Από τη Λώρη Κέζα.
Πώς θα λειτουργήσει ένα σύστημα όταν οι παραβάτες συγχωρούνται λόγω πασχαλινών διακοπών;
Οι πολιτικοί είναι εκείνοι που εμπνέουν την ανομία. Κάνουν τα πάντα ώστε να μην υπάρξει ποτέ υπακοή στους νόμους και πειθαρχία. Για άλλη μια φορά ο υπουργός Δημόσιας Αταξίας αποφάσισε να επιστρέψει τις πινακίδες και τις άδειες οδήγησης σε παραβάτες που έχουν τιμωρηθεί για κάποιο παράπτωμα οδήγησης. Ο Νίκος Δένδιας έλαβε την απόφαση προκειμένου να διευκολυνθούν οι παρανομήσαντες πολίτες και να μπορέσουν να κάνουν Πάσχα με το αυτοκίνητο. Δεν είναι κάτι καινούργιο, το έχουν κάνει όλοι οι προκάτοχοί του. Δεν νοείται να μπει στο ΚΤΕΛ ο παραβάτης, δεν είναι αποδεκτό να εφαρμόζεται ο νόμος τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Η διευκόλυνση των οδηγών είναι ένα μόνο δείγμα της νοοτροπίας που επικρατεί στους κυβερνώντες. Ο υπουργός που κάνει την υπέρβαση εμφανίζεται ως «ο καλός». Ταιριάζει με την εθνική συμπεριφορά τού «ναι, μωρέ, και τι έγινε;». Για ένα παρκάρισμα σε πεζόδρομο θα κάνουμε τώρα ζήτημα πασχαλιάτικα; Θεωρείται σωστό και λογικό να εφαρμόζεται ο νόμος ανάλογα με το αν υπάρχει κάποια αργία στο ημερολόγιο. Θεωρείται σωστό και λογικό να αλλάζουν γενικώς οι κανόνες ανάλογα με την εποχή και να σώζονται στο τέλος εκείνοι που περιφρονούν τους κανόνες.
Δεν αναφερόμαστε μόνο σε τροχαίες παραβάσεις. Η αυτή νοοτροπία διαβρώνει όλον τον δημόσιο βίο. Ο υπουργός Τσιμεντοποίησης Ευάγγελος Λιβιεράτος κοντεύει να απονείμει παράσημα σε όσους καταπάτησαν γη και έχτισαν παράνομα. Οι διατάξεις για την «τακτοποίηση» αυθαίρετων κτισμάτων που ανακοίνωσε δίνουν την ευκαιρία να γίνουν νόμιμοι οι παράνομοι: αρκεί να πληρώσουν το κατιτίς τους. Κι εδώ υπάρχουν λεπτομέρειες με τις οποίες ο υπουργός γίνεται «ο καλός». Αν κάποιος είναι τρίτεκνος με χαμηλό εισόδημα, έχει αυξημένα δικαιολογητικά να χτίσει μέσα στο δάσος. Μπαίνουν και τέτοια κριτήρια και έτσι ουδείς αμφιβάλλει ότι καλά πράττει «ο καλός» και δικαιολογεί παρεκκλίσεις από την πολεοδομική και δασική νομοθεσία.
Ούτε αυτά είναι τωρινά. Τα έκαναν και οι προηγούμενοι, αρχής γενομένης με το μήνυμα των eighties «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις» ως την πολύ πρόσφατη ρύθμιση του Ν. 4061/2012 βάσει της οποίας όσοι κατέχουν μια έκταση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης μπορούν να την οικειοποιηθούν νομίμως εάν περιλαμβάνει αυθαίρετα κτίσματα. Αρκεί να καταβληθεί στο Δημόσιο το τίμημα της αντικειμενικής αξίας του κτήματος. Για να αποφευχθούν ακρότητες, μπήκε και ένα όριο: μέχρι 10 στρέμματα καταπάτησης είναι ΟΚ. Για παραπάνω τηρείται η νομιμότητα (νόμος ίσον αποδοχή και συγχώρεση της παράβασης…).
Ψηφίζονται τόσο πολλοί νόμοι, λαμβάνονται τόσο πολλές υπουργικές αποφάσεις και γίνονται τόσες διευκολύνσεις που σε κανένα πεδίο δεν τηρούνται καν τα προσχήματα. Πόσες φορές δεν ακούστηκε την τελευταία πενταετία, δεκαετία, εικοσαετία ότι δίδεται μια τελευταία ευκαιρία να ρυθμίσουν τις οφειλές τους εκείνοι που χρωστούν στα ασφαλιστικά ταμεία; Είναι τουλάχιστον φαιδρή η προειδοποίηση του υπουργού Ανεργίας και Αδειανών Ταμείων ότι η ρύθμιση που προτείνει θα είναι και η τελευταία στην Ιστορία του ελληνικού κράτους. Με τον ίδιο στόμφο μίλησαν και οι προηγούμενοι, πιθανότατα θα μιλήσουν και οι επόμενοι. Ο Γιάννης Βρούτσης παρουσιάζει την πρότασή του ως «νέα αρχή» σαν να μην έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο, σαν να μην υποψιαζόμαστε ότι και ο επόμενος τα ίδια θα ανακοινώσει.
Τούτες οι αναφορές φαίνονται εκ πρώτης όψεως αχταρμάς: μια κλήση, ένα αυθαίρετο και το απλήρωτο ΙΚΑ. Πλην όμως, αποτελούν παράγωγα της ίδιας νοσηρής λογικής που μετατρέπει ένα κράτος σε Μπανανία. Οι νόμοι είναι αυστηροί, οι κανόνες τίθενται ρητά, διορίζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί, λειτουργούν δικαστήρια. Ολα αυτά θεωρητικά. Το ελληνικό κράτος λειτουργεί δυνητικά. Εμφανίζεται κατόπιν η καθημερινότητα όπου μεγαλουργούν όλοι: ο πολίτης και ακόμη περισσότερο ο πολιτικός. Πώς θα λειτουργήσει ένα σύστημα όταν οι παραβάτες συγχωρούνται λόγω πασχαλινών διακοπών;
Πώς θα λειτουργήσει ένα σύστημα όταν οι παραβάτες συγχωρούνται λόγω πασχαλινών διακοπών;
Οι πολιτικοί είναι εκείνοι που εμπνέουν την ανομία. Κάνουν τα πάντα ώστε να μην υπάρξει ποτέ υπακοή στους νόμους και πειθαρχία. Για άλλη μια φορά ο υπουργός Δημόσιας Αταξίας αποφάσισε να επιστρέψει τις πινακίδες και τις άδειες οδήγησης σε παραβάτες που έχουν τιμωρηθεί για κάποιο παράπτωμα οδήγησης. Ο Νίκος Δένδιας έλαβε την απόφαση προκειμένου να διευκολυνθούν οι παρανομήσαντες πολίτες και να μπορέσουν να κάνουν Πάσχα με το αυτοκίνητο. Δεν είναι κάτι καινούργιο, το έχουν κάνει όλοι οι προκάτοχοί του. Δεν νοείται να μπει στο ΚΤΕΛ ο παραβάτης, δεν είναι αποδεκτό να εφαρμόζεται ο νόμος τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Η διευκόλυνση των οδηγών είναι ένα μόνο δείγμα της νοοτροπίας που επικρατεί στους κυβερνώντες. Ο υπουργός που κάνει την υπέρβαση εμφανίζεται ως «ο καλός». Ταιριάζει με την εθνική συμπεριφορά τού «ναι, μωρέ, και τι έγινε;». Για ένα παρκάρισμα σε πεζόδρομο θα κάνουμε τώρα ζήτημα πασχαλιάτικα; Θεωρείται σωστό και λογικό να εφαρμόζεται ο νόμος ανάλογα με το αν υπάρχει κάποια αργία στο ημερολόγιο. Θεωρείται σωστό και λογικό να αλλάζουν γενικώς οι κανόνες ανάλογα με την εποχή και να σώζονται στο τέλος εκείνοι που περιφρονούν τους κανόνες.
Δεν αναφερόμαστε μόνο σε τροχαίες παραβάσεις. Η αυτή νοοτροπία διαβρώνει όλον τον δημόσιο βίο. Ο υπουργός Τσιμεντοποίησης Ευάγγελος Λιβιεράτος κοντεύει να απονείμει παράσημα σε όσους καταπάτησαν γη και έχτισαν παράνομα. Οι διατάξεις για την «τακτοποίηση» αυθαίρετων κτισμάτων που ανακοίνωσε δίνουν την ευκαιρία να γίνουν νόμιμοι οι παράνομοι: αρκεί να πληρώσουν το κατιτίς τους. Κι εδώ υπάρχουν λεπτομέρειες με τις οποίες ο υπουργός γίνεται «ο καλός». Αν κάποιος είναι τρίτεκνος με χαμηλό εισόδημα, έχει αυξημένα δικαιολογητικά να χτίσει μέσα στο δάσος. Μπαίνουν και τέτοια κριτήρια και έτσι ουδείς αμφιβάλλει ότι καλά πράττει «ο καλός» και δικαιολογεί παρεκκλίσεις από την πολεοδομική και δασική νομοθεσία.
Ούτε αυτά είναι τωρινά. Τα έκαναν και οι προηγούμενοι, αρχής γενομένης με το μήνυμα των eighties «Αν το δηλώσεις, μπορείς να το σώσεις» ως την πολύ πρόσφατη ρύθμιση του Ν. 4061/2012 βάσει της οποίας όσοι κατέχουν μια έκταση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης μπορούν να την οικειοποιηθούν νομίμως εάν περιλαμβάνει αυθαίρετα κτίσματα. Αρκεί να καταβληθεί στο Δημόσιο το τίμημα της αντικειμενικής αξίας του κτήματος. Για να αποφευχθούν ακρότητες, μπήκε και ένα όριο: μέχρι 10 στρέμματα καταπάτησης είναι ΟΚ. Για παραπάνω τηρείται η νομιμότητα (νόμος ίσον αποδοχή και συγχώρεση της παράβασης…).
Ψηφίζονται τόσο πολλοί νόμοι, λαμβάνονται τόσο πολλές υπουργικές αποφάσεις και γίνονται τόσες διευκολύνσεις που σε κανένα πεδίο δεν τηρούνται καν τα προσχήματα. Πόσες φορές δεν ακούστηκε την τελευταία πενταετία, δεκαετία, εικοσαετία ότι δίδεται μια τελευταία ευκαιρία να ρυθμίσουν τις οφειλές τους εκείνοι που χρωστούν στα ασφαλιστικά ταμεία; Είναι τουλάχιστον φαιδρή η προειδοποίηση του υπουργού Ανεργίας και Αδειανών Ταμείων ότι η ρύθμιση που προτείνει θα είναι και η τελευταία στην Ιστορία του ελληνικού κράτους. Με τον ίδιο στόμφο μίλησαν και οι προηγούμενοι, πιθανότατα θα μιλήσουν και οι επόμενοι. Ο Γιάννης Βρούτσης παρουσιάζει την πρότασή του ως «νέα αρχή» σαν να μην έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο, σαν να μην υποψιαζόμαστε ότι και ο επόμενος τα ίδια θα ανακοινώσει.
Τούτες οι αναφορές φαίνονται εκ πρώτης όψεως αχταρμάς: μια κλήση, ένα αυθαίρετο και το απλήρωτο ΙΚΑ. Πλην όμως, αποτελούν παράγωγα της ίδιας νοσηρής λογικής που μετατρέπει ένα κράτος σε Μπανανία. Οι νόμοι είναι αυστηροί, οι κανόνες τίθενται ρητά, διορίζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί, λειτουργούν δικαστήρια. Ολα αυτά θεωρητικά. Το ελληνικό κράτος λειτουργεί δυνητικά. Εμφανίζεται κατόπιν η καθημερινότητα όπου μεγαλουργούν όλοι: ο πολίτης και ακόμη περισσότερο ο πολιτικός. Πώς θα λειτουργήσει ένα σύστημα όταν οι παραβάτες συγχωρούνται λόγω πασχαλινών διακοπών;
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 4 Μαΐου 2013.
