Τα 2.300.000 πρόσωπα της κρίσης.

• Τόσοι ήταν, το 2011, οι άνθρωποι που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας -και το μέλλον φαίνεται ακόμη πιο ζοφερό. Στο Πέραμα, το Κερατσίνι, τον Πειραιά, τον Νέο Κόσμο ακούμε ιστορίες θυμού και απελπισίας.  
• 
  
•  
  
  Είναι 4 το απόγευμα και ο κόσμος έχει γεμίσει τη μικρή είσοδο του Σωματείου Αρτος και Δράση στο Πέραμα. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, από το Πέραμα, το Κερατσίνι, τον Κορυδαλλό, τη Δραπετσώνα, έρχονται εδώ κάθε απόγευμα για να πάρουν μια σακούλα με τρόφιμα, ρούχα, ακόμα και παιδικά παιχνίδια. Το παντοπωλείο του Σωματείου λειτουργεί αποκλειστικά με εθελοντές και μέσα στους 18 μήνες λειτουργίας του έχει στηρίξει πάνω από 300 οικογένειες. 
  
  Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, που μέχρι πρόσφατα δεν φαντάζονταν ότι κάποια μέρα θα περίμεναν με ένα χαρτάκι στο χέρι για να πάρουν δωρεάν τρόφιμα. 
  
  Ολες αυτές τις εβδομάδες που γυρνάμε στις συνοικίες της Αθήνας, ερευνώντας τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, ακούμε τις ίδιες ιστορίες θυμού και απελπισίας. Στο Πέραμα, στο Κερατσίνι, στον Πειραιά, στον Νέο Κόσμο, στη Δάφνη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι εξαρτώνται πλέον για την επιβίωσή τους από μη κυβερνητικές οργανώσεις, πρωτοβουλίες πολιτών και κοινωνικά παντοπωλεία. 
  
  Η οικονομική κρίση υπήρξε καταλυτική για τη ζωή όλων. Κάθε κοινωνική ομάδα χτυπήθηκε διαφορετικά, οι συνέπειες όμως για τους περισσότερους ήταν καταστροφικές. 
  
  Οι αριθμοί στην Ελλάδα του 2013 λένε πικρές αλήθειες. Η πολυδιαφημισμένη ανάκαμψη παραμένει κενός λόγος στα στόματα καλοταϊσμένων πολιτικών, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. 
  
  Μέσα σε δύο χρόνια, από το 2009 μέχρι το 2011, ο αριθμός των φτωχών αυξήθηκε κατά 200.000, ξεπερνώντας τα 2,3 εκατομμύρια. Ομως ακόμα και όσοι τυπικά παραμένουν στη «μεσαία τάξη», βλέπουν τα εισόδήματά τους να συρρικνώνονται και τη φορολόγια να διπλασιάζεται: μόνο την τριετία 2008-2011 τα νοικοκυριά στην Ελλάδα έχασαν το 30% του διαθέσιμου ακαθάριστου εισοδήματός τους. 
  
  Η φτώχεια όμως δεν είναι απλά μια λογιστική μείωση του εισοδήματος, αλλά ένα σύνολο στερήσεων. Είναι η έλλειψη επιλογών και δυνατοτήτων, είναι η αδυναμία να ορίσεις τη ζωή σου, να σχεδιάσεις το μέλλον σου, να έχεις ίσες ευκαιρίες στην υγεία και την εκπαίδευση, αλλά και τη δυνατότητα να ξεφύγεις κάποτε από τη μοίρα που σου έχει επιβληθεί. 
  
  Η φτώχεια βρίσκεται πίσω από τους αριθμούς και τους πομπώδεις οικονομικούς όρους. Κρύβεται στα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων, στα σπίτια με τα κλειστά παράθυρα, στο σκυθρωπό βλέμμα των περαστικών, στη σιωπηλή απελπισία τού απολυμένου και στη δουλική υποταγή του χαμηλόμισθου. Εχει πολλά πρόσωπα, αλλά συχνά έναν κοινό παρονομαστή: την απελπίσια που γίνεται οργή «αξιοποιήσιμη» στα χέρια νοσταλγών του φασισμού.
  
• Η αλληλεγγύη των πολιτών στη θέση του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους

  Μη κυβερνητικές οργανώσεις και απλοί πολίτες προσφέρουν τη βοήθειά τους στους τομείς της υγείας, της κατοικίας, της εκπαίδευσης, της σίτισης. Με ατομικές και συλλογικές πρωτοβουλίες δίνουν μια ανάσα στα θύματα της κρίσης και μια ελπίδα για το μέλλον
•  
•  
  
  Στην Ελλάδα του 2013 οι κοινωνικές παροχές και τα δικαιώματα έχουν πλέον θυσιαστεί στο βωμό των Μνημονίων. Η ανθρωπιστική κρίση στο χώρο της Υγείας είναι γεγονός. Οι Ελληνες πολίτες, όμηροι ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας όπου η διαφθορά και ο χρηματισμός αποτέλεσαν επί χρόνια τον κανόνα, καλούνται τώρα να πληρώσουν το λογαριασμό της κρατικής ανικανότητας: η τρόικα απαιτεί, ως αντάλλαγμα της διάσωσης, μείωση των κρατικών δαπανών στο χώρο της Υγείας κάτω από το 6% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) είναι 9%. Παράλληλα προωθείται μείωση στις φαρμακευτικές και υλικοτεχνικές δαπάνες των νοσοκομείων, μείωση μισθών και ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, λουκέτο ή συγχώνευση σε νοσοκομειακά ιδρύματα και εισαγωγή εισιτηρίου στα δημόσια νοσοκομεία. 
  
  Με την ανεργία να φτάνει το 27% και το μισό πληθυσμό ανασφάλιστο, η κρίση στη χώρα παίρνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις. Οκτώ στους δέκα Ελληνες έχουν κάνει περικοπές στο καθημερινό τους φαγητό και χιλιάδες πολίτες απευθύνονται στις μη κυβερνητικές οργανώσεις για στήριξη. 
  
  Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF και του Πανεπιστημίου Αθηνών, 440.000 παιδιά ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας, πολλά από τα οποία υποσιτίζονται ή αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας που σχετίζονται με τις συνθήκες διαβίωσης (έλλειψη θέρμανσης, υγρασία). 
  
  Καθώς λοιπόν η πολιτεία αδυνατεί ή αρνείται να προσφέρει στους πολίτες της τα στοιχειώδη, το κοινωνικό κράτος αντικαθίσταται σταδιακά από μη κυβερνητικές οργανώσεις, το άτυπο οικογενειακό πλέγμα και ατομικές πρωτοβουλίες. 
  
  Λιάνα Μαΐλλη, παιδίατρος, πρόεδρος Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας 
  
  Οι Γιατροί του Κόσμου λειτουργούν 5 πολυϊατρεία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Χανιά. Στην Αθήνα από το 2010 λειτουργεί το Πολυϊατρείο Περάματος προσφέροντας δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όσους δεν έχουν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. 
  
  «Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Οι αλλαγές ήταν δραματικές όχι μόνο για τους ήδη ευάλωτους αλλά και για το μέσο Ελληνα, που δεν ήταν επιβαρημένος και που πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Ανθρωποι που είχαν ένα καλό εισόδημα και ανώτερες σπουδές σήμερα είναι άνεργοι και ανασφάλιστοι ή εργάζονται σε μαύρη εργασία και θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό. 
  
  »Τα ποσοστά των ανασφάλιστων είναι πολύ μεγάλα -σε ορισμένες περιοχές όπως το Πέραμα φτάνουν και το 70%-, κάτι που σημαίνει ότι στον τομέα της Υγείας υπάρχει ανθρωπιστική κρίση εδώ και καιρό. Ο γονιός δεν μπορεί πλέον να διαθέσει το ποσό που χρειάζεται για να εμβολιάσει και να περιθάλψει το νεογέννητο παιδί του. Μια ανασφάλιστη έγκυος γυναίκα δεν μπορεί να γεννήσει σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί θα πρέπει να πληρώσει 700 με 750 ευρώ. Δημιουργούνται ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες παιδιών που σύντομα θα είναι επίνοσες σε νοσήματα όπως η διφθερίτιδα, ο κοκκύτης, ο τέτανος, η ιλαρά. Ηδη από πέρσι έχουμε αρχίσει να έχουμε μικροεπιδημίες ιλαράς επειδή όλο και περισσότεροι γονείς αδυνατούν να ολοκληρώσουν το εμβολιαστικό σχήμα των παιδιών τους. 
  
   
  
  »Πολλοί γονείς έρχονται και μας ζητάνε βρεφικά γάλατα, κάνουμε ό,τι μπορούμε αλλά αδυνατούμε να καλύψουμε όλη τη ζήτηση. Ετσι, έχουμε ακόμα και ακραίες περιπτώσεις όπου σε βρέφη ενός μήνα να δίνουν οι γονείς φρέσκο γάλα και μετά το μωρό να παθαίνει αφυδάτωση και διάρροιες. Στα δύο μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας, στο Δαφνί και στο Δρομοκαΐτειο, η κατάσταση είναι τραγική. Οι άνθρωποι είναι πάνω σε στρώματα χωρίς σεντόνια, οι χρόνιοι ασθενείς είναι εξαθλιωμένοι και συχνά δεν έχουν ούτε φαγητό.
  »Τα ψυχιατρικά φάρμακα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν δωρεάν, τώρα έχουν συμμετοχή. Μιλάμε για φάρμακα πανάκριβα, τα οποία οι ασθενείς πρέπει να προμηθεύονται κάθε μήνα. Βλέπουμε έτσι αύξηση στα ψυχικά νοσήματα και ειδικά στην επαρχία άνθρωποι με χρόνια νοσήματα δεν παίρνουν φάρμακα και βρίσκονται στους δρόμους. 
  
  »Πάνω από όλα όμως αυτή η κρίση επηρεάζει τα παιδιά. Η παιδική κακοποίηση έχει αυξηθεί δραματικά στην Ελλάδα, όπως και η παιδική κατάθλιψη. Η ζωή των παιδιών αλλάζει, οι γονείς πλέον δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε τα απαραίτητα και το παιδί αυτή την αλλαγή δεν μπορεί να την επεξεργαστεί. Ετσι πέφτει σε κατάθλιψη, η οποία εκφράζεται είτε με φοβίες των παιδιών είτε με επιθετικότητα -η βία στα σχολεία έχει αυξηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια- είτε με παλινδρόμηση σε συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στην ηλικία του παιδιού.
  »Το μόνο θετικό σε όλη αυτή τη ραγδαία αλλαγή και το μόνο που σε κάνει να παίρνεις ανάσα είναι ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αυτοοργανώνονται και να αντιδρούν μέσω της αλληλεγγύης και της στήριξης. Το είχαμε χάσει αυτό στην Ελλάδα, η κρίση το ξανάφερε». 
  
  Ντίνα Βαρδαραμάτου, συντονίστρια-κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη προγραμμάτων Αθήνας της ΜΚΟ PRAKSIS 
  
  Στα πολυϊατρεία της PRAKSIS σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παρέχονται δωρεάν ιατροφαρμακευτικές και κοινωνικές υπηρεσίες σε όποια πληθυσμιακή ομάδα αντιμετωπίζει κίνδυνο. Μεταξύ 2011 και 2012, 13.705 ασθενείς επωφελήθηκαν από τις υπηρεσίες των πολυϊατρείων. 
  
  «Εμείς παρέχουμε υπηρεσίες δωρεάν σε όλους όσοι έχουν ανάγκη. Αυτό που έχουμε παρατηρήσει τα τελευταία δύο χρόνια είναι η δραματική αύξηση των Ελλήνων στα φαρμακεία της PRAKSIS που ζητάνε φάρμακα καθώς δεν μπορούν πλέον να τα προμηθευτούν διαφορετικά. Μεγάλη ζήτηση υπάρχει επίσης σε βρεφικά γάλατα, τα οποία όμως δεν μπορούμε να παρέχουμε σε σταθερή βάση και τελειώνουν πάρα πολύ γρήγορα. Το αποτέλεσμα είναι νεογέννητα μωρά να αλλάζουν κάθε εβδομάδα γάλατα με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό για την υγεία τους. 
  
  »Οι περισσότεροι Ελλήνες που έρχονται σε μας για φάρμακα είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι ή άνθρωποι που εργάζονται αλλά δεν έχουν ασφάλεια, κάτι που αποδεικνύει ότι η κρίση έχει χτυπήσει πρώτα το σύστημα Υγείας. Ο κόσμος έχει ένα αίσθημα απελπισίας, αισθάνεται άβολα, θα έλεγα όμως ότι είναι και πιο θυμωμένος, πιο εκνευρισμένος. 
  
   
  
  »Η κατάσταση είναι τραγική. Μοιάζει σαν να έψαχνε η πολιτεία μια δικαιολογία να καταλύσει τα πάντα, συχνά χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα. Δεν ξέρω τι να πω. Πριν είχαμε ωφελούμενους που ανήκαν σε μια κατηγορία, ήταν, για παράδειγμα, άνεργοι ή μετανάστες ή κάτι άλλο, όμως πλέον όλο και περισσότεροι ανήκουν σε περισσότερες από μία κατηγορίες κοινωνικού ή/και οικονομικού αποκλεισμού. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι όσο πιο πολύ παλεύουμε, τόσο πιο μακρινή είναι η λύση, κάτι που βέβαια μας πεισμώνει και εντείνει τις δράσεις μας». 
  
  Ελενα Παππά, κοινωνική επιστήμων, συντονίστρια της Κοινωνικής Κατοικίας του προγράμματος ΣΥΝ στο ΠΛΗΝ. 
  
  Η ΜΚΟ PRAKSIS ξεκίνησε το 2012 στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το πιλοτικό πρόγραμμα ΣΥΝ στο ΠΛΗΝ με τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος». Το πρόγραμμα βασίζεται σε δύο άξονες: Παρέμβαση με τη λειτουργία Κέντρων Ημερήσιας Υποδοχής Αστέγων στην Αττική και Πρόληψη με τη λειτουργία προγράμματος στήριξης ελληνικών οικογενειών (Κοινωνική Κατοικία), που κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν άστεγες. Στο πλαίσιο του προγράμματος, η PRAKSIS καλύπτει για 3 έως 6 μήνες έξοδα διαβίωσης ενώ παράλληλα προσφέρει εργασιακή συμβουλευτική. 
  
  «Με την κάλυψη των εξόδων διαβίωσης (ενοίκιο, λογαριασμοί ΔΕΚΟ, θέρμανση, σούπερ μάρκετ) καταφέραμε να διατηρήσουν τη στέγη τους, 1.016 οικογένειες Ελλήνων με ανήλικα παιδιά από τον Μάρτιο του 2012 μέχρι και τον Ιούνιο του 2013. Το πραγματικό μας ενδιαφέρον όμως είναι να καταφέρουμε να ενδυναμώσουμε το νοικοκυριό με τέτοιο τρόπο ώστε να επανενταχθεί στην αγορά εργασίας και να αποκατασταθεί πλήρως. Για το λόγο αυτό οι οικογένειες του προγράμματος λαμβάνουν ειδικές υπηρεσίες εργασιακής συμβουλευτικής.
  Στην PRAKSIS πιστεύουμε στην εξατομικευμένη προσέγγιση των κοινωνικών αιτημάτων, για το λόγο αυτό η κάθε οικογένεια αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση με ξεχωριστές ανάγκες, οι οποίες χάρη στην αξιοσημείωτη ευαισθητοποίηση των συμπολιτών, την οποία πάντα έχουμε ανάγκη, καταφέρνουμε να εμπλουτίζουμε το φάσμα των υπηρεσιών μας και να απαντάμε σταθερά στα αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας». 
  
  Παναγιώτης Ρουμπής, εκπαιδευτικός, αιρετός ΠΥΣΠΕ (Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης) Α' Αθηνών και πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Μακρυγιάννης (περιοχές Δάφνης-Υμηττού, Νέος Κόσμος, Αγιος Αρτέμιος)
  «Κάθε χρόνος είναι και χειρότερος, αυτή η κρίση μαστίζει πολλές γενιές, και η φτώχεια πλήττει όλα σχεδόν τα παιδιά. Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να στηρίξουμε όσους έχουν ανάγκη στα σχολεία μας. Στον Νέο Κόσμο και στον Αγιο Αρτέμιο σε συνεργασία με το Βρεφοκομείο Αθηνών -που ετοιμάζει τις μερίδες- προσφέρεται συσσίτιο στα παιδιά αλλά πάντα με σεβασμό και διακριτικότητα. 
  
  »Ζεσταίνεται το φαγητό για 20 παιδιά ή, σε συνεννόηση με φούρνους της περιοχής, δίνεται κολατσιό σε όσα παιδιά ξέρουμε ότι το έχουν ανάγκη. Το δίνει ο δάσκαλος διακριτικά ώστε το παιδί να μην αισθανθεί άσχημα. Σε κάποιες περιοχές του κέντρου της Αθήνας η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη ώστε έχει πάρει πρωτοβουλία η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας μαζί με την Παγκύπρια Ομοσπονδία Ελλήνων Δασκάλων και τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών για να καλύψουν τη σίτιση όσο το δυνατόν περισσότερων παιδιών στα σχολεία όπου υπηρετούν. Εχουμε επέμβει ως σύλλογος σε σχολείο στον Νέο Κόσμο και επανασυνδέσαμε το ρεύμα σε οικογένειες μαθητών μας που δεν μπορούσαν να το πληρώσουν. 
  
  »Δυστυχώς, αυτή η κρίση διαλύει οικογένειες, βλέπουμε όλο και πιο συχνά φαινόμενα βίας στα σχολεία ενώ παιδιά που μέχρι πρόσφατα ήταν καλοί μαθητές παρουσιάζουν ξαφνικά πτώση στις σχολικές επιδόσεις λόγω των οικονομικών και κατ' επέκταση των κοινωνικών και οικογενειακών τους προβλημάτων. 
  
  Η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει υποβαθμιστεί και στηρίζεται στον πατριωτισμό των εκπαιδευτικών, που αυτή τη στιγμή επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Θα ήθελα να συμμεριστώ την αισιοδοξία των κυβερνώντων για το μέλλον, αλλά με αυτά που βλέπω γύρω μου, δυστυχώς, δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος».
  
• «Τα παιδιά εδώ με σώσανε»

  Αντωνία Κ., 43 ετών, μητέρα δύο παιδιών 19 και 7 χρόνων και εθελόντρια στο Κέντρο Ανθρώπινης Στήριξης του Σωματείου Αρτος και Δράση στο Πέραμα. 
•  
•  
  
  «Τριάντα χρόνια δουλειάς για σύνταξη 600 ευρώ. Ούτε τα φάρμακά μου δεν μπορώ να πάρω», λέει η κυρία Σοφία «Είχαμε ένα πάρα πολύ καλό εισόδημα αλλά η εταιρεία που δούλευε ο άντρας μου απόλυσε 162 άτομα και ανάμεσά τους και το σύζυγό μου. Δούλευε 19 χρόνια εκεί, αλλά αποζημίωση δεν του έδωσαν γιατί ήταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αρχικά μας βοηθούσαν οι γονείς μου και η αδελφή μου. Ο μεγάλος μου γιος είναι φαντάρος. Σπούδαζε στο ΤΕΙ μηχανολογίας στην Κοζάνη, ήθελε 500 ευρώ το μήνα για να ζήσει εκεί, και αρχικά τα κάλυπταν οι γονείς μου από τη σύνταξή τους. Με τις περικοπές όμως στις συντάξεις δεν μπορούσε να συνεχίσει και έτσι τον Αύγουστο έκοψε την αναβολή και πήγε φαντάρος. Εχω και ένα μικρό παιδί που τώρα θα πάει Α' δημοτικού. Βρήκα το σωματείο μέσω μιας φίλης που γνώρισα στην Παιδική Χαρά. Με βοήθησαν πάρα πολύ και γι' αυτό ξεκίνησα και εγώ να έρχομαι εδώ ως εθελόντρια. Και εμείς οι εθελοντές όλοι ανάγκες έχουμε και γι' αυτό καταλαβαίνουμε τον πόνο του άλλου. 
  
  »Ο άντρας μου σήμερα, στα 48 του και μετά από 1,5 χρόνο άνεργος, βρήκε δουλειά ως διανομέας σε ένα ψητοπωλείο. Παίρνει 3 ευρώ την ώρα και δουλεύει 5 ώρες την ημέρα. Αν βάλεις ρεύμα, όσα χρωστάμε στην Εφορία, τους λογαριασμούς, ούτε που καταλαβαίνω για πότε τελειώνουν τα λεφτά. Δεν μας φτάνουν να περάσουμε. Οταν γυρίσει ο γιος μου από φαντάρος, θα είναι άνεργος. Δεν ξέρω τι θα κάνουμε».
  
  Κώστας Π., 79 χρόνων, συνταξιούχος και με αναπηρία 67%. Ζει με τον 36χρονο γιο του, ο οποίος είναι άνεργος τα τελευταία τρία χρόνια. 
  
  «Μας έχουν πεθάνει. Χρωστάω 2.000 ευρώ στη ΔΕΗ και 700 για το νερό. Χθες το πρωί ήρθαν και μου έκοψαν το νερό. Τι να κάνω; Να φάω ή να πληρώσω το λογαριασμό; 
  
  »Προχθές βγήκα από το νοσοκομείο. Περιμένω τώρα να μου κόψουν και το ρεύμα. Η ζωή για μας έχει τελειώσει. Με αυτά τα χάλια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και δεν έχουμε βοήθεια από κανέναν. Ντρεπόμαστε να πάμε να ζητήσουμε φαγητό. Παίρνω 335 ευρώ σύνταξη και έχω αναπηρία 67% αλλά τώρα μου κόψανε το επίδομα επειδή μου έλειπε ένα χαρτί από το νευρολόγο μου. Ευτυχώς, έρχονται τα παιδιά από τη Γραμμή Ζωής και μου φέρνουν τρόφιμα κάθε 15 μέρες και τώρα με βοηθάνε πάλι να φτιάξω τα χαρτιά για να πάρω το επίδομά μου. Είναι μαρτύριο αυτό που περνάμε και θα γίνει και χειρότερο. Ελπίζω τώρα μήπως βρει ο γιος μου δουλειά, 3 χρόνια ψάχνει, κάνει μεροκάματα από δω και από κει αλλά δεν τον πληρώνουν. Ο άλλος μου ο γιος δούλευε στο Δήμο Κορυδαλλού, τελείωσε η σύμβασή του και είναι άνεργος 2 χρόνια. Είναι πράγματα, σου λέω, να μην τα συζητάμε γιατί και που τα λέμε ποιος θα τα ακούσει; Τι να πω τώρα εγώ, τι να περιμένω;». 
  
  Ευαγγελία Α. 55 χρόνων, μητέρα ενός 17χρονου αγοριού. 
  
  «Εμείς εργαζόμασταν και οι δύο. Ο άντρας μου αλουμινάς και εγώ ήμουν καθαρίστρια. Τώρα στα 55 μου είμαι άνεργη. Εχω ένα γιο που θα πάει Γ' Λυκείου και δεν έχει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, ούτε καν τα εισιτήρια να πάρει το λεωφορείο και να πάει να κάνει ένα μπάνιο στη θάλασσα. Είναι κατάσταση αυτή; Τι θα γίνει αυτό το παιδί; Πορευόμαστε από τη γειτονιά, πάμε στους Γιατρούς του Κόσμου και στην Πρόνοια, ζητιάνους μας κατάντησαν. Υπάρχουν όνειρα, φιλοδοξίες; Κάθε μέρα τελειώνει και αρχίζει ίδια την άλλη μέρα, δεν υπάρχει κάτι να περιμένεις, καμία προοπτική». 
  
  Σίσσυ Κ., 40 χρόνων, διαζευγμένη με ένα παιδί 12 ετών. 
  
  «Εργαζόμουν 14 χρόνια σε ένα συμβολαιογραφείο αλλά έγιναν περικοπές προσωπικού και το 2011 απολύθηκα. Πήρα αποζημίωση από τον εργοδότη μου και για ένα χρόνο έπαιρνα το επίδομα ανεργίας, αρχικά 505 και έπειτα 316 ευρώ το μήνα. Στην αρχή, στο οικονομικό σκέλος, δεν ένιωσα έντονα την αλλαγή γιατί είχα τα χρήματα της αποζημίωσης. Το ασχημότερο κομμάτι ήταν το ψυχολογικό - ήταν πολύ δύσκολο να συνηθίσω στην ιδέα ότι ήμουν άνεργη. 
  
  »Δεν το έβαλα κάτω και ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα σε κάποιο δημόσιο ΙΕΚ ώστε να βελτιώσω τα προσόντα μου και να μπορέσω να βρω δουλειά. Στέλνω παντού βιογραφικά εδώ και δύο χρόνια σχεδόν αλλά δεν έχω βρει κάτι. Ούτε καν να με καλέσουν για συνέντευξη. Παίζει ρόλο που είμαι και 40 χρόνων και όλοι ζητάνε υπαλλήλους 25 και 30. Τώρα, μετά από τόσο καιρό, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι γιατί είναι πολλά τα θέματα που έχω να αντιμετωπίσω και η στεναχώρια δεν βοηθάει. Με στηρίζουν οι γονείς μου με τη σύνταξή τους, και εμένα και τον αδελφό μου, που είναι 33 ετών και δεν έχει δουλειά. 
  
  »Εχω μειώσει στο ελάχιστο τα προσωπικά μου έξοδα, ώστε τουλάχιστον το παιδί μου να μην καταλάβει τη διαφορά. Εχω ενταχθεί στο πρόγραμμα της PRAKSIS, χάρη στο οποίο έχω πάρει μια ανάσα. Μου πληρώνουν το ενοίκιο και τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ. Ελπίζω μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα να έχω βρει δουλειά, δεν το βάζω κάτω και το παλεύω.
  »Μας λένε όλοι να αντιδράσουμε, συμφωνώ, αλλά τι να κάνουμε; Τι άλλο μπορεί πια να κάνει ο κόσμος;». 
  
  Σοφία Τζ. 80 ετών, συνταξιούχος, καρδιοπαθής. Ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή για καρδιολογικά και ψυχολογικά προβλήματα. 
  
  «Τα παιδιά εδώ (σσ. οι εθελοντές των Γιατρών του Κόσμου) με σώσανε. Τριάντα χρόνια δούλευα και παίρνω σύνταξη 600 ευρώ. Εχω κάνει εγχείρηση καρδιάς και χρειάζομαι οξυγόνο και φάρμακα. Εχω και ψυχολογικά προβλήματα από τότε που έχασα το γιο μου, 40 χρόνων, και λίγα χρόνια μετά τον εγγονό μου στα 22 του από ανακοπή καρδιάς. Για να πάρω τα φάρμακα μου έρχομαι εδώ στους Γιατρούς του Κόσμου, αυτοί με κρατάνε στη ζωή. Τριάντα χρόνια δουλειά για να μην έχω να πάρω φάρμακα σήμερα. Πάω στο ΙΚΑ και περιμένω, δεν μου δίνουν ραντεβού, δεν μου γράφουν φάρμακα. Δεν φτάνουν τα λεφτά να τα πάρω. Και πάλι λέω καλά είμαι εγώ, άλλοι είναι πολύ άσχημα. Τι να σου πω, παιδί μου; Η Ελλάδα έχει τελειώσει, μόνο ο Θεός να φυλάει τα παιδιά του κόσμου, τίποτ' άλλο...». 
  
  Γιάννης Π. 45 ετών, πατέρας 2 ανήλικων αγοριών. Εργαζόταν ως οδηγός σε ιδιωτική εταιρεία και έμεινε άνεργος όταν η εταιρεία έκλεισε. 
  
  «Είμαι άνεργος δύο χρόνια τώρα. Αν βρω κάνα μεροκάματο, το κάνω, αλλά όταν δεν έχω τίποτα, έρχομαι στις διανομές τροφίμων. Εκεί καταντήσαμε, να ζητιανεύουμε στα συσσίτια. Παίρνουμε γάλατα από εδώ, αλλά και αυτά λήγουν σε 2 μέρες, γιατί δίνουν ό,τι τους προσφέρουν τα σούπερ μάρκετ και είναι όλα 1-2 μέρες πριν λήξουν.
  
  »Ρύζι, μακαρόνια, πατάτες, αυτά τρώμε κάθε μέρα. Δούλευα και ζούσαμε καλά, και ξαφνικά μέσα σε δύο χρόνια η ζωή μου έχει πιάσει πάτο. Εχω και δύο παιδιά, δεν ξέρω τι θα γίνουν αν πάθω κάτι. Γι' αυτά κάνω κουράγιο και παλέυω όσο μπορώ». 
  
  Το άρθρο βρίσκεται εδώ. 
  

Ανοιχτός πόλεμος ανεξάρτητων καλλιεργητών με τις Αρχές στις Η.Π.Α.

 Ένας ανοιχτός πόλεμος εναντίον των μικρών ιδιόκτητων κήπων έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με διάφορες αφορμές, δημοτικές αρχές σε διάφορα σημεία της χώρας εξαναγκάζουν τους πολίτες να διαλύσουν τους μικρούς ιδιόκτητους κήπους των σπιτιών τους. 
 

Αν και καμία επίσημη αρχή δεν αναφέρει ανώτερες κυβερνητικές διαταγές για το «ξήλωμα», αυξάνονται και πληθύνονται οι αντιδράσεις απέναντι στους νέους διατροφικούς νόμους, τους οποίους όλοι πλέον υποπτεύονται για την νέα κατάσταση που δημιουργείται. 

Όλο και περισσότερα είναι τα περιστατικά στα οποία οι δημοτικές αρχές με διάφορες αιτιολογίες αναγκάζουν τους ιδιοκτήτες μικρών κήπων να τους καταστρέψουν, να τους μεταφέρουν, ή ακόμα και να τους σμικρύνουν. 

Ο Καρλ Τρικάμο, στην πόλη Φέργκιουσον του Μιζούρι, πρέπει σύμφωνα με τις δημοτικές αρχές να ξεριζώσει τον κήπο μπροστά από το σπίτι του, επειδή παραβιάζει «τα μίνιμουμ στάνταρ εξωτερικής εμφάνισης» που θέτει η πόλη, τα οποία απαιτούν οι ιδιόκτητοι κήποι να βρίσκονται όπισθεν και όχι εμπρός της οικίας! 

Ο δήμος της πόλης του Ορλάντο επέβαλλε πρόστιμο 500 δολαρίων για κάθε επιπλέον ημέρα που το ζεύγος Χέλβενστον θα κράταγε τον λαχανόκηπό του. Ο δήμος έδωσε διορία στο ζεύγος να ξεριζώσει τον κήπο του σπιτιού του, με αιτιολογία ότι ο νόμος δεν επιτρέπει τη «δημιουργία αγροτικών ζωνών εντός κατοικήσιμων περιοχών» και, όπως στο Φέργκιουσον, τη δημιουργία κήπων στο μπροστινό μέρος των κατοικιών. Η απόφαση αυτή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, καθώς παρά τις διαβεβαιώσεις του δήμου ότι η διορία δεν υπόκειτο σε άνωθεν κυβερνητική εντολή, όλο και περισσότεροι Αμερικάνοι βλέπουν τις τοπικές αρχές να έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια διάλυσης των μικρών ατομικών κήπων. Το ζεύγος Χέλβενστον κινήθηκε νομικά και δικαιώθηκε με δικαστική απόφαση της 14ης Ιανουαρίου 2013. 

Σε πολλές περιπτώσεις, οι δημοτικές αρχές χρησιμοποιούν τελείως παράλογα τοπικά νομοθετήματα (για τα οποία είναι γνωστές κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α), όπως για παράδειγμα, έναν νόμο στη Φλόριντα ο οποίος προϋποθέτει ότι ο κήπος δεν θα καταλαμβάνει έκταση μεγαλύτερη του 25% των συνολικών τ.μ. της οικίας που τον φιλοξενεί. 

Αυτές βέβαια οι δικαιολογίες που έρχονται με τη μορφή κάποιων περίεργων και ως επί το πλείστον ξεχασμένων νόμων -όταν αυτοί υπάρχουν, γιατί έχουν γίνει και παρατυπίες όπως στην υπόθεση Χέλβεστον-, δεν είναι παρά η αρχή της προσπάθειας συγκέντρωσης της αγροτικής παραγωγής σε λίγες εταιρίες και μονάδες. 

Κατά τηv διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων, στις Η.Π.Α. το κράτος προωθούσε την ιδέα ανεξάρτητης γεωργικής παραγωγής, ακόμα και εντός των πόλεων, ως «πατριωτικό καθήκον». Τώρα, που τα εταιρικά συμφέρονται «μυρίστηκαν αίμα», φαίνεται ότι ακόμα και ένας απλός λαχανόκηπος αποτελεί πρόβλημα, και θα πρέπει να ξηλωθεί, με νόμους που υπάρχουν ή και που ...εφευρίσκονται εκείνη την ώρα. 

Με δεδομένο το Νόμο S510 του 2011, η δυνατότητα ανεξάρτητης αγροτικής παραγωγής από αυτόνομους καλλιεργητές αρχίζει πλέον να αμφισβητείται ευθέως. Η προσπάθεια συγκεντροποίησης της αγροτικής παραγωγής σε λίγες συγκεκριμένες εταιρίες, απειλεί ευθέως την ελευθερία στην γεωργική καλλιέργεια, όχι μόνο στις Η.Π.Α. αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος S510 για τον τρόπο παραγωγής και διανομής των παραγόμενων προϊόντων, είναι τόσες πολλές, ώστε είναι θεωρητικά αδύνατον να καλυφθούν από έναν μικρό ανεξάρτητο καλλιεργητή. Με κύρια αιτιολογία την "ασφάλεια" της γεωργικής παραγωγής, τα κέντρα αποφάσεων, τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία ελέγχονται ή/και επηρρεάζονται άμεσα από τις πανίσχυρες εταιρίες του χώρου, έχουν ως άμεσο στόχο την επιβολή χρησιμοποίησης συγκεκριμένων ποικιλιών, ως επί το πλείστον μεταλλαγμένων, συγκεκριμένων ζιζανιοκτόνων και αυξητικών αντιβιοτικών, συγκεκριμένων βέβαια εταιριών. 

Η νομοθεσία, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και σταδιακά στην Ευρώπη, κινείται προς την κατεύθυνση της ολιγοπώλησης της αγοράς, αφού οι όλο και αυστηρότερες προδιαγραφές για καθαρότητα, νεότητα και τρόπου παραγωγής των προϊόντων φωτογραφίζουν ουσιαστικά τα βιομηχανικά προϊόντα και μόνο αυτά. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η δύναμη και η επιρροή μεγάλων πολυεθνικών προς τους διαμορφωτές αντίστοιχων νόμων και αποφάσεων, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. Για τις εξαρτώμενες από τα κορπορατικά συμφέροντα κυβερνήσεις, το μερίδιο του 53% στην παγκόσμια αγορά σπόρων που κατέχουν τρεις πολυεθνικές, η Μonsanto, Syngenta και DuPont φαίνεται ότι δεν είναι αρκετό. 

Τα δύο ευρωπαϊκά σχετικά προσχέδια που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2012, προσχέδια του Κανονισμού ο οποίος αναμένεται τον Μάρτιο του 2013, κινούνται εντός των αντίστοιχων με τον Νόμο S510 πλαισίων, θέτοντας ασφυκτικά πλαίσια για τους ανεξάρτητους γεωργούς και βιοκαλλιεργητές, σε επίπεδο κόστους παραγωγής, προδιαγραφών «ασφαλείας», πιστοποίησης και εγγραφής τους (οι οποίες φωτογραφίζουν κυριολεκτικά τα βιομηχανικά και μόνο προϊόντα), αλλά και γραφειοκρατίας.
 

Πηγές: ΕΤC Group, Mod Freedom, Seed-Sovereignty

Άρης Καπαράκης,
Συνεργάτης της ΜΚΟ Σόλων

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

 

Μία υγειής φωνή μας (προσ)καλεί

Εγώ θα είμαι εκεί …μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ

Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονών (παρά λίγων ημερών). Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία.

Παραπάνω περιγράφω εν συντομία τα όσα είμαι. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα. Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει! Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι!

Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά. Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων. Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάσει την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους.

Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ!

Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα! Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ!!!

Δε ξέρω αν η ώρα μηδέν έφτασε, εγώ όμως ορίζω το δικό μου σημείο μηδέν. Την Τρίτη 16 Ιουλίου θα είναι σαν να έχω γενέθλια, θα είναι τα δικά μου διαφορετικά γενέθλια που αντί να τα γιορτάσω απολαμβάνοντας κάποιο γεύμα δίπλα στη θάλασσα με καλό κρασί και φαγητό, θέλω να γιορτάσω την αρχή μιας καινούργιας ημέρας, μιας αλλαγής. Εγώ θα είμαι εκεί στις 20:00, μπροστά από το άγαλμα του άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ, να γεμίσει ο χώρος Ελπίδα έξω από το σπίτι μέσα στους δρόμους.

Ελάτε και φέρτε μαζί σας από ένα κερί να το ανάψουμε σαν σύμβολο ελπίδας για το αύριο. Φέρτε μαζί σας, με οποιοδήποτε τρόπο ιδέες – απόψεις κι όχι φράσεις του παρελθόντος (όπως ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ), ώστε να είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες. Θα είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε αυτά, για να τα κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων, ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ. Δεν θα βρεθούμε εκεί για διασκέδαση και γλέντι, με σουβλάκια και μπύρες. Οι εξελίξεις δεν έρχονται με την λειτουργία της πέψης, αλλά με τη λειτουργία του πνεύματος. Καμιά αλλαγή δεν έγινε με το ξυλάκι από το καλαμάκι, αλλά όλες έγιναν με το ξίφος του πνεύματος και τη θέληση του σώματος. Θα είμαστε εκεί για την αλλαγή, για μια βιώσιμη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ!!!

Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος

• Δεν υποκινούμαι από κανένα κόμμα ή πολιτική παράταξη για αυτήν την προσπάθεια για αναστολή της καταδίκης μας. ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΑΙ όμως από τη θέλησή μου να ζω ελεύθερος και καλά!

• Χρησιμοποιώ το Facebook και άλλα socials media όχι σαν τελικό αποδέκτη, αλλά ως μέσο για τη διάδοση ενός τελικού σκοπού.

Σας αφήνω με στοίχους από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη και με την ελπίδα να είμαστε μια δύναμη εκείνο το βράδυ!

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄τις φωνές […]

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινήξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου […]

Εγώ θα είμαι εκεί …μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ !!!!

 

Το άρθρο βρίσκεται εδώ και η σελίδα του Στέλιου στο facebook εδώ. 

Καυγάς για τα Φυτοφάρμακα.

Κάνετε κλικ πάνω στις φωτογραφίες ώστε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο.



 

Το αρθρο βρίσκεται στο περιοδικό Κ της Καθημερινής, 26/5/2013.

Συγκλονιστική επιστολή από τηv Βραζιλία: Εδώ δεν πίνουμε καφέ, ούτε χορεύουμε σάμπα.

Μπέλο Οριζοντε, 

Δευτέρα 17.06.2013

Αγαπητέ φίλε,

ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μάλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαιώματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες και να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.
 

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα έχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.
 

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι το οποίο πληρώνει κατά μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλεύει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιοδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απ’έξω γιατί ο φόρος εισαγωγής είναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί είσαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά ο αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Οσο αφορά την διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλιάδες μέσα στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου και πως θα αλλάξουμε, λέει, επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δις δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146 εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 234 ευρώ.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.