Το κείμενο είναι του Μάνου Αντώναρου και βρίσκεται στο Είμαι μαμά.
O πατέρας μου ο Αρχέλαος, παρ’ όλο που
ήταν γελοιογράφος, δεν έλεγε παραμύθια. Δεν μου ’πε ποτέ για την
Κοκκινοσκουφίτσα, τη Σταχτοπούτα, τα 3 γουρουνάκια κ.λ.π.
Τα μεσημέρια του καλοκαιριού με έπαιρνε
στο κρεββάτι μαζί του και μέχρι να κοιμηθώ, μου έλεγε ιστορίες που
έμοιαζαν με κόμιξ. Πάντα γελαστές κι ευχάριστες πλην μιας, της
αγαπημένης μου, που ήταν περίπου έτσι.
Ηταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι.
Εκείνος ζωγράφος και εκείνη νοικοκυρά. Δεν είχαν παιδιά, αλλά είχε ο
ένας τον άλλον. Εξω από το παραθυρο της κρεββατοκάμαρας τους υπήρχε στον
απέναντι τοίχο ένα αναρριχητικό φυτό.
Ξαφνικά μια Ανοιξη η κοπέλα αρρώστησε.
Κάθε μέρα και χειρότερα.
Εκείνος δεν έπιασε ξανα τα πινέλα
του και τις μπογιές του, αλλά καθόταν όλες τις ώρες δίπλα της κρατώντας
της το χέρι. Όταν πέρασε το καλοκαίρι και μπήκε το φθινόπωρο το φυτό
άρχισε να ρίχνει τα φύλλα του.
- Θα πεθάνω μόλις πέσει και το τελευταίο φύλλο, είπε ένα πρωινό η γυναίκα.
Μετά από λίγο καιρό είχε μείνει
μόνο ένα φυλλαράκι. Ηταν μεσημέρι και η άρρωστη συζυγος κοιμόταν. Ο
άνδρας της εκεί. Φύλακας αγγελος. Σηκώνει τα μάτια και το τελευταίο
φύλλο έχει πέσει. Τον πιάνει απελπισία.
Μετά από 2 ώρες ξύπνησε η κοπέλα.
Ο άνδρας της ήταν εκεί και της χαμογελούσε.
Εκείνη έστρεψε τα μάτια στο παράθυρο.
Το φυλλαράκι ήταν εκεί.
Ο άνδρας μόλις που είχε προλάβει να κρύψει τα χρώματα και τα πινέλα κάτω από το κρεββάτι.
Μόλις μπήκε η Ανοιξη το φυτό ξαναγέμισε από φύλλα.
Το καλοκαίρι το ζευγάρι πήγε
διακοπές στο βουνό… για να αναρρώσει εντελώς η γυναίκα που η υγεία της
βελτιώθηκε κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
Το τι κλάμα έριχνα στο σημείο που καταλάβαινα ότι ο ζωγράφος είχε ζωγραφίσει το φύλλο στον τοίχο, δεν περιγράφεται.
Πριν από μερικές μέρες με πλησιάζει κάτωχρη η Ολίβια.
- Θα πεθάνω.
- Προλαβαίνω να τελειώσω το κομμάτι μου στο gazzetta;
- Δεν κάνω πλάκα. Θα πεθάνω.
- Σου έχω πει ότι μια αγαπημένη μου ξαδέλφη είχε παντρευτεί έναν που’χει γραφείο κηδειών, οπότε θα έχουμ εκπτ…
- Δεν κάνω πλάκα, σου λέω. Θα πεθάνω.
ΟΚ. Τέρμα η πλάκα. Επρεπε να ασχοληθώ σοβαρά μαζί της.
- Τι τρέχει;
- Την βλέπεις αυτην την ελιά;
Και μου δείχνει μια ελίτσα πάνω από μια μεγαλύτερη χαρακτηριστική που έχει πάνω από τον αφαλό.
- Μάλιστα… αν είχες και άλλη μια θα έφτιαχνες ένα υπέροχο τριγ…
- Είναι καινούργια. Δεν την είχα.
- Την είχες.
- Δεν την είχα.
- Την είχες.
- Δεν την είχα σου λέω. Λες να ξέρεις καλύτερα από μένα.
- Δεν την είχες (μεταξύ μας δεν είχα ιδέα αν την είχε ή δεν την είχε).
- Τέλος πάντων… για δες αυτην.
- Ποιάν;
- Αυτήν … και μου δείχνει μια σχετικά μικρούλα ελιά στην κλείδωση στο εσωτερικό του αγκώνα.
- Υπέροχη…μοιάζει λίγο με την Ικαρία στο ανάποδο.
- Ασε τις βλακείες.
- Τώρα που το λες μοιάζει και με την Χίο.
- Σκούρυνε.
- Δεν σκούρυνε.
- Σκούρυνε.
- Δεν σκούρυνε.
- Σκούρυνε.
- Αντε και σκούρυνε. Λοιπόν;
- Θα πεθάνω και θα αφήσω τα παιδιά μου ορφανά.
- Ωραία. Ευκαιρία να παντρευτώ για 4η φορά.
- Σκούρυνε. Θα πεθάνω.
- Θα μου πεις τι συμβαίνει;
- Εχω μελάνωμα.
- Τι είναι μελάνωμα;
- Καρκίνος του δέρματος.
Δεν ανησύχησα καθόλου. Ανησυχησα όμως που η Ολιβ μου είχε ανησυχήσει πολύ και μάλιστα σοβαρά.
Επέστρεψε σέρνοντας τις γυμνές της
πατούσες (μόνο αν χιονίσει μέσα στο σπίτι μάνα και κόρη μπορεί (δεν βάζω
και στοίχημα) να φορέσουν έστω ένα καλτσάκι… έστω στο ένα
πόδι….αχαχαχαχα) στον υπολογιστή της, όπου άρχισε μανιωδώς να ψάχνει στο
ιντερνετ και την πιο μικρή λεπτομέρεια περί μελανώματος.
Μετά από λίγο σηκώθηκε –πάντα κάτωχρη-
να πάει για ύπνο. Με φίλησε καληνύχτα λες και φιλούσε τον Επιτάφιο και
πήγε στο δωμάτιο με τα παιδιά.
- Θα πεθάνω… μου είπε… Καληνύχτα.
Μόλις βεβαιώθηκα ότι κοιμήθηκε μπήκα
στον σκληρό δίσκο που φυλάω τις φωτογραφίες μου. Θα έχω γύρω στο
1.00.000 φωτογραφίες.500.000 γυναίκες που έχω φτογραφίσει στην Ερμού και
άλλες 500.000 με θέμα την Ολιβ, την Αθηνά και τον Αρχέλαο.
Εψαξα να βρω φωτογραφίες που να
φαίνεται η ελιά στην κοιλιά. Να δω αν είχε την άλλη ή δεν την είχε. Αυτό
ήταν σχετικά εύκολο. Εψαξα τις καλοκαιρινές φωτογραφίες 4 χρόνια πριν
και μετα από κανένα εικοσάλεπτο είχα μία που ήταν ξαπλωμένη σε μια
ξαπλώστρα σε κάποια παραλία της «σαν την Χαλκιδική δεν έχει»
Νάτην …είχα δίκιο…. Εκεί ήταν η ελιά.
Αφού έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου
για την περίφημη παρατηρητικότητά μου, συνέχισα το ψάξιμο για την ελιά
στο εσωτερικό του αγκώνα.
Αυτό ήταν δύσκολο.
Βρήκα φωτό που έδειχαν γόνατο, ωμπλάτη
αριστερή, ωμοπλάτη δεξιά, το εσωτερτικό το γόνατου, αναμεσα στα δάκτυλα
του ποδιού, στη μύτη, στο φρύδι, με την Αθηνά, χωρίς την Αθηνά, με τον
Αρχέλαο, με τον Αρχέλαο και την Αθηνά, με μαγιώ, με κοντομάνικο… αλλά
φωτο με το εσωτερικό του αγκώνα δεν εύρισκα.
Είχε πάει 6 το πρωί… και επιτέλους… πέρισυ το καλοκαίρι στο Μανασού στη «σαν την Χαλκιδική δεν έχει». Η Ελιά-Ικαρία ήταν εκεί. Το ίδιο σκούρα;
Όχι… δεν ήταν καθόλου σκούρα. Αντιθέτως ήταν πολύ φωτεινή.
Ωχ.
Καλά θα της έδειχνα την φωτο στην κοιλιά, που ήταν αποδεικτικό στοιχείο… αλλά αυτην εδώ, πώς θα της την έδειχνα που ήταν αποδεικτικό στοιχείο του φόβου της.
Θυμήθηκα την ιστορία που μου ’λεγε ο πατέρας μου.
Σας έχω πει ότι ότι τρελαίνομαι με
το Photoshop; Τουλάχιστον το 80% των ωρών που΄χω περάσει μπροστά στον
υπόλογιστή, τον έχω αφιερώσει στο Photoshop. Mιλάμε για τρελλή (κρυφή)
τρέλα.
Σιγά που δεν θα μπορούσα να σκουρύνω μια φωτεινή ελιά-Ικαρία.
Το άλλο πρωί που ξύπνησε. Πραγματικό ράκος. Της έδειξα την πρώτη φωτό…
Ψιλοϊκανοποιήθηκε.
Αυτή όμως που πραγματικά την ενδιέφερε ηταν η δεύτερη.
Της την έδειξα επίσης με άνεση… και
αφού της είπα ότι έψαξα όλο το υλικό… Την κοίταξε. Εντελώς σκούρα… όπως
αυτή που’χε στο χέρι της… ούτε copy paste να είχα κάνει.
- Είδες σκούρυνε.
- Δεν σκούρυνε.
- Σκούρυνε.
- Βάλε το χέρι σου δίπλα στην οθόνη. Ορίστε. Δεν σκούρυνε.
- Εντάξει, αλλά να κλείσω ένα ραντεβού με τη δερματολόγο;
- Φυσικά. Το ρωτάς…
Αυτό έγινε την περασμένη εβδομάδα.
Στο διάστημα μέχρι να πάμε στξν γιατρό, δεν ξαναδιαμαρτυρήθηκε.
Είδε τις ελιές η γιατρός.
- Α, δεν είναι τίποτα. Είναι εντελώς ακίνδυνες.
Στο αυτοκίνητο της είπα την αλήθεια και πώς το σκέφτηκα χάρις στην ιστορία που μου έλεγε ο πατέρας μου.
Χαμογέλασε.
- Να το γράψεις post, μου είπε… είναι διδακτικό.
Μάνος
