδοσφαίρου), «βγάζει» φτερά όταν βλέπει χορτάρι και γήπεδο.

Καθώς παρακολουθούσα το σεμινάριο, αρχικά με τη νευρωτική εγρήγορση της new age μαμάς που θα κάνει τα πάντα για να βοηθήσει το παιδί της να διαπρέψει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και στο υπόλοιπο της ζωής του, ένιωσα σιγά σιγά να χαλαρώνω επάνω στην καρέκλα μου. Οι ώμοι μου κατέβηκαν, οι παλμοί μου έπεσαν, ένα ελαφρύ αεράκι άρχισε να χαϊδεύει τον σβέρκο μου. Επιτέλους, κατάλαβα γιατί ακόμη βλέπω εφιάλτες ότι με σηκώνουν στον πίνακα να λύσω κάποιο πρόβλημα γεωμετρίας, γιατί ήμουν εντελώς ανεπίδεκτη μαθήσεως όταν επρόκειτο για ομαδικά αθλήματα, γιατί μέχρι σήμερα μπορώ να χαθώ ακόμη και στο οικοδομικό τετράγωνο όπου βρίσκεται το σπίτι μου. Η ευτραφής εκπαιδευτικός του σεμιναρίου με είχε γλιτώσει από ισόβιες τύψεις. Πώς να το κάνουμε, όλες μου οι ευφυΐες δεν είναι ίσες. Βασικός, μάλιστα, ένοχος για αυτό είναι, σύμφωνα πάντα με τον Γκάρντνερ, το ίδιο το σχολείο. Εχει εμμονή με δύο μόνο ευφυΐες (λογικο-μαθηματική και γλωσσική) – και, για τις υπόλοιπες, όποιον πάρει ο χάρος. Καμιά χειροτεχνία, καμιά σχολική παραστασούλα και αυτό ήταν. Η κυρία του σεμιναρίου μάς κοίταξε με βλέμμα όλο νόημα. Αν γνωρίζεις τις «ευφυΐες» του παιδιού σου, μπορείς να το βοηθήσεις να μαθαίνει τα πάντα, με τον τρόπο, όμως, εκείνον που του είναι πιο βατός. Για παράδειγμα, μια αρχή της φυσικής μπορεί να διδαχθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους: μέσα από τα μαθηματικά, τη γλώσσα, τη λογική, μια εικόνα, ένα διάγραμμα στον χώρο, μια άσκηση του σώματος.
Αναζωογονημένη από το σεμινάριο, συνειδητοποίησα το αυτονόητο. Μπορεί η κόρη μου να μη μάθει άνευ διδασκάλου 16 μουσικά όργανα όπως ο Prince, μπορεί ο γιος μου να μη φτάσει να μιλάει στα οκτώ του οκτώ ξένες γλώσσες όπως ο Γουίλιαμ Σίντις, μπορεί το σκορ αμφοτέρων στα IQ τεστ να μην αγγίξει αυτό που ονειρεύομαι. Τουλάχιστον αξίζει να τους αφήσω να ωφεληθούν τα μέγιστα από όλες τις – καταγεγραμμένες και μη – ευφυΐες τους.


Της Λένας Παπαδημητρίου. Το άρθρο βρίσκεται εδώ.