Γράμμα αναγνώστη του Πιτσιρίκου, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο site).
(πιτσιρίκο είμαι φαντάρος στο στρατόπεδο της Kορίνθου που μετατράπηκε σε κέντρο μεταναστών. Σήμερα μας μετακόμισαν στο Λουτράκι. Έγραψα ένα κείμενο για όσα έζησα, κι όσα είδα εκεί μέσα τις τελευταίες 20 μέρες που ζούσαμε δίπλα στους μετανάστες. Τα γεγονότα που αναφέρω είναι αληθινά (έχω και βίντεο τι με πέρασες)… θα ήθελα να το δω δημοσιευμένο στο blog σου….θα γούσταρα πολύ να το υπογράψω με το όνομά μου από κάτω,αλλά έχω θητεία ακόμα και μπορεί να με πηδήξουν…άσε που ρισκάρω σε περίπτωση που το δημοσιεύσεις γιατί μπορεί να την πάρουν χαμπάρι ποιος το γράφει…τέλος πάντων, θέλω πολύ να το δω στο μπλογκ σου, αν σου κάνει βάλ’ το…)
Στρατιώτης πεζικού Ευγένιος Λήθαργος. Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του Συντάγματος κύριε διοικητά για να σας αναφέρω ότι ο διακόπτης μου άνοιξε! Ποιος διακόπτης; Ο διακόπτης της λογικής μου, κύριε διοικητά, ο διακόπτης της ιδιοσυγκρασίας μου, ο διακόπτης ΜΟΥ.
Αυτός που είχα κλείσει εσκεμμένα την πρώτη μέρα που μπήκα εδώ μέσα, για να μη νοιώθω, να μη σκέφτομαι, να γίνω αυτό που ζητάτε. «Πιστός και φιλότιμος στρατιώτης». Κύριε διοικητά με ξέρετε. Μέχρι σήμερα ποτέ δεν έφερα αντιρρήσεις και ταπεινά, πάντα, εκτελούσα τις διαταγές σας. Ως εδώ όμως… Τώρα που αποχωρήσαμε από το στρατόπεδο της Κορίνθου θέλω να μιλήσω. Κι έχω να σας πω πολλά.
Εδώ και είκοσι μέρες, από τη μέρα που γίναμε κέντρο «φιλοξενίας» λαθρομεταναστών, άρχισα να αναρωτιέμαι «τι δουλειά έχω εγώ εδώ μέσα;», «σε ποια χώρα ζω;». κτλ. Πολύ κλισέ ερωτήματα για έναν φαντάρο, ε; Κάντε λίγο υπομονή και θα καταλάβετε.
Είμαι μπερδεμένος κύριε διοικητά, πολύ μπερδεμένος. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάρω το μέρος του ανυποψίαστου κυνηγού ή της αρκούδας. Ούτε μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο κυνηγός και ποια η αρκούδα σε αυτή την περίπτωση. Είμαστε όλοι εμείς ή οι 450 μετανάστες που κρατούνται δίπλα μας. Γιατί κρατούνται κύριε διοικητά. Φιλοξενία αυτό το πράγμα δεν το λες.
Τέλος πάντων, συνεχίζω. Εκείνο το πρωί στην πύλη δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μπάτσοι παντού, κόσμος αγανακτισμένος, κάμερες, δημοσιογράφοι, χρυσαυγίτες, τοπικοί παράγοντες, όλοι ένα κουβάρι να διαμαρτύρονται για το κακό που βρήκε την πόλη.
Σε μία νύχτα, οι αρχές, μπαίνοντας απροειδοποίητα σαν κλέφτες στο στρατόπεδό μας, μας υποχρέωσαν να «φιλοξενήσουμε» 450 λαθρομετανάστες. Είμαι σίγουρος ότι κι εσείς εξοργιστήκατε με αυτή την εξέλιξη.
Αλλά τι να κάνετε; Η διαταγή που σας έδωσαν ήταν ξεκάθαρη: «Το 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο μετατρέπεται σε κέντρο φιλοξενίας λαθρομεταναστών. Στρατιώτες, στελέχη, υλικά, θα μετακομίσουν εντός 15 ημερών στο Λουτράκι. Το στρατόπεδο πλέον ανήκει στην αστυνομία».
Δεν φταίτε εσείς κύριε διοικητά, αλλά όσα έχω δει από εκείνο το πρωινό μέχρι σήμερα μ’ έχουν κάνει τρελό. Τις πρώτες ημέρες έβλεπα κι εγώ το δέντρο κι έχανα το δάσος. Είχα φτάσει να λέω στους φίλους πως είναι η πρώτη φορά που συμφωνώ σε κάτι με τους χρυσαυγίτες. Τόσο χαμηλά είχα πέσει κύριε διοικητά.
Οι μετανάστες τοποθετήθηκαν σε δύο ακροβολισμένους λόχους για να μη τους βλέπουμε, να μην τους ακούμε. Αυτό όμως ήταν αδύνατο κύριε διοικητά. Τα πάντα βλέπαμε, τα μαθαίναμε, τα ακούγαμε. Είμαστε περίεργοι βλέπετε εμείς οι φαντάροι.
Οι νύχτες, κύριε διοικητά, όταν άδειαζε το στρατόπεδο από εσάς τα στελέχη και μέναμε μέσα εμείς και η αστυνομία, ήταν περίεργες. Βλέπαμε μετανάστες να μεταφέρονται στο νοσοκομείο τραυματισμένοι. Άλλοι λέγανε πως τους στειλιάρωσαν οι μπάτσοι, άλλοι πως πλακώνονταν μεταξύ τους.
Δύο βράδια κάποιοι «φελλοί» πέταξαν μολότοφ από έξω προς τα μέσα στο στρατόπεδο, προκειμένου να κάψουν τους μετανάστες ζωντανούς. Το μυαλό τους μέχρι εκεί έφτανε. Δεν μπορούσαν να σκεφτούν ότι παρέα με αυτούς θα καιγόμασταν κι εμείς. Είναι σίγουρο πως με την ίδια λογική πάνε και ψηφίζουν. Και μπορείτε να φανταστείτε τι ψηφίζουν κύριε διοικητά, έτσι δεν είναι;
Μία μέρα ένας συνάδελφος ήρθε και μου περιέγραψε ένα σκηνικό: Τρεις αστυνομικοί είχαν βγάλει έναν μετανάστη από το «κοπάδι», τον είχαν μεταφέρει πίσω από μία κλούβα και τον ξυλοκοπούσαν άγρια. Όταν μετέφερα το περιστατικό στο περιβάλλον μου, η άποψη που επικράτησε ήταν «καλά του έκαναν». Ακόμα κι άνθρωποι αριστεροί, μορφωμένοι, επιπέδου υποτίθεται, μου είπαν καλά του έκαναν! Μπερδεύτηκα κύριε διοικητά.
Θα σας μιλήσω και για το πρωί της περασμένης Παρασκευής. Θα γνωρίζετε πως όλα τα άτομα που «φιλοξενούνται» στο στρατόπεδό μας προέρχονται από διαφορετικές χώρες, μένουν σε δύο λόχους, έχουν κοινό προαύλιο και όλος αυτός ο χώρος περιφράσσεται από αγκάθινα συρματοπλέγματα. Εκείνο το πρωί λοιπόν τους φύλαγαν περίπου 30 αστυνομικοί.
Οι μετανάστες είχαν χωριστεί σε δύο «στρατόπεδα» ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους. Στον έναν λόχο βρίσκονταν οι μαύροι και στον άλλον οι λευκοί. Οι μαύροι, εφοδιασμένοι με κοτρόνες, επιτέθηκαν στον λόχο των λευκών. Τα έκαναν όλα γυαλιά καρφιά.
Οι λευκοί, από την άλλη, μέσα σε λίγα λεπτά συσπειρώθηκαν, ανέλαβαν κι αυτοί τα όπλα τους, ξύλα, καδρόνια, σιδερόβεργες, ότι χωράει ο νους σας, κι ο πόλεμος άρχισε.
Είδα περισσότερα από 200 άτομα να γίνονται κουβάρι κύριε διοικητά. Οι υπόλοιποι που ήταν εκεί μέσα κρύβονταν στις τουαλέτες. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα ενός λευκού άντρα, ο οποίος επιτέθηκε στον «εχθρό», έχοντας δέσει στο χέρι του ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί με σκοπό να σφάξει όποιον βρεθεί μπροστά του.
Το μίσος ξεχείλιζε κύριε διοικητά. Λύσσα, σκέτη λύσσα. Άνθρωποι περιορισμένοι με τα ζωώδη ένστικτά τους να ‘χουν βγει στη φόρα. Κι αυτοί οι άνθρωποι κύριε διοικητά είμαι σίγουρος πως δεν γεννήθηκαν ζώα. Εκεί μέσα μεταμορφώθηκαν. Βάλτε έστω και για ένα λεπτό τον εαυτό σας στη θέση τους και θα καταλάβετε.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας μάθαμε από τα Μέσα πως μόνο δύο μετανάστες μεταφέρθηκαν ελαφρώς τραυματισμένοι στο νοσοκομείο της Κορίνθου.
Συγγνώμη κύριε διοικητά αλλά μου είναι αδύνατο να το πιστέψω.
Μπροστά στα μάτια μου, για περισσότερο από 30′, κατασπαράζονταν σαν λυσσασμένα ζώα 200 άνθρωποι. Η αστυνομία παρακολουθούσε το συμβάν αμέτοχη, μια και τα 30 άτομα ήταν πολύ λίγα για να επέμβουν. Δύο «πιπέρια» έριξαν όλα κι όλα, ίδια με τα ληγμένα της…. Πλατείας Συντάγματος.
Πώς είναι δυνατόν να τραυματίστηκαν μόνο δύο άνθρωποι; Θα σας ρωτήσω και κάτι άλλο κύριε διοικητά. Όλοι αυτοί βρέθηκαν στη χώρα μας χωρίς χαρτιά. Δεν φαίνονται πουθενά. Σαν να μην υπάρχουν. Με μαθηματική ακρίβεια, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εκεί μέσα θα χαθούν ζωές. Ποιος μου εγγυάται εμένα ότι θα το μάθω;
Κύριε διοικητά ακούγεται πως τώρα που εκκενώσαμε εμείς το στρατόπεδο και τους αδειάσαμε τη γωνιά, θα το γεμίσουν με λαθρομετανάστες. Είναι ποτέ δυνατόν; Ποιο παρανοϊκό μυαλό το σκέφτηκε αυτό;
Το στρατόπεδο μπορεί να «φιλοξενήσει» 5000 άτομα.
Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι πειραματόζωα; Ποια αστυνομία και ποια δύναμη θα μπορέσει να ελέγξει αυτό τον χείμαρρο απόγνωσης; Πώς να μην φοβούνται οι ντόπιοι;
Θα σαλτάρω κύριε διοικητά. Υποτίθεται πως εδώ μέσα μαθαίνουμε να εκτιμούμε την πατρίδα μας, να γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι πατριώτες. Να μείνει μεταξύ μας κύριε διοικητά. Ούτε για χέσιμο δεν κάνει η πατρίδα μας.
Σας παρακαλώ, μη συγχύζεστε . Θυμηθείτε αυτό που είχε πει ο Ντοστογιέφσκι.
«Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από το επίπεδο διαβίωσης των φυλακισμένων της».
Ε, μη μου πείτε τώρα ότι όλοι αυτοί εκεί μέσα δεν είναι οι φυλακισμένοι μας, αλλά οι «φιλοξενούμενοί» μας.
Μαλακία θα πείτε.
(πιτσιρίκο είμαι φαντάρος στο στρατόπεδο της Kορίνθου που μετατράπηκε σε κέντρο μεταναστών. Σήμερα μας μετακόμισαν στο Λουτράκι. Έγραψα ένα κείμενο για όσα έζησα, κι όσα είδα εκεί μέσα τις τελευταίες 20 μέρες που ζούσαμε δίπλα στους μετανάστες. Τα γεγονότα που αναφέρω είναι αληθινά (έχω και βίντεο τι με πέρασες)… θα ήθελα να το δω δημοσιευμένο στο blog σου….θα γούσταρα πολύ να το υπογράψω με το όνομά μου από κάτω,αλλά έχω θητεία ακόμα και μπορεί να με πηδήξουν…άσε που ρισκάρω σε περίπτωση που το δημοσιεύσεις γιατί μπορεί να την πάρουν χαμπάρι ποιος το γράφει…τέλος πάντων, θέλω πολύ να το δω στο μπλογκ σου, αν σου κάνει βάλ’ το…)
Στρατιώτης πεζικού Ευγένιος Λήθαργος. Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του Συντάγματος κύριε διοικητά για να σας αναφέρω ότι ο διακόπτης μου άνοιξε! Ποιος διακόπτης; Ο διακόπτης της λογικής μου, κύριε διοικητά, ο διακόπτης της ιδιοσυγκρασίας μου, ο διακόπτης ΜΟΥ.
Αυτός που είχα κλείσει εσκεμμένα την πρώτη μέρα που μπήκα εδώ μέσα, για να μη νοιώθω, να μη σκέφτομαι, να γίνω αυτό που ζητάτε. «Πιστός και φιλότιμος στρατιώτης». Κύριε διοικητά με ξέρετε. Μέχρι σήμερα ποτέ δεν έφερα αντιρρήσεις και ταπεινά, πάντα, εκτελούσα τις διαταγές σας. Ως εδώ όμως… Τώρα που αποχωρήσαμε από το στρατόπεδο της Κορίνθου θέλω να μιλήσω. Κι έχω να σας πω πολλά.
Εδώ και είκοσι μέρες, από τη μέρα που γίναμε κέντρο «φιλοξενίας» λαθρομεταναστών, άρχισα να αναρωτιέμαι «τι δουλειά έχω εγώ εδώ μέσα;», «σε ποια χώρα ζω;». κτλ. Πολύ κλισέ ερωτήματα για έναν φαντάρο, ε; Κάντε λίγο υπομονή και θα καταλάβετε.
Είμαι μπερδεμένος κύριε διοικητά, πολύ μπερδεμένος. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάρω το μέρος του ανυποψίαστου κυνηγού ή της αρκούδας. Ούτε μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο κυνηγός και ποια η αρκούδα σε αυτή την περίπτωση. Είμαστε όλοι εμείς ή οι 450 μετανάστες που κρατούνται δίπλα μας. Γιατί κρατούνται κύριε διοικητά. Φιλοξενία αυτό το πράγμα δεν το λες.
Τέλος πάντων, συνεχίζω. Εκείνο το πρωί στην πύλη δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μπάτσοι παντού, κόσμος αγανακτισμένος, κάμερες, δημοσιογράφοι, χρυσαυγίτες, τοπικοί παράγοντες, όλοι ένα κουβάρι να διαμαρτύρονται για το κακό που βρήκε την πόλη.
Σε μία νύχτα, οι αρχές, μπαίνοντας απροειδοποίητα σαν κλέφτες στο στρατόπεδό μας, μας υποχρέωσαν να «φιλοξενήσουμε» 450 λαθρομετανάστες. Είμαι σίγουρος ότι κι εσείς εξοργιστήκατε με αυτή την εξέλιξη.
Αλλά τι να κάνετε; Η διαταγή που σας έδωσαν ήταν ξεκάθαρη: «Το 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο μετατρέπεται σε κέντρο φιλοξενίας λαθρομεταναστών. Στρατιώτες, στελέχη, υλικά, θα μετακομίσουν εντός 15 ημερών στο Λουτράκι. Το στρατόπεδο πλέον ανήκει στην αστυνομία».
Δεν φταίτε εσείς κύριε διοικητά, αλλά όσα έχω δει από εκείνο το πρωινό μέχρι σήμερα μ’ έχουν κάνει τρελό. Τις πρώτες ημέρες έβλεπα κι εγώ το δέντρο κι έχανα το δάσος. Είχα φτάσει να λέω στους φίλους πως είναι η πρώτη φορά που συμφωνώ σε κάτι με τους χρυσαυγίτες. Τόσο χαμηλά είχα πέσει κύριε διοικητά.
Οι μετανάστες τοποθετήθηκαν σε δύο ακροβολισμένους λόχους για να μη τους βλέπουμε, να μην τους ακούμε. Αυτό όμως ήταν αδύνατο κύριε διοικητά. Τα πάντα βλέπαμε, τα μαθαίναμε, τα ακούγαμε. Είμαστε περίεργοι βλέπετε εμείς οι φαντάροι.
Οι νύχτες, κύριε διοικητά, όταν άδειαζε το στρατόπεδο από εσάς τα στελέχη και μέναμε μέσα εμείς και η αστυνομία, ήταν περίεργες. Βλέπαμε μετανάστες να μεταφέρονται στο νοσοκομείο τραυματισμένοι. Άλλοι λέγανε πως τους στειλιάρωσαν οι μπάτσοι, άλλοι πως πλακώνονταν μεταξύ τους.
Δύο βράδια κάποιοι «φελλοί» πέταξαν μολότοφ από έξω προς τα μέσα στο στρατόπεδο, προκειμένου να κάψουν τους μετανάστες ζωντανούς. Το μυαλό τους μέχρι εκεί έφτανε. Δεν μπορούσαν να σκεφτούν ότι παρέα με αυτούς θα καιγόμασταν κι εμείς. Είναι σίγουρο πως με την ίδια λογική πάνε και ψηφίζουν. Και μπορείτε να φανταστείτε τι ψηφίζουν κύριε διοικητά, έτσι δεν είναι;
Μία μέρα ένας συνάδελφος ήρθε και μου περιέγραψε ένα σκηνικό: Τρεις αστυνομικοί είχαν βγάλει έναν μετανάστη από το «κοπάδι», τον είχαν μεταφέρει πίσω από μία κλούβα και τον ξυλοκοπούσαν άγρια. Όταν μετέφερα το περιστατικό στο περιβάλλον μου, η άποψη που επικράτησε ήταν «καλά του έκαναν». Ακόμα κι άνθρωποι αριστεροί, μορφωμένοι, επιπέδου υποτίθεται, μου είπαν καλά του έκαναν! Μπερδεύτηκα κύριε διοικητά.
Θα σας μιλήσω και για το πρωί της περασμένης Παρασκευής. Θα γνωρίζετε πως όλα τα άτομα που «φιλοξενούνται» στο στρατόπεδό μας προέρχονται από διαφορετικές χώρες, μένουν σε δύο λόχους, έχουν κοινό προαύλιο και όλος αυτός ο χώρος περιφράσσεται από αγκάθινα συρματοπλέγματα. Εκείνο το πρωί λοιπόν τους φύλαγαν περίπου 30 αστυνομικοί.
Οι μετανάστες είχαν χωριστεί σε δύο «στρατόπεδα» ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους. Στον έναν λόχο βρίσκονταν οι μαύροι και στον άλλον οι λευκοί. Οι μαύροι, εφοδιασμένοι με κοτρόνες, επιτέθηκαν στον λόχο των λευκών. Τα έκαναν όλα γυαλιά καρφιά.
Οι λευκοί, από την άλλη, μέσα σε λίγα λεπτά συσπειρώθηκαν, ανέλαβαν κι αυτοί τα όπλα τους, ξύλα, καδρόνια, σιδερόβεργες, ότι χωράει ο νους σας, κι ο πόλεμος άρχισε.
Είδα περισσότερα από 200 άτομα να γίνονται κουβάρι κύριε διοικητά. Οι υπόλοιποι που ήταν εκεί μέσα κρύβονταν στις τουαλέτες. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα ενός λευκού άντρα, ο οποίος επιτέθηκε στον «εχθρό», έχοντας δέσει στο χέρι του ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί με σκοπό να σφάξει όποιον βρεθεί μπροστά του.
Το μίσος ξεχείλιζε κύριε διοικητά. Λύσσα, σκέτη λύσσα. Άνθρωποι περιορισμένοι με τα ζωώδη ένστικτά τους να ‘χουν βγει στη φόρα. Κι αυτοί οι άνθρωποι κύριε διοικητά είμαι σίγουρος πως δεν γεννήθηκαν ζώα. Εκεί μέσα μεταμορφώθηκαν. Βάλτε έστω και για ένα λεπτό τον εαυτό σας στη θέση τους και θα καταλάβετε.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας μάθαμε από τα Μέσα πως μόνο δύο μετανάστες μεταφέρθηκαν ελαφρώς τραυματισμένοι στο νοσοκομείο της Κορίνθου.
Συγγνώμη κύριε διοικητά αλλά μου είναι αδύνατο να το πιστέψω.
Μπροστά στα μάτια μου, για περισσότερο από 30′, κατασπαράζονταν σαν λυσσασμένα ζώα 200 άνθρωποι. Η αστυνομία παρακολουθούσε το συμβάν αμέτοχη, μια και τα 30 άτομα ήταν πολύ λίγα για να επέμβουν. Δύο «πιπέρια» έριξαν όλα κι όλα, ίδια με τα ληγμένα της…. Πλατείας Συντάγματος.
Πώς είναι δυνατόν να τραυματίστηκαν μόνο δύο άνθρωποι; Θα σας ρωτήσω και κάτι άλλο κύριε διοικητά. Όλοι αυτοί βρέθηκαν στη χώρα μας χωρίς χαρτιά. Δεν φαίνονται πουθενά. Σαν να μην υπάρχουν. Με μαθηματική ακρίβεια, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εκεί μέσα θα χαθούν ζωές. Ποιος μου εγγυάται εμένα ότι θα το μάθω;
Κύριε διοικητά ακούγεται πως τώρα που εκκενώσαμε εμείς το στρατόπεδο και τους αδειάσαμε τη γωνιά, θα το γεμίσουν με λαθρομετανάστες. Είναι ποτέ δυνατόν; Ποιο παρανοϊκό μυαλό το σκέφτηκε αυτό;
Το στρατόπεδο μπορεί να «φιλοξενήσει» 5000 άτομα.
Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι πειραματόζωα; Ποια αστυνομία και ποια δύναμη θα μπορέσει να ελέγξει αυτό τον χείμαρρο απόγνωσης; Πώς να μην φοβούνται οι ντόπιοι;
Θα σαλτάρω κύριε διοικητά. Υποτίθεται πως εδώ μέσα μαθαίνουμε να εκτιμούμε την πατρίδα μας, να γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι πατριώτες. Να μείνει μεταξύ μας κύριε διοικητά. Ούτε για χέσιμο δεν κάνει η πατρίδα μας.
Σας παρακαλώ, μη συγχύζεστε . Θυμηθείτε αυτό που είχε πει ο Ντοστογιέφσκι.
«Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από το επίπεδο διαβίωσης των φυλακισμένων της».
Ε, μη μου πείτε τώρα ότι όλοι αυτοί εκεί μέσα δεν είναι οι φυλακισμένοι μας, αλλά οι «φιλοξενούμενοί» μας.
Μαλακία θα πείτε.
