Πετάει το λιοντάρι.

Ένα φτερωτό λιοντάρι, με ένα ανοιχτό βιβλίο/ευαγγέλιο παρά πόδας. Αυτό διάλεξαν σαν σύμβολο της Βενετίας. Αφήνω στην άκρη το βιβλίο, για την ώρα, και σκέφτομαι το συμβολισμό ενός λέοντα με φτερά. Το λιοντάρι από μόνο του είναι σύμβολο εξουσίας, δύναμης και επιβολής. Αν του βάλεις και φτερά τι γίνεται άραγε; Δεν είναι η απόλυτη υπεροψία; Η απόλυτη υπερβολή και επίδειξη δύναμης; Άμα το βάλεις να κρατάει και το ευαγγέλιο, δηλαδή έχει και «το θεό βοήθεια», ποιος τολμάει να τα βάλει μαζί του; Υπάρχουν βέβαια θεωρίες, που λένε πως δεν είναι ευαγγέλιο, αλλά το βιβλίο των νόμων. Και πάλι, ένα φτερωτό λιοντάρι που ξέρει τους νόμους, δεν φαντάζει εύκολος αντίπαλος.

Δεν ξέρω αν μας επηρεάζουν τα σύμβολα πιο πολύ απ’ ό,τι τα διαλέγουμε εμείς για να μας χαρακτηρίσουν. Οι ιστορίες λένε πως οι κάτοικοι της Βενετίας, αλλά βάσικα οι έμποροι της Βενετίας, όταν άρχισαν να αναδεικνύονται σαν δύναμη της περιοχής, έψαχναν έναν τρόπο να εδραιώσουν την θέση τους, στην κούρσα για τη δυνατότερη ιταλική πόλη, μετά τη Ρώμη και ιδιαίτερα, απέναντι στο αντίπαλο δέος της Βόρειας Ιταλίας, την Γένοβα. Και πώς αλλιώς να ενισχύσεις το προφίλ σου, πρώιμος Μεσαίωνας γαρ, παρά φιλοξενώντας τη σωρό ενός εξέχοντος μέλους της χριστιανικής παράδοσης; Η Ρώμη καπάρωσε τον Πέτρο, όμως οι Βενετσιάνοι σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα. Ένας από τους τέσσερις ευαγγελιστές μπορούσε να γίνει δικός τους. Πήγαν, λοιπόν, με τον ιερό αυτό σκοπό στην Αίγυπτο, βρήκαν τη σωρό του Μάρκου, την κάλυψαν με χοιρινό λίπος, ώστε να εμποδίσουν τους μουσουλμάνους να την αγγίξουν και το σωτήριον 828 μ.Χ., επέστρεψαν θριαμβευτές στην «Γαληνοτάτη».

foto: Elettra Repetto

Κι από τότε η Serenisima Republica Veneta, μόνο καυχιέται. Για την ομορφιά της, την μοναδικότητά της, την υπεροχή της, τον ρομαντισμό της, τα κανάλια, τα παλάτια, τις γέφυρές και τον ευαγγελιστή της. Είναι στ’ αλήθεια υπερβολικά όμορφη η Βενετία. Και μοναδική. Αν την καλοκοιτάξεις όμως, μοιάζει με πόρνη πολυτελείας. Σαν ακριβοπληρωμένο, πανέμορφο μοντέλο, που σου επιτρέπει, αν έχεις γεμάτη τσέπη, να γευτείς την ομορφιά της.

Βλέποντας τα κτίρια στην Piazza San Marco και τα αρχοντικά στο Grand Canal σκέφτομαι πως, αν αυτή είναι μια από τις γενέτειρες του καπιταλισμού, η τόση ομορφιά της, δεν μπορεί να είναι ασύνδετη με την παντοδυναμία και μακροημέρευση του οικονομικού αυτού τερατουργήματος. Ένα σύστημα με τόσο σκληρό κι αμίληκτο πυρήνα, χρειάζεται μια τέτοια ομορφιά για να πλασαριστεί.

Και προχωρώντας στη σκέψη, είναι άραγε ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας του καπιταλισμού, αυτή η επένδυση στην ομορφιά; Κι ακόμη, τι είναι εκείνο που έκανε τους πρώτους καπιταλιστές, τους έμπορους και τους τραπεζίτες της Ιταλίας, να επενδύουν στην τέχνη και στην καλαισθησία;

Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχουν προβλήματα. Είναι ένας ού τόπος. Χωρίς άστεγους, χωρίς μετανάστες, χωρίς επαίτες. Χωρίς πόνο, χωρίς φτώχεια. Χωρίς παιδιά των φαναριών, αφού δεν έχει καν φανάρια, ούτε αυτοκίνητα, ούτε μποτιλιάρισμα, ούτε μόλυνση. Μόνο ωραία τοπία, το ένα μετά το άλλο, μοναδικά και ανεπανάληπτα σημεία, στημένα σκηνικά για την τέλεια φωτογραφία. Είναι σαν όλα τα προβλήματα να κύλησαν μακριά, μέσα στα θολά νερά των άπειρων καναλιών της.

foto: Elettra Repetto

Τα θολά νερά όμως, πάντα κάτι κρύβουν. Έτσι και στη Βενετία, ο τουρίστας που θα μείνει στην επιφανεια, πάνω από τα θολά νερά της Laguna, θα δει μια πόλη παραμυθένιας ομορφιάς και μηδενικής ανέχειας. Εκείνος που θα ψάξει λίγο παραπάνω, μπορεί να βρει τα δύο της πανεπιστήμια και τις ατμοσφαιρικές φοιτητικές περιοχές της, μακριά από τις ορδές με το τουριστομάνι, εκεί που θα πιει το καπουτσίνο του ανάμεσα σε ντόπιους.

Ο άλλος, ο πειραγμένος τουρίστας, θα ψάξει για «κίνημα» στη Βενετία. Πολλοί θα γελάσουν μαζί του, αλλά αυτός θα δικαιωθεί. Στ’ αλήθεια, τα θολά νερά κρύβουν ένα διαμαντάκι. Στη Βενετία σήμερα υπάρχουν τρία κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα. Παλαιότερο και πιο δυναμικό το Laboratorioccupato Morion. Στεγάζεται σε ένα υπέροχο κτίριο, το οποίο στο παρελθόν ήταν αρχικά εγκαταλελειμμένο και αργότερα κατάληψη αστέγων. Τα παιδιά του Morion βρίσκονται εκεί ήδη από το 2001. Εντός της κατάληψης έχουν στήσει ένα πολύ ενημερωμένο βιβλιοδισκοπωλείο, ενώ κάθε εβδομάδα κάνουν εκδηλώσεις και πολυ επιτυχημένα πάρτυ. Ο χώρος είναι διακοσμημένος, φυσικά, με αφίσες πολιτικού περιεχομένου και οι δράσεις τους επικεντρώνονται κυρίως στο μεταναστευτικό/ προσφυγικό ζήτημα και στο στεγαστικό πρόβλημα. Η επιτυχία του Morion, όπως μου λέει ο Τ. οφείλεται στη σχέση που έχει αναπτύξει η κατάληψη με τη γειτονιά. Το ίδιο το κτίριο έχει κοινωνική ιστορία και συμβολισμό για την περιοχή. Στο παρελθόν ήταν εγκαταλελειμμένο για πολλά χρόνια, πριν γίνει κατάληψη στέγης και τώρα κοινωνικό κέντρο. Σήμερα η κατάληψη είναι εξωστρεφής και ανοιχτή στο κοινό. Γίνονται συνεχώς εκδηλώσεις και δράσεις που αφορούν τους κατοίκους και τα παιδιά της γειτονιάς.

foto: khalida

Η βασική μου απορία είναι η σχέση τους με την αστυνομία. Ο Τ. μου εξηγεί ότι στη Βενετία, όπως και σε όλες τις διατηρητέες πόλεις, οι καταλήψεις έχουν ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα. Η αστυνομία δεν μπορεί να πραγματοποιήσει επιχειρήσεις εκκένωσης, λόγω της παλαιότητας των κτιρίων. Επιπλέον τα στενά σοκάκια της Βενετίας, καθιστούν αδύνατο τον αιφνιδιασμό και τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού αστυνομικών, όπως και τη χρήση οποιουδήποτε οχήματος. Πέραν αυτών, η γειτονιά είναι πλήρως αλληλέγγυα στην κατάληψη και την υπερασπίζεται όποτε αυτή στοχοποιείται από την αστυνομία.

Χρειάζεται όμως η Βενετία ένα κατειλημμένο κέντρο; Έχει η Βενετία προβλήματα; Το βασικότερο πρόβλημα της πόλης είναι η έλλειψη στέγης. Στην Ελλάδα βλέπεις, το λύσαμε αυτό δίνοντας αντιπαροχή μέχρι και τους καμπινέδες και τώρα έχει ο κάθε Έλληνας το δικό του σπιτάκι και οι πόλεις μας το μαύρο τους το χάλι. Οι Βεντσιάνοι όμως που δεν τη σκέφτηκαν αυτή τη λύση, μετέτρεψαν ολόκληρη την πόλη τους σε ένα εκθαμβωτικό αξιοθέατο. Άμεση συνέπεια αυτού, ήταν η εκτίναξη των τιμών των ακινήτων. Ο ντόπιος πληθυσμός έχει από χρόνια μετακινηθεί στα προάστια πέρα από τη γέφυρα, στο Mestre και στη Marghera, και πάνω στο νησί της Βενετίας μένουν πια 60,000 άνθρωποι. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η εικόνα ερήμωσης που παρουσιάζει η πόλη μόλις πέσει το σκοτάδι. Αυτή τη στιγμή, πάνω στο νησί της Βενετίας διατηρούνται 60 καταλήψεις στέγης στις οποίες μένουν άτομα και οικογένειες. Η παλαιότερη είναι ήδη 10 ετών, όπως μου λένε τα παιδιά του Morion, με περηφάνεια. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο το οποίο μου τονίζουν ιδιαίτερα. «Φροντίζουμε οι καταλήψεις να μην γίνονται κέντρα διακίνησης ναρκωτικών. Πριν επέμβει η αστυνομία, έχουμε επέμβει εμείς, οπότε δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να μας στοχοποιήσουν». Μ’ αυτό τον τρόπο διατηρούν και την αλληλεγγύη της γειτονιάς.

Οι άλλες δύο καταλήψεις είναι η L.i.S.C. και η S.a.L.E. Docks, οι οποίες επικεντρώνονται κυρίως σε καλλιτεχνικές δράσεις, εκθέσεις, μαθήματα αυτομόρφωσης, διατήρηση αναγνωστηρίου και βιβλιοθήκης. Όλες οι καταλήψεις της Βενετίας βρίσκονται σε συνεχή εσωτερική επικοινωνία και συντονισμό μεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει, όπως μου λένε, και με τα περισσότερα κατειλημμένα κέντρα της Ιταλίας. Πραγματοποιούν καθιερωμένες συνελεύσεις μέσω skype για τον συντονισμό των δράσεών τους.

foto από εδώ

Μία από τις πιο προβεβλημένες και επιτυχημένες δράσεις τους πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, σε συνεργασία με τους συντρόφους τους από το Μιλάνο. Το όνομα της επιχείρησης: “No borders train”. Όπως μου λέει η S. σκοπός της επιχείρησης ήταν να συνοδεύσουν 60 πρόσφυγες από την Ιταλία στην Ελβετία, με σκοπό να υποβάλουν εκεί αίτημα ασύλου, βοηθώντας τους να αποφύγουν τους λαθρέμπορους και τους επικίνδυνους δρόμους μετανάστευσης. Συγκέντρωσαν λοιπόν, 180 αλληλέγγυους, έκαναν πολλά πάρτυ και γεύματα ενίσχυσης της δράσης και τελικά αγόρασαν 180+60 εισιτήρια ενός τραίνου με προορισμό την Ελβετία. Η αστυνομία τους καθυστέρησε στην επιβίβαση, τους καθυστέρησε στην αποβίβαση, αλλά δεν μπορούσε να τους αρνηθεί να ταξιδέψουν. Την αιφνιδίασαν. Είχαν άλλωστε όλοι νόμιμα εισιτήρια και οι αλληλέγγυοι ήταν τριπλάσιοι από τους πρόσφυγες. Το σχέδιο ήταν καλοστημένο. Στην Ελβετία, τους κράτησαν 5 ώρες στο σταθμό, οι αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες όμως, είχαν έτοιμα τα αίτήματα ασύλου και τα παρέδωσαν αμέσως στους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα οι πρόσφυγες να μην μπορούν πια να απελαθούν, λόγω της ιδιότητας τους ως αιτούντες άσυλο. Η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Μια επίθεση εκ των έσω στην «Ευρώπη Φρούριο».

Αυτή την εποχή, ο κόσμος των κατειλημμένων κέντρων της Βενετίας επικεντρώνεται σε καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και κινητοποιήσεις, ενάντια στην απλήρωτη εργασία των νέων, στις εκθέσεις Expo 2015 Milano, Expo Venice, AQUAE 2015. «Είμαστε φοιτητές, έχουμε προσόντα, δεν είμαστε σκλάβοι, δεν δουλεύουμε δωρεάν», «Αν είναι δωρεάν, δεν είναι δουλειά» είναι μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιούν, ενώ το hashtag τους τα λέει όλα: #‎illavorosipagabastardi. (#ηεργασίαπληρώνεταιμπάσταρδοι).

foto από εδώ

Η συζήτηση με τα παιδιά του Morion έβγαλε κι άλλα πολύ ενδιαφέροντα. Αν πρέπει να σταθώ σε ένα από αυτά, είναι η οργάνωση και η προετοιμασία πριν από τις πορείες. Όπως μου λέει ο Ε. η προετοιμασία αρχίζει μέρες πριν. Όλα τα εφόδια μεταφέρονται σταδιακά στο σημείο της «μάχης». «Δεν κουβαλάμε τίποτα επάνω μας, πέρα από το foul face και το κράνος. Φοράμε μόνο μαύρα ρούχα, χωρίς καθόλου διακριτικά. Ακόμη και τα παπούτσια, τα καλύπτουμε με ταινία, στα σημεία που μπορεί να έχουν χρώμα. Κάτω από τα ρούχα φοράμε ένα προστατευτικό στρώμα από ειδικό αφρολέξ, ώστε να μην τραυματιστούμε σε περίπτωση πτώσης ή αν μας χτυπήσουν με γκλόμπ. Πριν αρχίσουν οι «μάχες», κάποιος ανάβει ένα κόκκινο καπνογόνο, ώστε να χαθεί η ορατότητα. Μέχρι να φύγει ο κάπνος, έχουμε φορέσει τα foul face και τα κράνη και έχουμε παρατάξει τις ασπίδες μπροστά. Πάντα έχουμε ασπίδες, που καλύπτουν συνήθως δύο ή τρία άτομα μαζί. Είναι πολύ σημαντικές γιατί έτσι προστατευόμαστε από τους τραυματισμούς και τις συλλήψεις και προστατεύουμε την υπόλοιπη πορεία. Οι μπροστινοί κρατάνε τις ασπίδες και οι πίσω «ρίχνουν». Αν θες να επιτεθείς, πρέπει να προστατεύσεις και τον κόσμο σου. Όχι να βγαίνεις, να ρίχνεις και να γυρνάς μέσα στο πλήθος, εκθέτοντας όλους τους άλλους σε κίνδυνο σύλληψης και ξυλοδαρμού. Είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί, να αποφεύγουμε τις συλλήψεις, κι αν μας πιάσουν να το ξέρουν οι σύντροφοί μας. Είναι πολύ σκληρή η αστυνομία. Δεν ξέρεις πόσοι «τυχαίοι» θάνατοι έχουν συμβεί σε αστυνομικά τμήματα».

Οι εικόνες από τις συλλήψεις και το ξύλο στο σωρό, στις τελευταίες πορείες στην Αθήνα, μου έρχονται αναπόφευκτα στο μυαλό. Πόσο απροστάτευτο γυρνάει εκεί έξω, στο δρόμο, το ελληνικό κίνημα; Η περιφρούρηση μιας πορείας δε θα έπρεπε να είναι μόνο ζήτημα του ΚΚΕ. Ως πότε θα πηγαίνουμε στις πορείες σαν πρόβατα επί σφαγή; Έχουμε άραγε να διδαχθούμε από τα κινήματα των γειτονικών χωρών, που έχουν δοκιμάσει εναλλακτικές πρακτικές στην πράξη; Οι αναλογίες δεν είναι εύκολες, φυσικά, αλλά η χαρά της ανακάλυψης νέων τρόπων αντίστασης, είναι πηγαία. Πόσο μάλλον όταν οι ανακαλύψεις γίνονται στο τελευταίο μέρος που θα περίμενες, δίπλα σε ένα βενετσιάνικο κανάλι την ώρα του πιο όμορφου ηλιοβασιλέματος που έχουν δει τα μάτια σου.
A rivederci compagni!

Το άρθρο είναι της khalida και βρίσκεται εδώ.

Μιά δασκάλα ... και ο θάνατος του «Δεν Μπορώ».

Η τέταρτη τάξη της Ντόνα έμοιαζε με πολλές άλλες τάξεις που είχα δει στο παρελθόν. Οι μαθητές κάθονταν σε πέντε σειρές θρανίων, με έξι θρανία κάθε σειρά. Η έδρα του δασκάλου ήταν μπροστά κι έβλεπε προς τους μαθητές. Στον πίνακα ανακοινώσεων ήταν γραμμένη η μαθητική εργασία. Από πολλές απόψεις φαινόταν ένα συνηθισμένο, παραδοσιακό δημοτικό σχολείο. 

Ωστόσο, κάτι έδειχνε διαφορετικό εκείνη τη μέρα που μπήκα μέσα για πρώτη φορά. Κάποια έξαψη φαινόταν να υποβόσκει. 

Η Ντόνα ήταν παλιά δασκάλα σε μια μικρή πόλη του Μίτσιγκαν και συμμετείχε εθελοντικά στο πανεθνικό πρόγραμμα επιμόρφωσης του προσωπικού που είχα ξεκινήσει και προωθήσει εγώ ο ίδιος. Η σχετική εκπαίδευση επικεντρωνόταν σε θέματα γλωσσικής έκφρασης που θα έκαναν τους μαθητές να νιώθουν ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους και ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους. Η δουλειά της Ντόνα ήταν να παρευρίσκεται στα μαθήματα και να εποπτεύει την εφαρμογή των όσων διδάσκονταν. Η δική μου δουλειά ήταν να επισκέπτομαι τις τάξεις και να ενθαρρύνω την εφαρμογή.

Κάθισα σε μια άδεια θέση στο πίσω μέρος της τάξης και παρακολουθούσα. Τα παιδιά προσπαθούσαν να κάνουν αυτό που τους είχε ανατεθεί, να συμπληρώσουν μια σελίδα τετραδίου με διάφορες σκέψεις και ιδέες. 

Η δεκάχρονη μαθήτρια που βρισκόταν δίπλα μου, γέμιζε τη σελίδα της με τη φράση «Δεν Μπορώ».

«Δεν μπορώ να κλοτσήσω ψηλά την μπάλα του ποδοσφαίρου».

«Δεν μπορώ να κάνω διαίρεση με μεγαλύτερους από τριψήφιους αριθμούς».

«Δεν μπορώ να κερδίσω τη συμπάθεια της Ντέμπι». 

Η σελίδα της είχε γεμίσει κατά το ήμισυ και δεν έδειχνε πρόθεση να σταματήσει. Συνέχιζε να γράφει με αποφασιστικότητα και επιμονή.

Περπάτησα κατά μήκος του διαδρόμου, ρίχνοντας ματιές στα γραφόμενα των μαθητών. Έγραφαν όλοι προτάσεις που αναφέρονταν σε πράγματα που δεν μπορούσαν να κάνουν. 

«Δεν μπορώ να κάνω δέκα κάμψεις ».

«Δεν μπορώ να βάλω καλάθι από την αριστερή άκρη του γηπέδου».

«Δεν μπορώ να φάω μόνο ένα μπισκότο». 

Η όλη ιστορία μου άναψε την περιέργεια κι έτσι αποφάσισα να ρωτήσω τη δασκάλα τι συνέβαινε. Όταν την πλησίασα, είδα πως κι αυτή ήταν απασχολημένη γράφοντας κάτι. Θεώρησα καλό να μην τη διακόψω. 

«Δεν μπορώ να πείσω τη μητέρα του Τζον να παρευρεθεί στη συνεδρίαση των δασκάλων».

«Δεν μπορώ να πείσω την κόρη μου να βάζει βενζίνη στο αυτοκίνητο».

«Δεν μπορώ να πείσω τον Άλαν να χρησιμοποιεί λόγια κι όχι τις γροθιές του». 

Αφού ματαιώθηκε η προσπάθεια μου να μάθω γιατί οι μαθητές και η δασκάλα ασχολούνταν με την αρνητική φράση “Δεν Μπορώ” κι όχι με τη θετική “Μπορώ”, γύρισα στη θέση μου και συνέχισα να παρατηρώ και να περιμένω. Οι μαθητές έγραφαν για αλλά δέκα λεπτά. 

Mερικοί γέμισαν μια σελίδα και σταμάτησαν. Άλλοι άρχισαν να γράφουν σε δεύτερη.

«Συμπληρώστε την πρόταση που γράφετε και σταματήστε», ήταν η εντολή που έδωσε η Ντόνα για να δηλώσει το τέλος της συγκεκριμένης εργασίας. Μετά, τους είπε να διπλώσουν τις κόλλες τους στη μέση και να τις φέρουν στην έδρα. Όταν οι μαθητές έφτασαν στην έδρα, έβαλαν τις προτάσεις τους με τα “Δεν Μπορώ” σ’ ένα άδειο κουτί παπουτσιών.

‘Οταν τελείωσαν όλα τα γραπτά των μαθητών, η Ντόνα έβαλε και το δικό της. Έκλεισε το κουτί με το καπάκι του, το έβαλε κάτω από τη μασχάλη της και βγαίνοντας από την αίθουσα άρχισε να προχωρεί στο διάδρομο. Οι μαθητές ακολούθησαν τη δασκάλα τους κι εγώ ακολούθησα τους μαθητές.

Στα μισά του διαδρόμου, η πομπή σταμάτησε. Η Ντόνα μπήκε στο δωμάτιο του φύλακα, έψαξε εκεί λίγη ώρα και μετά βγήκε μ’ ένα φτυάρι. Με το φτυάρι στο ένα χέρι και το κουτί των παπουτσιών στο άλλο, οδήγησε τους μαθητές έξω από το σχολείο και τους πήγε στην πιο απόμακρη γωνία της αυλής.

Εκεί άρχισαν να σκάβουν.

Επρόκειτο να θάψουν τα “Δεν Μπορώ” τους. Το σκάψιμο πήρε πάνω από δέκα λεπτά, γιατί οι περισσότεροι από τους μαθητές ήθελαν να σκάψουν κι αυτοί. ‘Οταν ο λάκκος κόντευε να φτάσει το ένα μέτρο βάθος, το σκάψιμο σταμάτησε. Το κουτί με τα “Δεν Μπορώ”, τοποθετήθηκε στο βάθος του λάκκου και σκεπάστηκε γρήγορα με χώμα.

Τριάντα ένα δεκάχρονα και εντεκάχρονα παιδιά στάθηκαν γύρω από τον φρεσκοσκαμμένο τάφο. Το καθένα απ’ αυτά είχε τουλάχιστον μια σελίδα με “Δεν Μπορώ” στο κουτί που ήταν θαμμένο σ’ ένα μέτρο βάθος. Το ίδιο και η δασκάλα τους.

Εκείνη τη στιγμή η Ντόνα είπε: «Αγόρια και κορίτσια, παρακαλώ πιαστείτε χέρι χέρι και υποκλιθείτε». Οι μαθητές υπάκουσαν. Σχημάτισαν αμέσως έναν κύκλο γύρω από τον τάφο με τα χέρια τους ενωμένα. Χαμήλωσαν τα κεφάλια και περίμεναν. Η Ντόνα άρχισε να λέει τον επικήδειο.

«Αγαπητοί φίλοι, συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ σήμερα για να τιμήσουμε τη μνήμη του “Δεν Μπορώ”. Όσο βρισκόταν μαζί μας πάνω στη γη άγγιξε τη ζωή του καθενός μας, μερικών πιο πολύ απ’ ότι άλλων. Το όνομα του, δυστυχώς, έχει αναφερθεί σε κάθε δημόσιο κτίριο —σε σχολεία, σε δημαρχεία, στις αίθουσες της Βουλής και, ναι, ακόμα και στο Προεδρικό Μέγαρο.

»Δώσαμε στο “Δεν Μπορώ” ένα τελευταίο τόπο ανάπαυσης και μια ταφόπετρα με επιτύμβια επιγραφή. Μένουν ζωντανά τ’ αδέρφια του: “Μπορώ”, “Θα το κάνω”, και “Ξεκινώ τώρα αμέσως”. Δεν είναι τόσο πολύ γνωστά, όσο το διάσημο αδέρφι τους και σίγουρα δεν είναι ακόμα τόσο δυνατά και ρωμαλέα. Ίσως κάποια μέρα, με τη δική σας βοήθεια, να ασκήσουν μεγαλύτερη επίδραση στον κόσμο. Ας αναπαυτεί το “Δεν Μπορώ” εν ειρήνη και όλοι οι παρόντες ας συνεχίσουν τη ζωή τους, τραβώντας μπροστά χωρίς αυτό. Αμήν».

Καθώς παρακολουθούσα τον επικήδειο, σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά δε θα ξεχνούσαν ποτέ αυτήν τη μέρα. Η ενέργεια ήταν συμβολική, μια μεταφορά από τη ζωή. Ήταν μια εμπειρία που θα έμενε στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο τους για πάντα.

Η καταγραφή ενός αριθμού “Δεν Μπορώ”, η ταφή και ο επικήδειος ήταν σπουδαία ενέργεια από μέρους της δασκάλας. Και δεν τελείωσε ακόμα. Με το τέλος του επικήδειου πήγε τους μαθητές πίσω στην τάξη όπου είχαν γιορτή. 

Γιόρτασαν το θάνατο του “Δεν Μπορώ” με μπισκότα, ποπκόρν και χυμούς φρούτων. Ως μέρος της τελετουργίας, η Ντόνα έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί, απ’ αυτό που χρησιμοποιούν οι κρεοπώλες και το χρησιμοποίησε σαν ταφόπετρα. Έγραψε πάνω πάνω “Δεν Μπορώ” και στη μέση “Αναπαύσου Eν ειρήνη”. Μετά, πρόσθεσε την ημερομηνία στο κάτω μέρος. 

Η χάρτινη ταφόπετρα έμεινε κρεμασμένη στην τάξη της Ντόνα μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Στις σπάνιες περιπτώσεις που ένας μαθητής ξεχνούσε κι έλεγε: “Δεν Μπορώ”, η Ντόνα απλά έδειχνε το “Δεν Μπορώ” στη “χάρτινη ταφόπετρα”. Τότε ο μαθητής θυμόταν πως το “Δεν Μπορώ” είχε πεθάνει κι άλλαζε διατύπωση της πρότασης του. 

Δεν ήμουν ένας από τους μαθητές της Ντόνα. Αυτή ήταν μαθήτρια μου. Εκείνη τη μέρα όμως, πήρα απ’ αυτήν ένα μάθημα που δε θα το ξεχάσω ποτέ. 

Τώρα, χρόνια μετά, κάθε φορά που ακούω τη φράση “Δεν μπορώ”, έρχεται στο νου μου εκείνη η κηδεία που έκαναν οι μαθητές της τετάρτης δημοτικού. Όπως και οι μαθητές, έτσι κι εγώ, θυμάμαι πως το “Δεν μπορώ” είναι νεκρό. 

Chick Moorman

Απόσπασμα από το μπεστ σέλερ  “Βάλσαμο για την ψυχή” Εκδόσεις Διόπτρα – enallaktikidrasi.com

Το κείμενο βρίσκεται εδώ.

Σήμα κινδύνου εκπέμπουν τα Παιδικά Χωριά SOS.

Σε άμεσο κίνδυνο βρίσκεται η ύπαρξη των Παιδικών Χωριών SOS, καθώς, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσαν, καταργείται στην πράξη η λειτουργία τους, λόγω υπουργικής απόφασης, που θεσπίζει ιδρυματικό τρόπο οργάνωσης στους χώρους προστασίας παιδιών.

Η «επίμαχη» απόφαση του υπουργείου Εργασίας που δημοσιεύτηκε σε σχετικό ΦΕΚ στις 17 Οκτωβρίου αναθεωρεί τον τρόπο ίδρυσης και οργάνωσης των μονάδων προστασίας παιδιών και συγχρόνως θέτει νέες προϋποθέσεις για τα κοινωνικά προγράμματα που βρίσκονται σε λειτουργία.
Όπως καταγγέλλει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής Κοινωνικής Εργασίας και Έρευνας των Παιδικών Χωριών SOS, Στέργιος Σιφνιός, «η υπουργική απόφαση δεν συμπεριλαμβάνει καμία διάταξη που να διέπεται από την αντίληψη της οικογενειακού τύπου φροντίδας παιδιών, που έχουμε υιοθετήσει στα Χωριά SOS αλλά εφαρμόζει ιδρυματικό τρόπο λειτουργίας».

Όπως επισημαίνει ο ίδιος, η απόφαση υποχρεώνει το διαχωρισμό ανά ηλικίες των παιδιών σε διαφορετικά κτίρια, με αποτέλεσμα να αφαιρεί τη δυνατότητα στα φυσικά αδέλφια να μεγαλώνουν στον ίδιο χώρο, και θεσπίζει χωροταξικές και κτιριολογικές προδιαγραφές, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις διαδεδομένες στην Ευρώπη παιδαγωγικές πρακτικές. Και όλα τα παραπάνω «παρά το γεγονός, ότι τα Παιδικά Χωριά SOS κατέθεσαν από την πρώτη στιγμή προτάσεις που αφορούν σε ποιοτικές προδιαγραφές λειτουργίας, καμία από τις οποίες δεν συμπεριελήφθη στη σχετική απόφαση», όπως τονίζει.

«Η απόφαση αυτή αλλάζει τον οικογενειακό τρόπο φροντίδας των παιδιών που εμείς εφαρμόζουμε και μας γυρίζει πίσω στην εποχή των ιδρυμάτων, με αποτέλεσμα τα Παιδικά Χωριά SOS να μην μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν», προσθέτει ο κ. Σιφνιός.

Σχετική επιστολή απέστειλε το ΔΣ των Παιδικών Χωριών SOS στον υφυπουργό Πρόνοιας, Βασίλη Κεγκέρογλου, όπου ζητείται να υπάρξει διάλογος και συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες προκειμένου να αλλάξει η υπουργική απόφαση και να θεσπιστούν ποιοτικές προδιαγραφές για την πιστοποίηση και λειτουργία όλων των φορέων παιδικής προστασίας.

Εξάλλου, τα Παιδικά Χωριά SOS θα προχωρήσουν σε συνάντηση με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τον Συνήγορο του Παιδιού προκειμένου να καθορίσουν τον τρόπο αντίδρασής τους στην υπουργική απόφαση.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.
 

Φασισμός Α.Ε.

Οι δημιουργοί του Debtocracy και του Catastroika επιστρέφουν με ένα νέο ντοκιμαντέρ.
Θέλουμε να σας διηγηθούμε μικρές, άγνωστες ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φασισμού και τις διασυνδέσεις του με τα οικονομικά συμφέροντα κάθε εποχής. Θα ταξιδέψουμε από την Ιταλία του Μουσολίνι, στην Ελλάδα της κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ στο σήμερα. Το νέο ντοκιμαντέρ θα συνεχίσει στα βήματα του Debtocracy και του Catastroika, όπου περιγράψαμε τα αίτια της κρίσης χρέους, τις επιπτώσεις του μνημονίου, την κατάλυση της δημοκρατίας και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας.

Το ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε φιλοδοξεί να εμπνευστεί και να εμπνεύσει τα αντιφασιστικά κινήματα όλης της Ευρώπης και ταυτόχρονα να συνεχίσει ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Για άλλη μια φορά απορρίπτουμε κάθε χρηματοδότηση από κόμματα και εταιρείες και ανακοινώνουμε ότι το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορήσει ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς χρήσης και αναμετάδοσης. Και σε αυτή την περίπτωση σας θέλουμε όλους συμπαραγωγούς μας. Ενισχύστε οικονομικά την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ στέλνοντας οποιοδήποτε ποσό μέσω Paypal ή τραπεζικού λογαριασμού αναφέροντας εάν θέλετε να MHN εμφανίζεται το όνομά σας στους τίτλους τέλους.

Για περισσότερες πληροφορίες, αριθμό λογαριασμού για δωρέα, προβολές των ντοκιμαντέρ, μπείτε εδώ.

Χρήσιμες φλούδες και τσόφλια.

Οι τσάντες των σκουπιδιών μας από την κουζίνα είναι γεμάτες από πράγματα άχρηστα, φλούδες, τσόφλια, κατακάθια, μέρη των λαχανικών ή των φρούτων που μας είναι άχρηστα. Ή, τέλος πάντων, έτσι νομίζουμε. Διότι τελικά στις τροφές τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, δεν είναι άχρηστο. Δεν εννοούμε, φυσικά, τα φαγητά που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στην παραγωγή άλλων φαγητών ή να τα «ζωντανέψετε» και πάλι με συγκεκριμένες διαδικασίες, αλλά μέρη των προϊόντων που τα θεωρούμε άχρηστα και τα πετάμε στον σκουπιδοτενεκέ χωρίς να το σκεφτούμε. Κι όμως, θα μπορούσαν να μας χρησιμέψουν σε τελείως διαφορετική χρήση από την τροφή. Αμφιβάλλετε; Διαβάστε πώς θα μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε τα φαινομενικά «άχρηστα» μέρη των τροφίμων.

Φλούδες πατάτας

Γίνονται ένα εξαιρετικό προσάναμμα, αν έχετε τζάκι για τις κρύες νύχτες του χειμώνα ή έχετε υποσχεθεί στους φίλους σας ένα χειμωνιάτικο μπάρμπεκιου. Αφήστε τες πρώτα να ξεραθούν καλά. Κρατάνε τη φλόγα περισσότερο από το χαρτί ή τα συνθετικά προσανάμματα.

Φλούδες καρότου                                                      

 Κόψτε τες σε μικρές λωρίδες και κάθε βράδυ τοποθετήστε δύο απ’ αυτές κάτω από τα μάτια σας. Αφήστε τες εκεί δέκα λεπτά και μετά… κοιμηθείτε.  Το σίγουρο είναι ότι θα ξυπνήσετε χωρίς μαύρους κύκλους…

Λεμονόκουπες

 Την ώρα που στύβετε τα λεμόνια για να χρησιμοποιήσετε το χυμό τους, αφήστε στην άκρη τις λεμονόκουπες. Χρησιμοποιήστε τες αργότερα, όταν καθαρίζετε την κουζίνα, για να τρίψετε τους ανοξείδωτους νεροχύτες και τις βρύσες. Φυσικό καθαριστικό, το ίδιο αποτελεσματικό (αν όχι καλύτερο) από αυτά που κυκλοφορούν στο εμπόριο.

Φλούδες πορτοκαλιού

 Κρατήστε τες για να απομακρύνετε τις δυσάρεστες οσμές από τον χρησιμοποιημένο φούρνο. Δεν έχετε παρά να βάλετε μέσα μερικές φλούδες, να ανάψετε τον φούρνο σε σιγανή φωτιά και να περιμένετε περίπου 15 λεπτά να ψηθούν. Δεν χρειάζεται να… τσουρουφλιστούν. Ο φούρνος σας θα μοσχοβολάει και (το κυριότερο) η μυρωδιά δεν θα μεταφερθεί στο επόμενο φαγητό που θα μαγειρέψετε.

Πεπονόφλουδες

 Γεμίστε μια άδεια πεπονόφλουδα με νερό και τοποθετήστε μέσα της τα χρυσά σας κοσμήματα. Αφήστε τα εκεί μισή ώρα και όταν τα βγάλετε και τα σκουπίσετε θα δείτε ότι λάμπουν σα να τα πήρατε μόλις από το κοσμηματοπωλείο.

Κατακάθι καφέ

 Αν έχετε καθαρίσει κρεμμύδια, ψάρια κτλ. και τα χέρια σας μυρίζουν ακόμα κι αν τα έχετε πλύνει σχολαστικά με σαπούνι, χρησιμοποιήστε λίγο από το κατακάθι του παραδοσιακού ελληνικού καφέ σας. Τρίψτε τα χέρια σας για λίγο και ξεβγάλτε τα. Θα διαπιστώσετε ότι η μυρωδιά εξαφανίζεται και τα χέρια σας δεν μυρίζουν καφέ…

Τσόφλια αυγών

 Την επόμενη φορά που θέλετε να φυτέψετε σπόρους στον κήπο σας, κάντε το με ένα τσόφλι αυγού. Τοποθετήστε στο (προφανώς κομμένο στη μέση) τσόφλι λίγο χώμα και το σπόρο σας, ανοίξτε μια μεγαλύτερη τρύπα στο έδαφος, βάλτε το μέσα και καλύψτε το. Ο σπόρος θα δυναμώει και θα βγάλει ρίζες, θα σπάσει το τσόφλι και θα απελευθερώσει το ασβέστιο που του χρειάζεται για να αναπτυχθεί.

Μπανανόφλουδες

Μην τις πετάξετε, και φυσικά αποφύγετε να τις… πατήσετε! Μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε ως γυαλιστικό παπουτσιών. Τρίψτε με τη φλούδα τα ταλαιπωρημένα παπούτσια σας (από τη μεριά της σάρκας, εννοείται) και δείτε τα να αποκτούν τη χαμένη τους γυαλάδα.

Τσόφλια φυστικιών ή καρυδιών

Αν έχετε στον κήπο σας πολύ ευαίσθητα φυτά, τα οποία δέχονται επιθέσεις… σαλιγκαριών μετά τη βροχή και δεν αναπτύσσονται, τα τσόφλια μπορούν να σας χρησιμέψουν ως μια εξαιρετική… ασπίδα! Τοποθετήστε τα γύρω από το φυτό. Θα διαπιστώσετε ότι τα σαλιγκάρια δεν θα μπορούν να τα υπερβούν και θα… στραφούν αλλού για την τροφή τους.

Φλούδες κρεμμυδιού

 Εφ’ όσον μπορείτε να τις απομονώσετε (σ’ ένα αεροστεγές τάπερ π.χ.) διατηρήστε τες στο ψυγείο. Θα γίνουν ένας πολύτιμος σύμμαχός για την αντιμετώπιση κάθε είδους πρηξίματος, ειδικά στην περιοχή των ποδιών. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα δρουν για να καταπραϋνουν π.χ. ένα στραμπούληγμα. Αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν σας ενοχλεί η έντονη μυρωδιά. Μήπως οι θερμαντικές κρέμες που σας συνιστούν στο φαρμακείο μοσχοβολάνε;

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Η Φινλανδία που αγαπάει τα παιδιά της.

Λίγο πριν γεννηθεί κάθε παιδί στη Φινλανδία, το κράτος εδώ και 75 χρόνια, προσφέρει στη μέλλουσα μητέρα την επιλογή των 140 ευρώ ή ενός κουτιού που περιλαμβάνει όλο τον απαραίτητο βρεφικό εξοπλισμό, που φυσικά το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο.


Αναλυτικά το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού περιλαμβάνει:

- Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
- Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
- Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
- Κάλτσες, γάντια και πλεκτό καπέλο
- Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα, κολάν
- Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
- Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
- Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
- Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά (για τους γονείς)



Παλαιότερα περιελάμβανε και μπιμπερό, αλλά όχι πια, προωθώντας έτσι τον μητρικό θηλασμό.
Τα δε χρώματα και τα σχέδια αλλάζουν κάθε χρόνο, αλλά κατά βάση είναι ουδέτερα για να μπορούν να φορεθούν και από τα δύο φύλα.



Η Φινλανδία, κατά τη δεκαετία του 1930 που ξεκίνησε η διανομή του κουτιού μητρότητας, ήταν μία φτωχή χώρα και η βρεφική θνησιμότητα ήταν υψηλή (65 στα 1000 μωρά πέθαιναν) και αποτέλεσε ιδέα της κυβέρνησης, προκειμένου να ενισχύσει τους οικονομικά ανίσχυρους πολίτες, ώστε τα παιδιά τους να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για το ξεκίνημα τους στη ζωή και να ενθαρρύνει τους γονείς να φροντίζουν σωστά τα παιδιά τους.
Οι ραγδαία βελτιωμένες στατιστικές στις επόμενες δεκαετίες, δείχνουν ότι τα κατάφερε.



Με την πάροδο των χρόνων το Φινλανδικό κουτί μητρότητας καθιερώθηκε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιεροτελεστίας προς τη μητρότητα ενώνοντας γενιές γυναικών.
Προετοιμάζει δε τα βρέφη για το επόμενο μεγάλο βήμα τους στη ζωή, το σχολείο.
Στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία της Φινλανδίας θα βρει κανείς παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών, αφού όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο, μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του.

Στη μικρή κοινότητα του σχολείου συμφοιτούν και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία.
Τα βρέφη μαθαίνουν από νωρίς να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους και από νωρίς καλλιεργείται το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και αυτά με ειδικές ανάγκες.

Στη Φινλανδία οι διακοπές είναι δίμηνες και τα δημόσια σχολεία έχουν σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, εστιατόρια με δωρεάν φαγητό για όλους τους μαθητές.
Σημαντικότερο όλων, τα παιδιά εκεί μαθαίνουν δημιουργώντας γνώση με τους δασκάλους-φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα.
Οι εκπαιδευτικοί εκεί είναι ελεύθεροι να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης και να δουλέψουν χωρίς συγκεκριμένα βιβλία και δεν είναι τυχαίο που που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ.

Τα παιδιά στη Φινλανδία στις πρώτες έξι τάξεις κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν ή να τιμωρηθούν, αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία.
Μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους.
Ένα παιδί της Δευτέρας δημοτικού μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της Τρίτης ή ακόμη και της Πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο.



Οι μαθητές στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας).

Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να αποστηθίσουν πράγματα που μετά από μερικές εβδομάδες δεν θα θυμούνται.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς.
Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και τα βιβλία, για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους.

Όταν το απόγευμα μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φινλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο.
Όλη η υπλολοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους.
Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται και η λέξη φροντιστήριο, απλά τους είναι άγνωστη.
Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση.

Η μαθητική διαρροή στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και η παιδεία είναι δημόσια για όλους.
Εκεί, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς, πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο.
Οι Φινλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους έμπρακτα κι επενδύουν σημαντικά στο μέλλον: στα παιδιά τους.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Λίγο πριν γεννηθεί κάθε παιδί στη Φινλανδία, το κράτος εδώ και 75 χρόνια, προσφέρει στη μέλλουσα μητέρα την επιλογή των 140 ευρώ ή ενός κουτιού που περιλαμβάνει όλο τον απαραίτητο βρεφικό εξοπλισμό, που φυσικά το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο.

Αναλυτικά το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού περιλαμβάνει:
- Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
- Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
- Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
- Κάλτσες, γάντια και πλεκτό καπέλο
- Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα, κολάν
- Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
- Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
- Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
- Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά (για τους γονείς) - See more at: http://forcleveronly.blogspot.gr/2014/04/blog-post_418.html#sthash.ihL3xQdD.dpuf

Λίγο πριν γεννηθεί κάθε παιδί στη Φινλανδία, το κράτος εδώ και 75 χρόνια, προσφέρει στη μέλλουσα μητέρα την επιλογή των 140 ευρώ ή ενός κουτιού που περιλαμβάνει όλο τον απαραίτητο βρεφικό εξοπλισμό, που φυσικά το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο.

Αναλυτικά το κουτί που λειτουργεί και ως κρεβατάκι μωρού περιλαμβάνει:
- Στρώμα, κάλυμμα στρώματος, κατωσέντονο, παπλωματοθήκη, κουβέρτα, υπνόσακος/πάπλωμα
- Στολή για τα χιόνια, καπέλο, γάντια με μόνωση και μποτάκια
- Λεπτό μπουφάν με κουκούλα και πλεκτό φορμάκι
- Κάλτσες, γάντια και πλεκτό καπέλο
- Φορμάκια, μωρουδιακά ρούχα, κολάν
- Πετσέτα μπάνιου με κουκούλα, ψαλιδάκι νυχιών, βούρτσα μαλλιών, οδοντόβουρτσα, θερμόμετρο μπάνιου, κρέμα για τις πάνες, πανάκι για πλύσιμο
- Σετ από υφασμάτινες πάνες και τετράγωνα κομμάτια μουσελίνας
- Βιβλίο με εικόνες και παιχνίδι για τα δόντια
- Μαξιλαράκια σουτιέν και προφυλακτικά (για τους γονείς) - See more at: http://forcleveronly.blogspot.gr/2014/04/blog-post_418.html#sthash.ihL3xQdD.dpuf

Γιουνγκ: Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί.

ΔEN ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ που επιφόρτισε η εποχή μας σαν ηθική απαίτηση. Καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου, ώστε να μπορεί να τη δει ακόμα και ένας μύωπας και να δώσουμε υπόσταση σε λέξεις και ιδέες για να μπορεί να ακούει ακόμη και ο βαρήκοος.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με καλή θέληση και κατανόηση, οπότε δεν πρέπει να δυσανασχετούμε από τις επαναλήψεις αυτών των απαραίτητων σκέψεων και αντιλήψεων.

ΚΥΡΙΟ ΜΕΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ να τραβήξω την προσοχή του αναγνώστη στην κύρια δυσκολία που θα αντιμετωπίσει. Ο φόβος που τα δικτατορικά κράτη γέμισαν τελευταία τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αποκορύφωμα όλων των φρικαλεοτήτων για τις οποίες ενοχοποιήθηκαν οι πρόγονοί μας στο κοντινό παρελθόν. Ξέχωρα από τις βαρβαρότητες και τα λουτρά αίματος που διαπράχθηκαν από τα χριστιανικά έθνη σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία, ο Ευρωπαίος πρέπει να δώσει λόγο και για όλα τα εγκλήματα που διέπραξε στους έγχρωμους λαούς κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας.

ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ο λευκός κουβαλάει στις πλάτες του ένα βαρύ φορτίο. Μας δείχνει μια εικόνα της κοινής ανθρώπινης σκιάς που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί με πιο μαύρα χρώματα. Το κακό που διαφαίνεται στον άνθρωπο και που αναμφίβολα κατοικεί μέσα του έχει γιγαντιαίες διαστάσεις, ώστε τα λόγια της Εκκλησίας για το προπατορικό αμάρτημα και η αναγωγή του στη σχετικά αθώα παρέκκλιση του Αδάμ και της Εύας να είναι σχεδόν ευφημισμός. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και έχει πρόστυχα υποτιμηθεί.

ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ο άνθρωπος είναι μόνο όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι «άλλοι» που τα κάνουν. Και όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά, βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς, και επανέρχεται η κατάσταση μιας χρόνιας και ακαθόριστης δυσφορίας που περιγράφουμε σαν «κανονικότητα». Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και τίποτε καλό δεν έγινε. Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε.

ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Γι’ αυτό είμαι ένοχος μαζί με τους υπόλοιπους και φέρω μέσα μου αναλλοίωτη και ανεξίτηλη την ικανότητα και την τάση να τα επαναλάβω όποτε θελήσω. Ακόμη και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας. Στην πραγματικότητα, μας λείπει μάλλον η κατάλληλη ευκαιρία για να χαθούμε σε μια κολασμένη συμπλοκή. Κανείς δεν βρίσκεται έξω από τη μαύρη συλλογική σκιά της ανθρωπότητας.

ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΕ σε προηγούμενες γενιές ή συντελείται σήμερα, παραμένει ένα σύμπτωμα της πανταχού παρούσας προδιάθεσης και για αυτό καλά θα έκανε κανείς να «σκέφτεται πότε-πότε το κακό», γιατί μόνο ο βλάκας αρνείται μόνιμα τις συνθήκες της ίδιας του της ύπαρξης. Αλήθεια, αυτή η άρνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάποιος όργανο του κακού. Η πραότητα και η αφέλεια βοηθάνε τόσο, όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον «άλλο» την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντίπαλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά τον φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του.

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ τη συνειδητοποίηση πως το κακό, χωρίς να το έχουμε διαλέξει, φωλιάζει στην ψυχή μας, τότε το φέρνουμε στην επιφάνεια σαν ίσο και αντίθετο σύντροφο του καλού. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε έναν ψυχολογικό δυαδισμό που προϋπήρχε ασυνείδητα στο σχίσμα του πολιτικού κόσμου και στην ακόμη πιο ασυνείδητη διάσπαση του ίδιου του σύγχρονου ανθρώπου. Ο διαχωρισμός δεν προέρχεται από αυτή τη γνώση. Είμαστε διασπασμένοι από την αρχή. Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής. Γι’ αυτό, προτιμάμε να αντικαθιστούμε το κακό με εγκληματίες ή ομάδες εγκληματιών, ενώ «νίπτουμε τας χείρας μας» στην αθωότητα και την άγνοια της γενικής ροπής προς το κακό.

ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΚΟ επισκιάζει το καθετί που βασανίζει συνεχώς το ανθρώπινο γένος, πρέπει να αναρωτηθεί πώς συμβαίνει και παρ’ όλη την πρόοδό μας στην απονομή δικαιοσύνης, την ιατρική και την τεχνολογία, παρ’ όλη την ενασχόλησή μας με τη ζωή και την υγεία, έχουν εφευρεθεί τερατώδεις καταστροφικές μηχανές που μπορούν εύκολα να εξολοθρεύσουν το ανθρώπινο είδος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για μεγαλύτερα κακά από τον αρχαίο ή τον πρωτόγονο άνθρωπο. Μάλλον διαθέτει αποτελεσματικότερα μέσα για να συνειδητοποιήσει τη ροπή του προς το κακό. Καθώς η συνείδησή του πλάτυνε και διαφοροποιήθηκε, η ηθική του φύση εγκαταλείφθηκε. Να το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ μπορεί να μας γλιτώσει από το χειρότερο, αλλά η πιθανότητά της θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν σκοτεινό σύννεφο, όσο δεν θα υπάρχει κάτι που να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον παγκόσμιο ψυχικό και πολιτικό διαχωρισμό. Αν γινόταν παγκόσμια συνείδηση πως κάθε διαχωρισμός και ανταγωνισμός οφείλεται στον διαχωρισμό των ψυχικών αντιθέτων, θα γνωρίζαμε πού να επιτεθούμε. Όμως, αν παραμείνουν τόσο ασυνείδητα και παραγνωρισμένα, θα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και να παράγουν ανεξέλεγκτες ομάδες και κινήματα με αμφισβητούμενους στόχους.

ΚΑΘΕ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ δεν είναι παρά μόνο «διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της» μεγεθυμένη από την ψευδαίσθηση του αληθινού αγώνα. Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δεν βρίσκει λύση για τον δυαδισμό του.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ανεξερεύνητος Εαυτός, εκδόσεις Ιάμβλιχος.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ. 

«Ακόμη και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας» DOC TV 08.09.2014 ΔEN ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ που επιφόρτισε η εποχή μας σαν ηθική απαίτηση. Καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου, ώστε να μπορεί να τη δει ακόμα και ένας μύωπας και να δώσουμε υπόσταση σε λέξεις και ιδέες για να μπορεί να ακούει ακόμη και ο βαρήκοος. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με καλή θέληση και κατανόηση, οπότε δεν πρέπει να δυσανασχετούμε από τις επαναλήψεις αυτών των απαραίτητων σκέψεων και αντιλήψεων. ΚΥΡΙΟ ΜΕΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ να τραβήξω την προσοχή του αναγνώστη στην κύρια δυσκολία που θα αντιμετωπίσει. Ο φόβος που τα δικτατορικά κράτη γέμισαν τελευταία τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αποκορύφωμα όλων των φρικαλεοτήτων για τις οποίες ενοχοποιήθηκαν οι πρόγονοί μας στο κοντινό παρελθόν. Ξέχωρα από τις βαρβαρότητες και τα λουτρά αίματος που διαπράχθηκαν από τα χριστιανικά έθνη σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία, ο Ευρωπαίος πρέπει να δώσει λόγο και για όλα τα εγκλήματα που διέπραξε στους έγχρωμους λαούς κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ο λευκός κουβαλάει στις πλάτες του ένα βαρύ φορτίο. Μας δείχνει μια εικόνα της κοινής ανθρώπινης σκιάς που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί με πιο μαύρα χρώματα. Το κακό που διαφαίνεται στον άνθρωπο και που αναμφίβολα κατοικεί μέσα του έχει γιγαντιαίες διαστάσεις, ώστε τα λόγια της Εκκλησίας για το προπατορικό αμάρτημα και η αναγωγή του στη σχετικά αθώα παρέκκλιση του Αδάμ και της Εύας να είναι σχεδόν ευφημισμός. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και έχει πρόστυχα υποτιμηθεί. ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ο άνθρωπος είναι μόνο όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι «άλλοι» που τα κάνουν. Και όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά, βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς, και επανέρχεται η κατάσταση μιας χρόνιας και ακαθόριστης δυσφορίας που περιγράφουμε σαν «κανονικότητα». Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και τίποτε καλό δεν έγινε. Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε. ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ. Γι’ αυτό είμαι ένοχος μαζί με τους υπόλοιπους και φέρω μέσα μου αναλλοίωτη και ανεξίτηλη την ικανότητα και την τάση να τα επαναλάβω όποτε θελήσω. Ακόμη και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας. Στην πραγματικότητα, μας λείπει μάλλον η κατάλληλη ευκαιρία για να χαθούμε σε μια κολασμένη συμπλοκή. Κανείς δεν βρίσκεται έξω από τη μαύρη συλλογική σκιά της ανθρωπότητας. ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΕ σε προηγούμενες γενιές ή συντελείται σήμερα, παραμένει ένα σύμπτωμα της πανταχού παρούσας προδιάθεσης και για αυτό καλά θα έκανε κανείς να «σκέφτεται πότε-πότε το κακό», γιατί μόνο ο βλάκας αρνείται μόνιμα τις συνθήκες της ίδιας του της ύπαρξης. Αλήθεια, αυτή η άρνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάποιος όργανο του κακού. Η πραότητα και η αφέλεια βοηθάνε τόσο, όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον «άλλο» την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντίπαλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά τον φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ τη συνειδητοποίηση πως το κακό, χωρίς να το έχουμε διαλέξει, φωλιάζει στην ψυχή μας, τότε το φέρνουμε στην επιφάνεια σαν ίσο και αντίθετο σύντροφο του καλού. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε έναν ψυχολογικό δυαδισμό που προϋπήρχε ασυνείδητα στο σχίσμα του πολιτικού κόσμου και στην ακόμη πιο ασυνείδητη διάσπαση του ίδιου του σύγχρονου ανθρώπου. Ο διαχωρισμός δεν προέρχεται από αυτή τη γνώση. Είμαστε διασπασμένοι από την αρχή. Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής. Γι’ αυτό, προτιμάμε να αντικαθιστούμε το κακό με εγκληματίες ή ομάδες εγκληματιών, ενώ «νίπτουμε τας χείρας μας» στην αθωότητα και την άγνοια της γενικής ροπής προς το κακό. ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΚΟ επισκιάζει το καθετί που βασανίζει συνεχώς το ανθρώπινο γένος, πρέπει να αναρωτηθεί πώς συμβαίνει και παρ’ όλη την πρόοδό μας στην απονομή δικαιοσύνης, την ιατρική και την τεχνολογία, παρ’ όλη την ενασχόλησή μας με τη ζωή και την υγεία, έχουν εφευρεθεί τερατώδεις καταστροφικές μηχανές που μπορούν εύκολα να εξολοθρεύσουν το ανθρώπινο είδος. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για μεγαλύτερα κακά από τον αρχαίο ή τον πρωτόγονο άνθρωπο. Μάλλον διαθέτει αποτελεσματικότερα μέσα για να συνειδητοποιήσει τη ροπή του προς το κακό. Καθώς η συνείδησή του πλάτυνε και διαφοροποιήθηκε, η ηθική του φύση εγκαταλείφθηκε. Να το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί. Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ μπορεί να μας γλιτώσει από το χειρότερο, αλλά η πιθανότητά της θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν σκοτεινό σύννεφο, όσο δεν θα υπάρχει κάτι που να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον παγκόσμιο ψυχικό και πολιτικό διαχωρισμό. Αν γινόταν παγκόσμια συνείδηση πως κάθε διαχωρισμός και ανταγωνισμός οφείλεται στον διαχωρισμό των ψυχικών αντιθέτων, θα γνωρίζαμε πού να επιτεθούμε. Όμως, αν παραμείνουν τόσο ασυνείδητα και παραγνωρισμένα, θα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και να παράγουν ανεξέλεγκτες ομάδες και κινήματα με αμφισβητούμενους στόχους. ΚΑΘΕ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ δεν είναι παρά μόνο «διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της» μεγεθυμένη από την ψευδαίσθηση του αληθινού αγώνα. Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δεν βρίσκει λύση για τον δυαδισμό του. Απόσπασμα από το βιβλίο Ανεξερεύνητος Εαυτός, εκδόσεις Ιάμβλιχος. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (26 Ιουλίου 1875-6 Ιουνίου 1961) ήταν Ελβετός γιατρός και ψυχολόγος. Υπήρξε ο εισηγητής της σχολής της αναλυτικής ψυχολογίας. Από τα 20 του χρόνια είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι αιτία των περισσότερων ψυχικών νοσημάτων ήταν τα «συμπλέγματα σκέψεων» που μένουν ανέκφραστα στο υποσυνείδητο του ασθενή. Κάθε τέτοιο σύμπλεγμα σκέψεων, το ονόμασε «complex», μια λέξη που σήμερα χρησιμοποιείται από όλους τους λαούς. Από το 1911 ήταν ιδρυτής και πρόεδρος της Παγκόσμιας Ψυχαναλυτικής Κοινωνίας, όμως το 1914 παραιτήθηκε για να μπορέσει να εξελίξει τις δικές του θεωρίες, που αργότερα ονόμασε «Ψυχολογία του Βάθους». [Πηγή: www.doctv.gr]

Απαγορευμένη Εκπαίδευση.

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια. Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα.

Το βίντεο βρίσκεται εδώ.

Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Το άρθρο βρίσκεται στο Aspa Online.
 
Πολλά γράφονται αυτές τις μέρες γύρω από τον πνιγμό και δικαιολογημένα, αφού είναι η εποχή που ξεχυνόμαστε στις θάλασσες και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Καθώς περνάνε δεκάδες άρθρα από τα μάτια μου καθημερινά, νόμιζα ότι τα είχα διαβάσει όλα για το θέμα. Μέχρι που βρέθηκα στο site του Mario Vittone, που είναι κορυφή σε θέματα διάσωσης και διάβασα το post του με τίτλο Drowning Doesn’t Look Like Drowning. 

Είναι ένα post του ανατρέπει όσα ξέραμε ή όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για τον πνιγμό. Στην ουσία εξηγεί πώς ένας άνθρωπος μπορεί να πνίγεται δίπλα σου και εσύ να μην παίρνεις είδηση. Μου έκανε τόσο εντύπωση το post που επικοινώνησα μαζί του και του ζήτησα την άδεια να το μεταφράσω και να το δημοσιεύσω στο Aspa Online. Προσφέρθηκα επίσης να του στείλω ένα αντίγραφο στα ελληνικά για να το συμπεριλάβει στις μεταφράσεις που δημοσιεύει μαζί με το πρωτότυπο. Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα μου είχε απαντήσει «ναι» και στα δύο. Ακολουθεί λοιπόν το άρθρο, με την ελπίδα ότι ως αποτέλεσμα αυτής της δημοσίευσης μπορεί κάποτε να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή.

Ο καινούριος καπετάνιος πήδηξε από το κατάστρωμα με τα ρούχα και άρχισε να κολυμπάει με ταχύτητα. Πρώην ναυαγοσώστης, κρατούσε τα μάτια του πάνω στο θύμα καθώς κατευθυνόταν προς το ζευγάρι που κολυμπούσε μεταξύ του αγκυροβολημένου σκάφους και της παραλίας. «Νομίζω ότι νομίζει ότι πνίγεσαι» είπε ο άντρας στη σύζυγό του. Λίγο πριν κατάβρεχαν ο ένας τον άλλον και εκείνη είχε βάλει μια φωνή αλλά τώρα πια πάτωναν σε μία λωρίδα άμμου μέσα στη θάλασσα – το νερό τους έφτανε μέχρι το λαιμό. «Είμαστε εντάξει, τι στο καλό κάνει;» ρώτησε, λίγο ενοχλημένη. «Είμαστε εντάξει!» φώναξε ο σύζυγος, κάνοντάς του νόημα να φύγει αλλά ο καπετάνιος συνέχισε να κολυμπάει γρήγορα. «Κουνηθείτε!» φώναξε καθώς πέρασε μεταξύ των έκπληκτων ιδιοκτητών του σκάφους. Ακριβώς πίσω τους, ούτε καν στα τρία μέτρα, η εννιάχρονη κόρη τους πνιγόταν. Ασφαλής πάνω από την επιφάνεια του νερού, στα χέρια του καπετάνιου, ξέσπασε σε δάκρια. «Μπαμπά!»

Πώς ο καπετάνιος ήξερε – από 15 μέτρα απόσταση – αυτό που ο πατέρας δεν μπορούσε να αναγνωρίσει από τα 3 μόνο; Ο πνιγμός δεν είναι η βίαιη κραυγή βοήθειας με το χτύπημα των χεριών στο νερό, όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ο καπετάνιος ήταν εκπαιδευμένος από ειδικούς να αναγνωρίζει τον πνιγμό και είχε μακροχρόνια εμπειρία. Ο πατέρας από την άλλη, είχε μάθει πώς μοιάζει ο πνιγμός βλέποντας τηλεόραση. Αν περνάτε χρόνο στο νερό ή κοντά στο νερό (όπως όλοι μας) τότε θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι τόσο εσείς, όσο και το πλήρωμά σας, γνωρίζετε τι να προσέχετε όταν κάποιος μπαίνει στο νερό. Μέχρι τη στιγμή που είπε εκείνο το γεμάτο δάκρυα «μπαμπά», το κορίτσι δεν είχε κάνει κανέναν θόρυβο. Καθώς είμαι κι εγώ πρώην ναυαγοσώστης, η ιστορία αυτή δεν με εξέπληξε καθόλου. Ο πνιγμός είναι σχεδόν πάντα ένα απατηλά ήσυχο περιστατικό. Το κούνημα των χεριών, το χτύπημα του νερού, οι φωνές και οι «εντυπωσιακές» ενδείξεις που έχουμε εκπαιδευτεί μέσω τηλεόρασης να περιμένουμε, σπάνια συναντώνται στην πραγματική ζωή.

Η Ενστικτώδης Αντίδραση Πνιγμού (Instinctive Drowning Response) – όπως ονομάστηκε από τον Francesco A. Pia, Ph.D. είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν την πραγματική ή την εκλαμβανόμενη ως πραγματική ασφυξία μέσα στο νερό. Και δε μοιάζει με αυτή που περιμένουν οι περισσότεροι. Υπάρχει ελάχιστο πιτσίλισμα, καθόλου κούνημα χεριών ή φωνές ή κάλεσμα για βοήθεια οποιουδήποτε είδους. Για να πάρετε μια ιδέα από το πόσο ήσυχος και ήρεμος μπορεί να φαίνεται απ’ έξω ο πνιγμός, σκεφτείτε το εξής: Είναι η υπ’ αριθμόν δύο αιτία θανάτου από ατύχημα στα παιδιά 15 ετών και κάτω (αμέσως μετά από τα ατυχήματα με αυτοκίνητα). Από τα 750 παιδιά που θα πνιγούν μέσα στην επόμενη χρονιά, τα 375 από αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση 23 μέτρων από κάποιον γονέα ή άλλον ενήλικα. Στο 10% από αυτούς τους πνιγμούς, ο ενήλικας παρακολουθεί χωρίς να έχει ιδέα τι συμβαίνει. Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Ο Dr. Pia, σε ένα άρθρο του περιοδικού  On Scene της Ακτοφυλακής, περιέγραψε την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού ως εξής:

1. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν είναι σωματικά σε θέση να φωνάξουν για βοήθεια. Το αναπνευστικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για την αναπνοή. Η ομιλία είναι δευτερεύουσα λειτουργία. Πρέπει να επιτελείται η αναπνοή, πριν λάβει χώρα η ομιλία.
2. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται βουλιάζει και βγαίνει πάνω από την επιφάνεια του νερού εναλλάξ. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται δε μένει αρκετή ώρα πάνω από το νερό ώστε να μπορέσουν να εκπνεύσουν, να εισπνεύσουν και να φωνάξουν για βοήθεια. Όταν το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται είναι πάνω από την επιφάνεια του νερού, εκπνέουν και εισπνέουν γρήγορα ενώ το στόμα τους αρχίζει να βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού.
3. Οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια. Η φύση τους αναγκάζει ενστικτωδώς να εκτείνουν τα χέρια τους πλαγίως και να πιέσουν προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού. Πιέζοντας προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού χρησιμοποιούν το σώμα τους ως μοχλό ώστε να μπορέσουν να βγάλουν το στόμα τους έξω από το νερό για να αναπνεύσουν.
4. Κατά τη διάρκεια της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να ελέγξουν τις κινήσεις των χεριών τους. Από άποψη φυσιολογίας οι άνθρωποι που πνίγονται και αγωνίζονται στην επιφάνεια του νερού δεν μπορούν να σταματήσουν να πνίγονται και να εκτελέσουν τις κινήσεις που θα ήθελαν, όπως να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια, να κινηθούν προς έναν διασώστη ή να απλώσουν τα χέρια για να πιάσουν εξοπλισμό διάσωσης.
5. Από την αρχή ως το τέλος της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού τα σώματα των ανθρώπων παραμένουν  σε όρθια θέση στο νερό, χωρίς κανένα ίχνος υποστηρικτικών λακτισμάτων με τα πόδια. Αν δεν διασωθούν από έναν εκπαιδευμένο ναυαγοσώστη, οι άνθρωποι που πνίγονται μπορούν να παλέψουν στην επιφάνεια του νερού μόνο από 20 ως 60 δευτερόλεπτα πριν να βουλιάξουν.

[Πηγή: On Scene Magazine: Fall 2006 (page 14)]

Αυτό δε σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που φωνάζει για βοήθεια και κάνει απότομες και σπασμωδικές κινήσεις δεν αντιμετωπίζει σοβαρό θέμα –  βρίσκεται σε αγχώδη κατάσταση στο νερό.  Χωρίς να είναι πάντα παρούσα πριν την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού η αγχώδης κατάσταση στο νερό δε διαρκεί πολύ – αλλά αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον πραγματικό πνιγμό, τα θύματα αυτά είναι ακόμα σε θέση να βοηθήσουν στη διάσωσή τους. Μπορούν να πιάσουν σκοινιά διάσωσης, σωσίβια, κ.λ.π.
Δώστε επίσης προσοχή τα εξής σημάδια πνιγμού:

• Κεφάλι χαμηλά στο νερό, στόμα στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού
• Κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω, στόμα ανοιχτό
• Βλέμμα παγωμένο και άδειο, που δεν μπορεί να εστιάσει
• Μάτια κλειστά
• Μαλλιά πάνω στο μέτωπο ή στα μάτια
• Δε χρησιμοποιούν πόδια – σε κάθετη θέση
• Ασθμαίνουν ή αγκομαχούν
• Προσπαθούν να κολυμπήσουν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά δεν τα καταφέρνουν
• Προσπαθούν να γυρίσουν ανάσκελα
• Φαίνεται σαν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν σε μία αόρατη σκάλα

Έτσι αν κάποιος από το πλήρωμα πέσει στη θάλασσα και όλα φαίνονται ΟΚ – μην είστε τόσο σίγουροι. Καμιά φορά η πιο συνηθισμένη ένδειξη ότι κάποιος πνίγεται είναι ότι δεν μοιάζει να πνίγεται. Μπορεί να φαίνεται σαν να κολυμπά όρθιος κουνώντας χέρια και πόδια κοιτάζοντας προς στο κατάστρωμα. Ένας καλός τρόπος για να σιγουρευτείτε; Ρωτήστε τον «Είσαι εντάξει;» Αν είναι σε θέση να απαντήσει, προφανώς είναι. Αν σας κοιτάξει με ένα άδειο βλέμμα, μπορεί να έχετε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να τον φτάσετε. Και γονείς – τα παιδιά που παίζουν στο νερό κάνουν φασαρία. Αν τυχόν ησυχάσουν, τα πλησιάζετε για να μάθετε γιατί. 

Η ουσία της ύπαρξής μας.

Το μόνο σίγουρο όταν γεννιόμαστε είναι, ότι μια μέρα θα φύγουμε από το σώμα αυτό επειδή είναι απολύτως προσωρινό. Μπορεί να φύγουμε μετά από μερικές μέρες, μήνες ή μετά από λίγα χρόνια ή μετά από πολλά χρόνια. Όμως θα φύγουμε. Τι θα γίνει από την μέρα που αναλαμβάνουμε το σώμα, μέχρι την μέρα που θα το εγκαταλείψουμε, είναι άγνωστο. 

Μπορεί να είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο – μπορεί να είμαστε πλούσιοι ή άποροι, ανήθικοι ή ηθικοί, ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι, υγιείς ή άρρωστοι, αρτιμελείς ή με σωματικές δυσκολίες.
 
Όλα αυτά διαφέρουν από άτομο σε άτομο ανάλογα με τις επιλογές της ψυχής, εκτός από την τελική απελευθέρωση μας από το προσωρινό σώμα κάποια στιγμή, συνήθως πριν από τα 100 χρόνια της ζωής.

Ερχόμαστε χωρίς τίποτα και θα φεύγουμε με τίποτα. Το μόνο που θα αλλάξει από το ερχομό μέχρι την αποχώρηση μας, είναι οι γνώσεις και η καλλιέργεια του χαρακτήρα μας ή των αρετών, που θα πάρουμε μαζί μας για την συνέχεια.

Παρόλο που το σώμα μας είναι προσωρινό και τρωτό, η ζωή – η ουσία μας, είναι αιώνια και άτρωτη.

Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο το σώμα, φοβόμαστε την αποχώρηση μας από το προσωρινό μας σώμα. Βασίζουμε την ασφάλεια και την αξία μας πάνω στην κατάσταση και εμφάνιση του σώματος. Πως φαίνεται και αν αρέσει στους άλλους. Αν είναι ψηλό, κοντό, χοντρό, λεπτό. Πως είναι η μύτη, τα μαλλιά και οι μηροί. Αν το σώμα είναι νέο και ευλύγιστο ή ηλικιωμένο και δύσκαμπτο, υγειές ή άρρωστο. Ζηλεύουμε τα σώματα των άλλων.

Είναι σαν να αξιολογούμε την αξία και την ασφάλεια μας ανάλογα με την κατάσταση και τη μάρκα του αυτοκινήτου μας. Πράγματι κάποιος αξίζει σύμφωνα με το αυτοκίνητο του; Είναι πιο άξιος αγάπης και σεβασμού;

Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο αυτό το σώμα, τότε νιώθουμε ανταγωνισμό με τους άλλους με τους οποίους συγκρινόμαστε ή από τους οποίους νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε. Οι άλλοι, μας φαίνονται σαν απειλές.

Σαν σώματα νιώθουμε έλξη και αποστροφή, έρωτα και φόβο.

Εφόσον κάποια μέρα το σώμα μας και τα σώματα όλων των άλλων θα μεγαλώσουν και θα αλλάξουν μορφή, ίσως να αξίζει να επικεντρωθούμε επάνω στην άμορφη ουσία που υπάρχει μέσα στο σώμα και υπήρξε πριν από την γέννηση και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από την αποχώρηση μας από αυτό.

Σύμφωνα με τις θρησκείες, πνευματικές φιλοσοφίες όπως του Σωκράτη και του Πυθαγόρα και τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έχουν φύγει από το σώμα τους και έχουν ξανά γυρίσει για μας μιλήσουν – δεν είμαστε το σώμα αλλά άμορφες ενέργειες / συνειδητότητες, που συνεχίζουν πέρα από το σώμα. Ως άμορφη συνειδητότητα δεν έχουμε εθνικότητα, φυλή, θρησκεία ή ακόμα αρσενικό ή θηλυκό φύλο ή επάγγελμα.

Όλα αυτά είναι προσωρινά «ρούχα» που φοράμε για το θέατρο της ζωής μας, για θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε και να εκφράσουμε την αληθινή μας πνευματική ενάρετη φύση.

Είναι ώρα να αντιληφθούμε τους άλλους όχι πια σαν σώματα από τα οποία κινδυνεύουμε ή τα οποία χρειαζόμαστε για την ασφάλεια, αξία ή ευτυχία μας. Όταν βλέπουμε τον άλλον σαν ουσία χωρίς ρόλους και ετικέτες, νιώθουμε εντελώς διαφορετικά. Νιώθουμε ασφάλεια λόγω της εσωτερική μας ενότητας μαζί τους.

Σύμφωνα με την κβαντική μηχανική, τα σώματα αυτά είναι μέρος της ψευδαίσθησης των αισθήσεων μας. Στην αλήθεια δεν υπάρχουν ξεχωριστά σώματα. Είμαστε όλοι ένα πεδίο ενέργειας, που έχει μέσα του πυκνότητες ή καμπυλότητες, που εμείς βλέπουμε σαν ανθρώπους και αντικείμενα.

Ο Albert Einstein είπε:
«Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος ενός συνόλου που αποκαλούμε _σύμπαν_ και είναι οριοθετημένο στο χρόνο και το χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σαν κάτι διαχωρισμένο από το υπόλοιπο σύμπαν… ένα είδος οπτικής απάτης της συνειδητότητάς του. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι για μας ένα είδος φυλακής, περιορίζοντας μας στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην αγάπη για λίγα κοντινά σε μας άτομα. Καθήκον μας θα έπρεπε να είναι να απελευθερωθούμε από αυτή τη φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο της συμπάθειάς μας για να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και ολόκληρη τη φύση μέσα στην ομορφιά της.»

Ο Μάνος Δανέζης, Καθηγητής Αστροφυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών το εξηγεί:
«Η έννοια του διαχωρισμού των υλικών αντικειμένων, ότι εσύ κι εγώ είμαστε ξεχωριστά πράγματα, ή ότι εγώ και το τραπέζι ή εγώ και το δέντρο είμαστε ξεχωριστά πράγματα, είναι μια λανθασμένη αντίληψη δημιουργημένη από τις αισθήσεις μας, λόγω ανικανότητας των αισθήσεών μας να αντιληφθούν την αλήθεια. Αυτή η διαχωρισμένη ύπαρξη δεν είναι πραγματικότητα. Η αδυναμία των αισθήσεων κατατέμνει και διαχωρίζει την ενυπάρχουσα ενότητα κι έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτά είναι ξεχωριστά αντικείμενα. Σκεφθείτε το, αν όλα είναι ένα και κάθε μορφή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προσωρινό πύκνωμα ενός ενιαίου (πανταχού παρόντος) πεδίου ενέργειας, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για μας και τους άλλους, επειδή όλα είναι ένα.»

«Η έννοια του διαχωρισμού είναι προϊόν του ανθρώπινου γενετικού κώδικά μας. Επιλέγουμε (εννοώ ιστορικά και βιολογικά, μην το παίρνετε προσωπικά) τη μοναξιά της ατομικότητάς μας. Η φύση γεννήθηκε ως ένα. Διαχωρισμός, ατομικότητα, μαζί με οτιδήποτε καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό, είναι δημιουργίες του DNA μας με αυτόν το συγκεκριμένο τρόπο και όχι με άλλον τρόπο.»

«Αν είχαμε ένα διαφορετικό τύπο DNA και άλλου είδους αισθήσεις, θα βλέπαμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά από το πώς τα βλέπουμε σήμερα. Έτσι, αυτό που αποκαλούμε ατομικότητα, το κλείσιμο στον εαυτό μας, είναι αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας να αντιληφθούμε την ενότητα του σύμπαντος.»

Η Αννίτα Μουρτζάνι τα βεβαιώνει με την μεταθανάτια εμπειρία της.
Έτσι, λοιπόν, ένιωσα καταπληκτική διαύγεια, ως προς την αιτία του καρκίνου και πώς όλος αυτός ο φόβος είχε συσσωρευτεί στο ενεργειακό και υλικό μου σώμα δημιουργώντας μου ασθένεια, ίσως μέσω της δημιουργίας ενεργειακών μπλοκαρισμάτων μες στο σώμα μου, και συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο, ότι στον πυρήνα μας είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα όντα. Είμαστε καταπληκτικά, υπέροχα, πνευματικά όντα που πρέπει να ζούμε την αλήθεια μας και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, ούτε να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο, και συνειδητοποιώ, ότι πάντα φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου. Τότε, λοιπόν, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο υπέροχοι είμαστε, καθώς και τη σύνδεση ανάμεσα σε όλους μας. Είμαστε όλοι Ένα, είμαστε όλοι μέρος μίας συνειδητότητας, είμαστε όψεις του Θεού, ή όπως αλλιώς θέλεις να τον αποκαλείς, αλλά είμαστε όλοι μία συνειδητότητα, είμαστε όλοι Ένα, και είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Για όλη την μετάφραση εδώ.

Και ο Νέλσον Μαντέλα το εκφράζει αλλιώς:
«Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι, ότι είμαστε δυνατοί πέρα από κάθε μέτρο. Είναι το φως μας, όχι το σκοτάδι μας που μας φοβίζει περισσότερο. Αναρωτιόμαστε, Ποιος είμαι εγώ για να είμαι ακτινοβόλος, υπέροχος, ταλαντούχος, μυθικός; Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι εσύ για να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το να θεωρείς τον εαυτό σου μικρό δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στο να συρρικνώνεσαι τόσο ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην νιώθουν ανασφαλείς γύρω σου. Όλοι μας θα έπρεπε να λάμπουμε, όπως τα παιδιά. Γεννηθήκαμε για να εκδηλώσουμε τη δόξα του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει μόνο σε μερικούς από εμάς. Υπάρχει στον καθένα μας. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμπει, υποσυνείδητα δίνουμε στους άλλους ανθρώπους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από το δικό μας φόβο, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτόματα τους άλλους.»

==============

Είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας ως άμορφες ουσίες και όχι σαν προσωρινά σώματα. Πάρα πολλά από τα προβλήματα μας και ιδιαίτερα το άγχος, ο φόβος και ο ανταγωνισμός θα λυθούν. Θα αρχίσουμε να γινόμαστε μια ενωμένη ανθρώπινη οικογένεια. 

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.